Bzzlletin. Jaargang 22

[p. 108]

Joost Niemöller
Albert onderweg

Ze leest in de Spin. Het is meer onophoudelijk bladeren eigenlijk. Hij moet haar wel aantikken want ze hoort niks en ze ziet niks. Het is niet te harden met die koptelefoon. Hij maakt het doe die koptelefoon af gebaar en ze doet dit ook, min of meer zuchtend. Ze legt het blad neer en kijkt kwaad voor zich uit. Ze ruikt licht naar wierook. Ze heeft d'r haar donkerrood geverfd. Ze heeft paarse lipstick en zware mascara. Ze ziet bleek. Ze is jong en daardoor is hij zo oud. Ze heeft zich natuurlijk ergens bescheiden laten tatoeëren. Albert vraagt haar tuttig of ze wel weet dat het niet goed is om zo hard muziek op je koptelefoon te draaien en waar ze vandaan komt en of het misschien de Beastie Boys waren wat ze draaide en of ze ook de nieuwe van Poison al kent, die heeft hij namelijk net gekocht, op cassette. En of ze misschien ook niet het idee heeft dat deze Poison tegenvalt, maar helemaal zeker weet je het nog niet. Want je kunt je natuurlijk ook afvragen wat je überhaupt van Poison kunt verwachten.

Voor een bus rijden ze hard over de freeway. Ze halen constant personenwagens in. Het zal buiten wel warm wezen want er is geen wolk in de lucht. Ze rijden langs een reclamebord voor zeep. Op een parkeerhaven met picknicktafels en een barbecueplaats staat een Britse Saladin-pantserwagen waaraan gesleuteld wordt. Ervoor staat een ander pantservoertuig, de Humber Pig.

Ze vraagt of hij kauwgum heeft. Ze moet naar LA. Terug eigenlijk. De hoofdpijn intensiveert een kort moment dermate dat hij niet meer in staat is haar te vragen of ze het dan soms prettig vindt om in LA te wonen. Dit is een hoofdpijn die bijna een zoemgeluid voortbrengt, zoals een elektrisch apparaat van inferieure kwaliteit dit soms doet. Hij moet maar even recht voor zich uit kijken. De hele bus zit vol met Mexicanen. Ze kijkt niet naar hem. Ze lijkt iets te zoeken in haar tas. Na een tijdje zakt de pijn wat weg. Hij leent een Advillpilletje van haar. Hij vraagt haar of ze de nieuwe Dinosaur Jr kent en of ze wel eens in Chicago is geweest. Ook wil hij van haar weten of ze nu zo ongeveer halverwege LA en Chicago zitten of toch nog veel dichter bij Chicago. Ze laat hem een cassette zien van Frank Black. Daarop staat een liedje dat ‘Los Angeles’ heet. Ze zegt het is een positief liedje over LA. Het gaat erover dat hij niet naar Zuid-Californië wil, de zanger dus, zoals iedereen verder wel. En dat klopt ook. Ze zegt ik ken zo waanzinnig veel mensen uit LA die diep in hun hart naar San Diego zouden willen! Gewoon omdat ze het zat zijn!

Hij vertelt haar dat het stratenplan van Chicago zo ontstellend rechttoe rechtaan is, daar kan je met je hoofd niet bij. Neem de 87e straat. Toch al gauw dertig kilometer lang, gaat dwars door de voorsteden Justice, Bridgeview, Oak Lawn, Hometown, gaat de Chicago Skyway onder, noem het maar op. Van Willow Springs tot aan het meer loopt hij. En geen enkel bochtje! Het lijkt hem toch heel sterk dat je zoiets in LA zou aantreffen met al die lullige heuvels. Aangebouwde stukken hier, aangebouwde stukken daar, maar geen plan, geen gedachte.

Ze zegt dat ze niet van plan is het voor LA op te nemen. Veel te vermoeiend. Hij ziet dat ze een klein bandrecordertje heeft ingeschakeld. Ze zal via de chauffeur van de bus ook wel radiocontact naar buiten hebben. Hij zegt ik blijf mezelf verbazen. Bijvoorbeeld nu weer door die tape van Poison te kopen, terwijl ik toch eigenlijk beter zou moeten weten. Dat besef ik nu pas goed. Wat denk je, zou dat een inherente neiging tot zelfdestructie zijn? Onmiddellijk daarop vraagt hij haar naar haar favoriete Dinosaur Jr-nummer en of het gitaarwerk dit keer een beetje verzorgd is. Hij neemt zich voor bij de volgende stopplaats enige aantekeningen te maken.

Ze zegt ik weet het niet met LA. Je komt er niet weg, dat staat wel vast.

Hij vraagt haar of ze in LA, in haar eigen stad dus, wel eens verdwaald is. Dat ze zich opeens realiseert god ik heb al die tijd zitten slapen achter het stuur en nu sta ik voor een stoplicht en ik kijk op tegen een weg over een heuvel en ik weet bij god niet hoe of wat. Hij vraagt

[p. 109]

ken je dat gevoel? En was het toen misschien ook niet voor een kort moment alsof je overal had kunnen zijn? En was dat angstaanjagend of juist prettig of misschien iets van allebei? En ben je toen gewoon maar rechtdoor gereden? Of juist rechtsaf geslagen? Of teruggegaan?

***

Albert begrijpt het allemaal niet. Hij zit op de enige stoel in de kamer. Hij mag niet omhoog kijken. Hij moet naar de punten van zijn schoenen kijken.

Ze trekt de gordijnen dicht maar laat het grote licht aan. Ze staat achter hem. Ze zegt je weet het ik kan een pistool in m'n handen hebben nu. Wat een fout heb je gemaakt hè. Je dacht kom, ik neem dat grietje mee, ik betaal wat en ze gaat wel plat. Kijk naar beneden klootzak! Kijk naar beneden! Godverdomde lul!

‘Albert voelt het zweet nu over zijn hals lopen. Hij zit heel krom. De vos is verdwenen. Oswald blijft natuurlijk weg. Hij is dus helemaal alleen. Straks geeft ze hem een glas water te drinken en hij mag niet weigeren, ook al weet hij zeker dat er LSD in zit.’

Nu is het stil. Hij kijkt naar de punten van zijn schoenen waar een vos op ligt. Van overal staan camera's op hem gericht.

Hij moet haar vragen of ze lid is van de organisaties en of de organisaties misschien een hoofdbureau hebben in LA.

Albert voelt het zweet nu over zijn hals lopen. Hij zit heel krom. De vos is verdwenen. Oswald blijft natuurlijk weg. Hij is dus helemaal alleen. Straks geeft ze hem een glas water te drinken en hij mag niet weigeren, ook al weet hij zeker dat er LSD in zit.

Het bed kraakt. Ze kucht.

De hoofdpijn dwarrelt als de hagelslag op de kartonnen verpakking van boven naar beneden door zijn hoofd en dwingt zijn hersenen om bangig bij ieder tikje ineen te krimpen. Hij hoort het verkeer over de freeway razen. Hij vraagt hé zeg, mag ik even onder de douche.

***

Albert denkt ik heb hoofdpijn op de plekken waar de afluisterapparatuur is ingebouwd. Er is een alligator in de douchecabine gekropen. Ik ben onderweg van Chicago naar.... naar.... Ik ben ergens bang voor geloof ik. Ik moet Oswald bellen. Ik moet hem waarschuwen. Ik ben iets vergeten geloof ik.

Hij hoort dat ze een knop op de gettoblaster indrukt. Ze haalt er een cassette uit en stopt er een andere in. Het is Soundgarden. Keihard. In films is het zo dat met het lopen van de douche en met harde muziek afluisterapparatuur niet meer werkt.

Ze schreeuwt je bent niks daar onder die douche en dat weet je! Misschien heb ik nu wel een stiletto in mijn hand en hou ik die wel bijna tegen het douchegordijn aange-

[p. 110]

drukt! Eén druk op de knop en het mes schiet in je vette reet! Je bent bang en tegelijk ben je zo geil dat je ploft! En ik haat je!

Albert denkt ik ben zo moe en toch ben ik helder. Ik ben niet bang en ik ben niet geil. Ik ben eerder compact. Ik ben niet in Chicago. Ze schreeuwt ik ga bellen om wijn! Ik moet eerst wijn! Ik geloof dat ik heel kwaad ga worden! Ik ga naar LA! Ik heb een mes!

De alligator doet alsof hij slaapt.

***

Ze zegt blijf zo liggen. Ik weet dat je wakker bent. Ik heb een pistool in mijn hand. Kijk niet. Als je kijkt dan schiet ik. Ik denk dat ik toch ga schieten. Ik weet het bijna wel zeker. Je kan geluk hebben dat ik je door je hoofd schiet en je gelijk de moord steekt maar ik kan ook, als je me heel boos maakt, weet je als je me heel boos maakt dan schiet ik je misschien wel eerst in je voet en dan schiet ik je daarna in je buik en dan gaat het allemaal nog heel lang duren.

Ik ga je eerst iets zeggen. Ik weet niet of het lang duurt. Misschien duurt het heel kort en dan heb je geluk gehad. Ik bedoel dan vertel ik die dingen kort en dan schiet ik je meteen daarna door je kop. Dat zou het mooiste zijn voor jou. Meer dan dat zit er niet in voor jou. Jij klopt niet. Je hebt een gezicht dat wegkijkt. Je wilt niet gezien worden maar je hebt nooit begrepen dat je zo direct zichtbaar bent. Je begrijpt het niet hè. Misschien hou ik nu wel op met praten en misschien schiet ik je nu wel in je buik. Ik voel daar heel erg veel voor. Dat wil ik je wel zeggen. Ik moet nu heel erg veel moeite doen om niet te schieten. Ik denk dat ik het pistool even naast me neer moet leggen. Niet kijken! Klootzak ik zei niet kijken!

Ik weet niets van je en ik weet alles van je. Ik weet dat je dit verdiend hebt. Weet je, dit wil ik je ook nog zeggen. Over dat je almaar vragen stelt. Je vraagt maar wat in het wilde weg. Je bent een blinde. Je zou een antwoord nog niet eens kunnen herkennen.

Je gaat er nu aan en je weet het. Je had naar dit moment uitgekeken, maar nu het eenmaal zover is nu weet je het ook weer niet zo goed. Nu denk je dat je misschien nog wat extra tijd nodig hebt. Omdat je er bijna bent. Ha! Dat is toch eigenaardig niet, dat iedereen dat meteen al aan je gezicht afleest. Alleen jijzelf herkent maar niets aan je gezicht. Je kijkt in de spiegel en je kijkt en je kijkt en er valt je niets op. En je doet maar weer wat. Want dan gebeurt er tenminste iets.

Ik denk echt dat ik het nu gaan doen. Ik denk dat ik niet meer kan wachten. Ik denk dat het sterker is dan mezelf. Ik denk best, ja, dat merk ik, eenmaal pratend denk ik best dat ik hier nog heel veel over te zeggen heb, wat ook allemaal zeer raak is. Maar hoe zeg ik dat, de hand die om dit pistool ligt, of nee, hoe zeg ik dat, de vinger die hier op de trekker ligt, het lijkt wel of die vinger een wil van zichzelf heeft. Het is jammer dat mijn vinger dat moet gaan doen omdat ik ook merk dat het goed voor mij is dat ik deze dingen tegen je zeg. Dat het is als de vervulling van iets. Ja, zo moet ik het denk ik wel zeggen. En van vervulling krijg je niet snel genoeg. Maar het is niet anders. Ik geloof dat het nu gaat gebeuren. Het komt er als het ware aanzetten. Heel interessant. Ik heb hier veel van geleerd. Ja, daar ga je dan. Nog even. Adem nog maar een keer diep in. Dat geef ik je gewoon.

***

Het is al drie uur 's nachts en Albert eet een lauwe pizza als ontbijt. Hij zit er kromgebogen bij en hij heeft de kartonnen doos op zijn schoot. Tussendoor, om weg te spoelen, drinkt hij wat uit het Bud Dry-blikje op de grond. De tv staat op een lang programma waarin een snelkookpan wordt aangeprezen. De presentator zegt u zult versteld staan, ziet u wel, nu gooi ik de aardappelen erin en ik sluit de pan, eerst water erin natuurlijk, en, werkelijk, zo snel als deze aardappelen gaar zijn, en zo vol van smaak!

Albert snijdt vanuit de rand pizzapartjes af en steekt deze dubbelgevouwen in zijn mond. Hij eet ook de pizzarand. Veel mensen laten de rand juist liggen. Hij niet. Albert wil het programma over de snelkookpan niet zien. Hij kijkt liever naar het gordijn dat dichtgetrokken is en waarlangs een kleine aap met lang zwart haar en een enorme staart zich lang-

[p. 111]

zaam maar superieur laat zakken. Deze aap kijkt hem recht aan en is voor niets en niemand bang.

‘Waar is Oswald? Het is een te groot gemis. Albert weet heel zeker dat Oswald hier niet is. Misschien dwaalt Oswald ergens door een vreemde stad en schreeuwt hij om verlossing. Oswald zou Albert iets in kunnen spreken om verder te kunnen en om ideeën te krijgen. Zonder Oswald is Albert met lege handen. Of als een robot zonder stroom.’

Waar is Oswald? Het is een te groot gemis. Albert weet heel zeker dat Oswald hier niet is. Misschien dwaalt Oswald ergens door een vreemde stad en schreeuwt hij om verlossing. Oswald zou Albert iets in kunnen spreken om verder te kunnen en om ideeën te krijgen. Zonder Oswald is Albert met lege handen. Of als een robot zonder stroom.

Ze graait in haar tas hoort hij. Ze moet wel heel veel cassettes hebben. Zo klinkt het. Hij kan niet naar haar kijken. Hij eet maar gewoon door. Ze kiest. Ze zet de tv uit en de gettoblaster aan. Hij herkent de muziek meteen. Black Crowes. Hard. De aap trekt zich terug.

***

Er is een mooie nachtfilm op tv.

Er moet een heuvel veroverd worden. De Amerikanen moeten heuvelopwaarts. De VC heeft zich diep ingegraven op de top van de heuvel. Een tunnelstelsel maakt dat de VC hier wegduikt en van daaruit opeens begint te schieten.

In het begin van de film staan er nog redelijk veel levende bomen op de heuvel. Het beeld verschuift geleidelijk naar al meer kapotgeschoten stronken en versplinterde stammen. De meest voorkomende kleur is groenig bruin.

Soms leveren laag overvliegende straalvliegtuigen bijstand, maar de VC kruipt dan enkel dieper weg en lijkt ongedeerd de bombardementen door te komen. Tussen de gevechten door zitten de Amerikaanse soldaten in het dal, een paar honderd meter van het front, en drinken koffie. In de pauzes worden de bekende gesprekken gevoerd met de bekende grappen en de bekende sentimentele momenten. Uiteraard gaat het vaak over thuis. Dat in de jaren zestig geen thuis meer is.

Als er eindelijk schot komt in een aanval en het peloton onverwachts een ver vooruit geschoven positie inneemt wordt het vanuit helikopters per ongeluk door de eigen manschappen beschoten. In close up is de machteloze verbijstering van de stervende soldaten gefilmd.

Het begint te regenen en op een steil stuk glijden de soldaten door de modder naar beneden.

[p. 112]

Een soldaat zit tegen een boomstronk geleund toonloos posities bij te stellen. Hij heeft niet in de gaten dat zijn hele linkerarm eraf geschoten is. Van een VC-soldaat wordt van dichtbij de kop in flarden geknald. Het automatische geweervuur gaat door tot enkel nog het bovenste deel van de ruggegraat zichtbaar is. Die steekt als een wandelstok uit de paraplubak.

***

Albert denkt het is alsof handen in mijn hoofd grijpen. Ze halen er dingen uit en ze vervangen ze weer door andere dingen. En dat veroorzaakt de pijn.

Ze loopt wild heen en weer. Ze lijkt heel erg opgewonden over iets. Misschien is er wel wat misgegaan. Met de organisaties. Ze zouden haar ophalen. Of ze zouden haar drugs geven.

In de hoek van de kamer heeft een klein bruin zoogdier een slang te pakken. De slang blijft kronkelen, maar het zoogdier heeft de slang vlak achter de kop in een klemvaste beet. Met golven keert het verzet van de slang terug, maar de aandacht van het zoogdier verslapt geen moment. Zolang het zoogdier niet loslaat heeft de slang geen enkele kans.

***

Hij wordt wakker. Het is een raadsel dat hij kon slapen met die handboeien. Hij draait zich heel voorzichtig opzij. Ze slaapt als een kind. Ze ligt helemaal in elkaar gedoken en is toch argeloos. In de hoek bij de deur liggen bloederige repen slangehuid. Een kleine rode vogel staat er naast en poetst zorgvuldig zijn veren. Albert hoort voetstappen over de gang en gedempt gepraat. Het gaat aan zijn deur voorbij. Het is alsof er heel veel is gebeurd.

‘In de hoek van de kamer heeft een klein bruin zoogdier een slang te pakken. De slang blijft kronkelen, maar het zoogdier heeft de slang vlak achter de kop in een klemvaste beet. Met golven keert het verzet van de slang terug, maar de aandacht van het zoogdier verslapt geen moment. Zolang het zoogdier niet loslaat heeft de slang geen enkele kans.’

Hij houdt zijn ellebogen zo ver mogelijk van elkaar. Ze snurkt een beetje. In de kamer boven zet iemand de radio hard aan. Albert herkent het liedje meteen. Het is van Robert Earl Keen. Als hij zijn armen eromheen heeft trekt hij het hoofd zo hard als hij kan tegen de bedrand. Hij hoort een droog geluid. Hij blijft trekken. Slap komen haar armen om-

[p. 113]

hoog. Ze lijkt nog met haar handen bij haar hals te willen. Maar zover komt ze niet. De armen vallen terug. Er klinkt een soort gepruttel of een soort gerochel. Hij kan geen enkel risico nemen. Hij blijft nog vijf minuten trekken. Tot hij het gevoel heeft dat hij bezig is zichzelf aan stukken te trekken. Dan ontspannen zijn armen zich.

Albert kijkt op, maar nergens ziet hij Oswald. Hij haalt zijn armen van het hoofd. Het lijf rolt van het bed en komt kletsend neer.

***

Het lijf ligt op de rug. Hij zet koffie. Hij moet erbij blijven. Zachtjes zegt hij de naam van Oswald. Het lijkt wel een gebed nu. Albert voelt zich heel zacht vanbinnen en ook de hoofdpijn is zacht als schuimpjes.

Hij graait wat door de cassettes in haar tas. Echte verrassingen zitten er niet tussen. Slordig gaat hij door een leren mapje en vindt wat make-up spulletjes en in de lippestift bijvoorbeeld geen zendertje. Wel vindt hij op de bodem van de tas een plattegrond van LA en wat losse bankbiljetten. Die steekt hij in zijn broekzak.

De geur van koffie gaat de kamer door. Het is buiten helemaal licht geworden. Hij zet de tv aan en ziet dat er in Canada een tanker op de rotsen is gelopen. Nergens in de tas of waar ook in de kamer ziet hij een pistool of een stiletto. Maar dat wist hij eigenlijk wel.

Hij drinkt de verse koffie en kijkt van het lijf weg. Maar dan kijkt hij er toch weer wel naar. De ogen zijn dof. Het gezicht is in zichzelf gekeerd. Het is niet zo dat er nu opeens iets zichtbaar wordt. Een uitgemergelde zebra springt door het raam, snuffelt wat aan het geslacht van het lichaam, wil bijna speels in het bovenbeen bijten, maar lijkt zich te bedenken en verdwijnt in grote haast.

Albert haalt het pedicuresetje uit zijn tas en legt het op bed. Eerst nog een kop koffie. Op de tv komt een live verbinding tot stand met Moskou. Gek, hij kijkt even, omdat hij ieder moment Oswald op het scherm verwacht. Maar ze houden hem met opzet van de camera weg.

‘De radio boven blijft liedjes van Robert Earl Keen draaien. Misschien is het geen radio. Misschien is het gewoon in zijn hoofd. Ze spelen spelletjes met hem.’

Hij is zo moe opeens. Hij moet even gaan zitten. Dat hij toch verder moet. Dat het zo triest is. De radio boven blijft liedjes van Robert Earl Keen draaien. Misschien is het geen radio. Misschien is het gewoon in zijn hoofd. Ze spelen spelletjes met hem. En toch moet hij verder. Hij wil opstaan maar het gaat niet. Voorzichtig een slokje van de hete koffie. Dan gaat het weer wel. Als hij opstaat slaat de hoofdpijn hem als een natte doek recht in het gezicht. En weer moet hij even gaan zitten. Het mesje is nog steeds vlijmscherp. Het zakt door de buikwand alsof het boter is. Hij snijdt er een grote plak uit en trekt deze eraf. Op twee punten gaat dit niet en moet hij ongezien iets lossnijden. Het is duidelijk dat er geen druk meer op de aders staat. Nergens stroomt bloed. Veel verstand heeft hij er ook niet van. Hij staat voor een verend geheel van spieren dat zo op het oog waaiervormig uitloopt. De ingewikkeldheid van het spierenstelsel overvalt hem wel een beetje. De trekrichting van de buitenste spieren lijkt van boven naar onder te zijn en direct daaronder loopt het van linksonder naar rechtsboven en van linksboven naar rechtsbeneden en ook overdwars. Hij snijdt hier en daar een vezel door en soms

[p. 114]

springt er iets los en verandert het lichaam van stand en komen daardoor andere spiervezels strakker of juist losser te liggen.

Hij ziet geen hernia's, waarbij, weet hij, de buikingewanden uit de lichaamsholte naar buiten komen. Maar het kan ook zijn dat hij er recht op kijkt en het niet herkent. Nu niet gaan denken. Albert knipt de bedlampjes aan zodat hij er wat beter zicht op heeft. Hij moet rustig kijken. Misschien heeft hij te veel haast. Maar misschien ook moet hij juist verder doorsnijden en een beetje opschieten.

De navel, waar is die? Hij ziet er nog maar een klein stukje van. Het zal wel bindweefsel zijn wat eromheen zit. Chaotische vergroeingen ziet hij waarin makkelijk een zendertje verstopt kan worden. Hij snijdt wat in de buurt van de navel. Hij trekt aan een stukje wit vlees dat ook een draadje zou kunnen zijn en dus een antenne. Maar het ruikt niet naar plastic. Er zit ook een pincet in het etuitje. Hij trekt er het witte stukje vlees zover mogelijk mee uit. Tot de rek eruit is. De tv stoort even als hij het vleesdraadje naar links trekt. Maar als hij de beweging herhaalt, herhaalt de storing zich niet.

Als hij nu rechtdoor zou snijden zou hij op de dunne darm stuiten. Deze is, weet Albert, drie tot vier meter lang. Het kan zijn dat ze ooit iets ingeslikt heeft dat automatisch op een bepaalde plek in de dunne darm aanhechting vindt of voor bepaalde tijd klem komt te zitten of zich in het darmslijmvlies nestelt en daar door gedeeltelijke oplossing en verspreiding onzichtbaar raakt maar net niet geheel verteert. En dus kan blijven zenden en ontvangen en informatie kan analyseren.

Hij moet zich nu heel goed concentreren. Hij moet niet twijfelen of de dingen anderszins onnodig ingewikkeld maken. Hij moet weten wat de juiste vraag is waardoor hij krachtig kan doorstoten tot de kern van de zaak.

Albert gaat op de stoel zitten en drinkt wat van zijn derde kop koffie. Honger heeft hij niet. Hij moet gaan oppassen met die koffie want hij kan er gek van worden. Ieder moment kan Oswald binnen komen om hem de juiste plek te wijzen. In de hoek staat een schuchtere functionaris met de handen in de zakken van zijn korte jasje waarop gewoon een naam van de organisaties staat alsof er niets meer verborgen hoeft te worden.

Albert voelt hoe er een breinaald door zijn hersenen wordt gestoken, maar de pijn valt mee. Lijkt het. Pas als de breinaald langzaam een zijwaardse beweging begint te maken volgt er een gillende pijn. Gelukkig houdt deze beweging ook meteen weer op. Hij moet nu iets doen. Alles is beter dan niets.

Nog eenmaal buigt hij zich over de openliggende buikspieren. Met het pincet tilt hij een van de spieren omhoog en kijkt eronder. Hij kijkt tegen een dun vlies waaronder de bollingen en verkleuringen van de dunne darm zichtbaar worden. Hij laat de spier terugspringen. De spanning lijkt er nu al behoorlijk uitgezakt. Hij zou met tangen twee delen uit elkaar kunnen trekken waardoor het onderliggende zichtbaar wordt en dan zou hij daar een klein zaklantaarntje op kunnen richten. Maar die spullen heeft hij niet. Vragend kijkt hij naar de functionaris. Deze haalt zijn schouders op en verlaat de kamer.

Het is koud in de kamer. Toch moet het buiten warm zijn. Hij kijkt langs een kiertje van het gordijn en heeft zicht op een zo goed als verlaten parkeerplaats. Bij de uitgang staat een vaalgele cadillac vanwaaruit met kijkers naar hem geloerd wordt. Niemand maakt aanstalten om in te grijpen. Er is ook een laag stenen muurtje bij de ingang. Daarachter ziet hij nog net twee sluipschutters. Het is duidelijk dat er nog iets van hem verwacht wordt. Of hij is het lokaas voor Oswald. Albert denkt ik moet onder de douche en dan moet ik alles opruimen en dan moet ik ongezien weg komen. Bij wijze van spreken.

Hij is kwaad nu. Hij pakt het linkeronderbeen en snel en met veel kracht knikt hij het precies de verkeerde kant op waardoor het kraakt alsof er een boom scheurt.

De roman Albert onderweg verschijnt begin 1994 bij uitgeverij Bert Bakker.