Bzzlletin. Jaargang 22

[p. 104]

Julio Llamazares (Vegamián, 1955)
Gedichten

Zoals essen de zon nodig hebben om hun muziek te laten horen, zo heeft eenzaamheid
vergetelheid nodig.

Eenzaamheid zonder vergetelheid is stilstaand water. Of misschien minder: dor hout
dat gedoemd is te branden in onvertrouwde vuren.

Want eenzaamheid die niet gevoed wordt door vergetelheid is de grond waar de distels
van de herinnering groeien.

En in de herinnering zit de kiem van zelfvernietiging.

Iedereen weet dat vergetelheid een bittere wijn is en dat hij, gedronken in eenzaam-
heid, nog zuurder smaakt.

Maar iedereen kent eveneens de berusting, die steun geeft.

Herinneringen daarentegen, luchtspiegelingen van de angst, smaken zoet op de tong,
maar knagen aan het hart als ratten.

En laten we, daar vergetelheid verspreiding inhoudt, haar zaad zaaien in de verre, gele
velden van onze eenzaamheid.

Na de eerste verbittering zal de berusting opkomen als een korenveld.

*

[p. 105]

 

Als je thuiskomt, zal ik je het geluid van de zon in de essen uitleggen en de smaak van

 

de oudste broden.

 

 

 

Ik zal je in stilte meenemen naar een heideveld.

 

 

 

Ik zal je de bevroren grot van het verlangen wijzen, waar groene oases en kampvuren

 

verspreid verborgen zijn en jij zal, onder mijn buik, zijn als gebeten bloed.

 

 

 

Dan zal ik de stilte in blauwe pollen ontbinden.

 

 

 

Mijn stem is oud (dat weet je) en hangt als een kerkklok in de leegte. Zij zal geen kale

 

muren vinden waarin zij haar diepste echo's kan bewaren, en er zullen ook geen jonge

 

wijngaarden zijn, die in haar verwondering zijn gezaaid.

 

 

 

Want tegen die tijd zal de berusting zijn uitgekomen, uitgegoten als azijn over de

 

droom en er zal niemand zijn die de troosteloze voren van jouw afwezigheid opeist.

 

 

 

Als je thuiskomt, zal ik je het geruis van brandnetels in het bloed uitleggen.

*

Ik kijk achterom naar de verrotte boom die plotseling zijn schaduw verloor, en ik vind
alleen een bebloede poel van stilte en een dode weg waarlangs nooit iemand kwam.

Ik loop door de gaanderijen van de markt waar de druipende resten van de herinne-
ring liggen uitgestald.

Heel licht til ik het nevelen gordijn op dat ik dag in dag uit om mijn geheugen heb
geweven en ik zie alleen wintervogels geheel bevroren op de telefoondraden zitten.

Achter de rijen witte populieren stijgt langzaam de zachte en warme walm van een stal
op, die in de verte wacht op de kansloze terugkeer van de ossen, die zich in de rivier
hebben verdronken.

Ik kijk achterom en ik vind alleen een verre en pijnlijke geur van heide.

Uit: La lentitud de los bueyes (De traagheid van de ossen), 1979

* * *

[p. 106]

 

Alles heb ik geleerd van hem die nooit werd bemind: de sneeuw, de stilte en de

 

schreeuw van de bossen als de zomer sterft.

 

 

 

Of dat Keltische lied dat Kerstin voor mij zong:

 

 

 

‘Wie kan zeilen zonder zeilen? Wie kan roeien zonder riemen? Wie kan afscheid nemen

 

van zijn lief zonder te huilen?’

 

 

 

Maar nu ondersteunt de sneeuw mijn geheugen reeds. En de stilte wordt intenser

 

achter de treurende, diepe bossen van de winter.

 

 

 

Daarom kan ik zeilen zonder zeilen. Daarom kan ik roeien zonder riemen.

 

 

 

Dan kan ik afscheid nemen van mijn lief zonder te huilen.

*

Vanaf deze zelfde rots keken ze naar het temmen van de veulens die ze in de strijd
zouden berijden.

Naast deze zelfde rivier bouwden ze hun hutten, lieten hun kuddes en legendes los en
dronken het diepe sap van rode bessen.
En in nachten met volle maan, zoals deze, sneden ze met hun gewijde sikkels
maretakken af om aan de god van de bergen te schenken.

Als het 's nachts sneeuwt kan je nog de echo van hun verloren fluiten en citers horen.

Als het 's nachts sneeuwt kan je nog het rumoer van hun oorlogskreten horen.

Maar de zon schijnt weer en ontbindt de sneeuw en de god van de bergen blijft alleen.

Alleen en ver weg, zoals mijn hart op dit ogenblik. Zoals mijn hart op dit ogenblik.

*

[p. 107]

 

Als de avond valt klinken de kreten van de zwarte hei.

 

 

 

Op de graanzolders kraken winterse stappen, eenzaamheidspijn in grote kisten geborgen.

 

 

 

Grijze gestalten komen uit de moestuin met bundels stilte onder hun arm geklemd.

 

 

 

En de gierzwaluwen weven de intrige van hun tijdloze vlucht boven de toren.

*

Het is zinloos terug te keren naar vergeten en verloren plaatsen, naar onbeheerde
landschappen en symbolen.

Daar zijn geen eeuwenoude liturgieën meer, geen ranzige olie in aarden kruiken.

De oude mensen zijn gestorven. De dieren dwalen onder de zwarte regen.

Daar is alleen de trage kromming van de rivier der doden,

de bevroren berusting van de afgekipte maretak, van het door de tijd verschroeide
landschap.

Uit: Memoria de la nieve, (Geheugen van de sneeuw), (1982)

* * *

vertaling: Doortje ter Horst