Bzzlletin. Jaargang 30

[p. 88]

Marc Kregting
Vier gedichten

‘Geachte lieve E., wat heb je me weer voorzien! Die daffodil,
noem het een rariteit met heimwee. Je windsels kwamen van pas,
het rantsoen het meest. Als ik het helemaal dien te vertellen
wijk ik naar jou, de kliffen. Achter vandaan het kirren begon.
Postiljons scheerden over, van sprokkig getortel in formatie.
Je vader heeft toch niets gemerkt? Het wolkendek spleet open,
overtrokken leken ze met zilver en wierpen hun lading af (meer
een neerdalen, half verbijsterd). Witkalk benodigd, verleent
brandgangen nieuwlichterij. Hier in D. zijn inmiddels wilde
rozen, echt een weelde. Van perkament worden ze onder schijn,
hebben sap bitter. Vlees eigenlijk ook, zuurstof zet dat om,
want te kluiven moet er een waterdrager. Vocht het imperfectum
van vecht, humus is latijn. Erg schoon allemaal hè. Dat weet
mijn meester, hij is analfabeet. Pieker jij nog of een morgen
veren heeft. Toch vind ik je liefde voor het veld misplaatst.
Tuurlijk, afstemmen aan de kelk, het rijstvogeltje. Maar die
is hier niet. En mijn mond blijft droog. Weide ontvang je te
zijner tijd, wees daar zeker van. Je herkent haar karigheid,
het ontbrekende waarin ze zich toont. Het wordt zomer. Zei ik
dat je ogen wel wat weg hebben van je boodschapsters. Meester
vroeg of je boomnimf was. Met jouw kooi! Hij is dus nagelhoog.
Immer getooid in die plisséjurk? Nu houd ik op. Was getekend-’

uit: De gezel. Gedichten. Kleurenreeks deel 1. Uitgeverij Perdu, Amsterdam, 1994

[p. 89]

Kopstem komt

De brief ligt naast het vlootje. Hees
inklaren van. Hij ondertekent zo dicht
mogelijk op de andere. Dat gaat zo met
overtrekken en vliegenpapier. Het uur
verstrijkt ongemerkt in een zuurtje.
Zijn beflijsters houden zich parmantig.
Hij smeert wat. Aan de chefs van staven
kleeft iets venerisch. Floxen staan er
bij, wanneer hij dan wordt uitgejouwd.
Zijn naam behoort hem bijna niet meer.

uit: Kopstem/Stopnaald. Gedichten/verhalen. Uitgeverij Prometheus, Amsterdam, 1997

[p. 90]

Punk Jazz

Je hebt te stellen met zo'n huisvriend.
Aarde van slijm, nagels door de posten.
Onteer zijn ontwerp. De spade steekt
dieper naargelang zijn kunde verkiest.
Al ben je buikziek, je navel is in al.
Zijn toon ook zo vaderlijk aangeblazen.
Granaatappelen sieren de tuin, een bord
van tufsteen. Je gaat maar ga je dan.
De ingang is aan een veiligheidsspeld.

uit: Hakkel je, hakkel je. Brieven. Uitgeverij Prometheus, Amsterdam, 2000

[p. 91]

 

- Op een toon waar je haast iets van wilt vermoeden

 

spreek je in jezelf tegen een goede tweede. ‘Zij is

 

een teem.’ En jij bent van de etensschap en daaraan

 

ontschilt men zijn ogen, die van langs de mond van

 

je hand. De goede tweede bestiert het rijk, de schat.

 

Want zonder gezag wil menig men raar praten uit zijn

 

bombardon, met veile daden eraan. De etensschap werd

 

in het verloop bittertafels, zo heel en orgelend naar

 

het bewaarregister amen. Eerst maar wat amandelvla,

 

om het appel van de toon niet in ongerede te laten

 

komen ook. Je hebt al vilten sloffen, daarop welt je

 

aansprakelijkheid evident vooraf. Planken kun je dus

 

nu goedgemutst aanleggen boven het nat. Opgetrokken

 

en vernageld de stem der op toekomst bedachte natie,

 

of tralie. Dat verstond je slecht door het reiken van

 

de meet en je dankt god met grote hoon om het verlof.

 

Af breekt je de kokkerd, bandeloos en vastverbonden,

 

je bent een zoete naar men van het publiek gevoelen

 

zeggend koppiekras, zij is een totebel. Er piept iets

 

omdat er opengaat. Het maakt niets dat je verbastert -

 

 

 

uit: De Gids CLXII 9/10 (sept/okt 1999)

 

[moet te zijner tijd belanden in de dichtbundel Zoem!]