Chrysallis. Jaargang 1978

[p. 174]

Georgette Cerrutti

Raining the water

We are connected further than time allows.
We are the same race.
We are Cherokees.
In the early morning
we descend different hills.
I am overcome by your plumage,
green and red feathers,
almost a Christ light
fanning your head.
I have bowed to you in rivers.
I have bowed to you in glassy stones.
I bow to you now.
And you bow.
And our green and red headresses
dance the dust.

[p. 175]

 

Liefdes draden tussen ons

 

reiken van vóór tijd begon,

 

van uitgestorven ras zijn wij

 

Elke zonsopgang bestijgen

 

wij ieder een eigen heuvel.

 

Jouw vedertooi,

 

een groenroodgouden waaier-

 

kroon op je voorhoofd,

 

is mijn éénpuntig vergezicht,

 

mystiek oplichtend.

 

Ik boog naar je over ooit

 

aan de oever van de rivier

 

boven glasachtig steen.

 

Ik buig naar je over nu,

 

jij naar mij,

 

onze roodgroengouden hoofdtooi

 

tot in het stof.

[p. 176]

 

I met you once,

 

wingtip, the most delicate

 

part of a bird in a

 

brace of birds:

 

woodpeckers with streaming crowns,

 

cardinals,

 

hopping linnets.

 

Small and yellow perhaps you

 

were a finch.

 

You were folded

 

and laughter beaded your breast.

 

Perhaps you chose to be invisible

 

and your eyes fanned the other eyes shut.

 

Only I saw.

 

I could no more touch than you fly.

 

I was ashamed of my grayness,

 

of my old woman's beak.

 

I was afraid they had told you

 

I was crazy,

 

I ate myself slowly and in pieces,

 

that I was in love with a dark prince.

 

I was a dead star

 

past sending light.

 

How could I expect you

 

to feed at my center?

(in: Amazon Poetry, New York 1975).

[p. 177]

 

In een vlucht spechten met

 

wapperende kuiven,

 

roodkuifvinken, vlasvinken,

 

raakte ik je ooit

 

bij je vleugeltop,

 

je subtielste plekje,

 

in vogelvlucht, even maar.

 

Klein en geel was je,

 

misschien een goudvink,

 

opgevouwen in je veren,

 

een lachparel op je borst.

 

Misschien ook wel onzichtbaar,

 

iedereen verblindend,

 

behalve mij,

 

en dan slechts nog in vogelvlucht.

 

Stralende, ik schaamde me:

 

grauw was ik, met

 

een oudevrouwevogelbek.

 

Misschien zeiden ze je wel

 

dat ik gek was,

 

dat ik mezelf langzaam opvrat

 

dat ik iets had met een Zwarte Prins.

 

Ik, uitgedoofde dode ster,

 

hoe kon ik hopen je ooit

 

te vervullen,

 

buik aan buik?