Het Christalyne spieghelken


Het leven der menschen is ghelijck aen de keersse.
Op de wijse: als voren. SIet hoe een keers staet claer en brandt, En doot haer selfs met langher handt, Gheen Diamant straelt sulcken licht, En gheen ghesteent treckt soo ‘tghesicht. De vlam ist die de keers opstelt, De vlam ist die de keersse velt, De vlam ist die de keers vergroot, En levend’ maeckt, en t’samen doot. Het vlammeken en staet noyt stil, En weet niet hoe ’t hem drayen wil. Nu recht het hem, nu sinckt het neer, Nu treckt hem in, en sinckt hem weer. ’Tis wispelteurich, ongherust, Tot dat het eens wordt uytghebluscht, Al brandende mindert sy daer, Al brandende verteyrt sy haer. Met dat het roet hem daer begheeft, En niet meer om te teyren heeft, Soo ist dat sy de keers verlaet, En met de keers te niete gaet.
[pagina 6]
Maer oock de keers sterft alsoo haest, Met datmen maer het minste blaest. Soo die hier blincken nu soo claer, Verteyren hier allenghskens haer. En die haer houden voor soo groot, Gaen soo ellenghskens nae haer doot, En gheven op een bot haer gheest, Als sy een wijl hier zijn gheweest.