Chrysallis. Jaargang 1979

[p. 37]

Ethel Portnoy
Drie dromen

Ik ben op weg naar een vriendin die in een modern flatgebouw woont.

Ik stap in de lift (een heel smalle, eenpersoons - ik kan er net in staan) en druk op de knop met het cijfer 3. Tot mijn verbazing gaat de lift de derde verdieping voorbij en blijft stijgen, steeds hoger - hoewel ik weet dat het flatgebouw niet meer dan zes verdiepingen telt!

Eindelijk stopt hij, op wat naar mijn berekening de twaalfde verdieping moet zijn. Ik maak dat ik de lift uitkom.

Ik stap regelrecht een grote, vensterloze, met flauw kunstlicht verlichte ruimte binnen. Er zit her en der verspreid (als in de hal van een vliegveld) een groot aantal mensen, met een gemelijke, troosteloze uitdrukking op hun gezicht. De meesten zitten aan kleine tafeltjes; een aantal loopt rond tussen wat stalletjes aan het uiterste eind van de hal.

Niet wetend wat ik moet doen neem ik plaats aan een tafeltje, en op slag verschijnt er aan mijn zij een serveerster met een blad in haar handen. Zij zet een glas Coca-Cola voor mij neer en een bord waarop een lamskotelet en een blaadje sla liggen. Het vlees ziet er moe uit, alsof het de tocht van en naar de keuken op hetzelfde bord al vele keren heeft gemaakt. Het slablad lijkt oud, alsof er al eens op gekauwd is. Er naast ligt het kadaver van een vlieg. Mijn oog valt op de Coca-Cola en ik zie dat er een grote vlieg in drijft. Met een verontschuldigende blik doopt de serveerster twee vingers in het vocht en schept hem er uit.

Ik kijk om mij heen, vol verontwaardiging.

Iedereen in de hal staart mij meelevend aan.

Ik begin te begrijpen waarom dit voedsel voor mij is neergezet. Het was de bedoeling dat de aanblik ervan mij op mijn gemak zou stellen. Nu besef ik waarom niemand anders zit te eten, waarom ikzelf geen eten wens. Ik keer mij tot de serveerster en zeg: ‘Ik ben dood, is het niet? U kunt het me gerust vertellen.’ Ze knikt van ja.

Dus ik ben dood! Het moet ergens tussen de derde en twaalfde verdieping zijn gebeurd. Nu zit ik hier samen met al die anderen

[p. 38]

die waarschijnlijk ook dood zijn. Ik kijk naar ze. Er zullen hier, denk ik, vast wel een paar mensen zijn met wie je een soort van gemeenschap zou kunnen opbouwen. Maar ze hebben allemaal iets apatisch en moedeloos over zich.

Ik sta op en loop naar de stalletjes achterin de hal, om te kijken wat ze er te koop hebben. Een massa prullaria. Ik voel in mijn zakken en ontdek dat ik nog wat geld bij me heb - ongeveer zeshonderd frank.

Ik denk: ik moet zuinig zijn met dit geld, want ik zal er negenhonderd jaar mee voortmoeten. Negenhonderd jaar voor ik weer word geboren.

Dan word ik wakker.

Ik kom een kamer vol mensen binnen, het is een of andere receptie.

Een bevallige jonge vrouw staat met haar rug naar me toe. Ze draagt een witte blouse en een zwarte rok; haar slanke welgevormde benen zijn gehuld in beige nylons; ze heeft schoenen aan van glanzend, duur leer, met heel hoge hakken.

Ik word aan alle mensen in het vertrek voorgesteld, de een na de ander.

De jonge vrouw die met haar rug naar mij toestond keert zich nu om en reikt mij de hand.

Ik onderdruk een opkomende schreeuw. Haar gezicht is wit als perkament; de huid is verkreukeld tot een netwerk van rimpels; in plaats van ogen zitten er zwarte gaten.

Ik wil in doodsangst de kamer uitrennen, maar doe mijzelf in plaats daarvan met de grootste inspanning geweld aan om mij beleefd te gedragen. Ik druk de toegestoken hand (die in tegenstelling tot haar gezicht jeugdig en vlezig is) en prevel een begroetingsformule.

Terwijl ik dat doe voel ik dat ik juist handel.

Ik word wakker en begrijp wat er is gebeurd. Ik heb een onsterfelijk wezen ontmoet, een godin. Ik heb mijn vrees bedwongen, ik heb het gepaste respect betoond, en om de een of andere reden weet ik dat zij daarom ingenomen is met mij.

Wat is het donker! Het komt omdat ik diep onder de grond zit, in een grot.

[p. 39]

Ik ben aan het eten - erger, aan het schrokken, ik prop mijn mond vol grote brokken vlees. Ik kan ze amper zien, maar de rauwe roodheid ervan dringt als een kleurstof door in het duister om mij heen.

Ik kauw gulzig, bloed kwijlend, kreunend van genot.

Ik word wakker, en mijn mond schokt nog na. Maar waarom voel ik schaamte?

Met stijgende ontzetting daagt me wat ik zat te eten.