Jean-Paul Franssens
Casanova des doods
Inleiding
Henri Desiré Landru werd geboren in 1869 in Parijs en aldaar geguillotineerd in 1922. Tussen 1915 en 1919 - dus tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog - vermoordde Landru tien vrouwen en de zoon van een van hen. Ze werden door hem in een buitenhuis in de buurt van Parijs gebracht, doodgemaakt en vervolgens in een keukenfornuis tot as verbrand.
Hoewel er legio bewijzen tegen hem waren, bleef Landru tot het laatst toe ontkennen, ook toen het al duidelijk was dat hij ondanks zijn rappe tong de guillotine niet meer kon ontlopen.
Wie was deze Casanova des doods?
Met 283 vrouwen had hij contact. Met de meesten van hen onderhield hij een correspondentie. Velen van hen moesten bekennen dat deze gnoomachtige griezelman een onverzadigbare minnaar was, die over een welluidende bariton beschikte waarmee hij hen niet zelden het liefdesbed in zong.
Klein en kaal. Een donkere baard. Donkere, borstelige wenkbrauwen. Een indringende oogopslag die zelfs zijn rechters ontzag inboezemde. Zijn strafproces in het begin van de jaren twintig was een hoogtepunt voor publiek en pers. Iedereen wilde een glimp opvangen van deze Blauwbaard, ladykiller en seriemoordenaar. Sterren als Mistinguette en Maurice Chevalier waren tijdens de rechtszitting aanwezig. Schrijvers en tekenaars, journalisten uit de hele wereld waren er getuige van hoe Landru van het eerste tot het laatste moment ontkende ook maar iets met de slachtoffers te maken te hebben.
Nog altijd leeft Landru voort. Charlie Chaplin maakte een bijzondere film over zijn doen en laten, Chabrol in de jaren zestig eveneens. Er verschenen romans over Landru, verhandelingen en speculaties. In talrijke criminologische naslagwerken wordt hij uitvoerig vermeld.
Jean-Paul Franssens, die eerder de roman Mijn vriend dood schreef, gebaseerd op het leven van de Duitse moordenaar Peter Kürten, vond in de geschiedenis van Landru de stof voor een opera. Het is geen voorstelling waarbij tien vrouwen en een jongen in de keukenkachel verdwijnen, maar de biografie van Landru vormt de basis van een opera die het uiterlijk krijgt van een middeleeuws mysteriespel.
Het hoofdthema is Landru's passie voor Fernande, in de opera gespeeld en gezongen door een veertienjarige meisjessopraan.
Landru voor het gerecht (1922)
Schuld bij de gratie van onschuld. Weet zij inderdaad van niets? Gelooft ze daadwerkelijk in al zijn onschuldverhalen? Of heeft ze veel
Auteursrechtelijk beschermd