Johanna Reiss
New York, New York!
Het is duidelijk voorjaar. Niet alleen bloeien de krokusjes, wiegelen de narcissen heen en weer in lapjes park en is Macy's main floor omgetoverd in een bijna echt Keukenhofje, ook het Ringling Brothers and Barnum & Bailey Circus is een dag of wat geleden in de stad gearriveerd. Kordaat klotsen rijen olifanten Madison Square Garden binnen. En wij, wij ademen weer.
Het schitterende oorlogje is voorbij. Gewonnen, en hoe - met heel weinig Amerikaanse slachtoffers. Zo snel ook, het is bijna gênant. Hadden we het gevaar overschat? Was het alsof een olifant bovenop een vliegje sprong?
Vrede bereiken in het Midden-Oosten schijnt moeilijker te zijn dan een oorlog te winnen. Nu woedt er een burgeroorlog in de Golf-contreien, en andere misère: honger, ziekte, milieu-verschrikking. Het heeft onze Amerikaanse recessie trouwens ook niet geholpen. We weten het: Europa is ons dankbaar. We deden wat gedaan moest worden. Er was agressie gepleegd tegen Koeweit, Israël was in gevaar. En dan die oil.
Amerika voelt zich trots - het grootste deel dan. De vaderlandsliefde kan bijna niet hoger reiken. Het wordt misschien wel een beetje misbruikt, met al die koopwaar in vlaggemotief, broekjes, hemdjes, de gele lintjes die overal ‘zo mooi op staan’; en voor wie nog eens genieten wil van Schwarzkopf's forse toespraken tot de pers is er een video.
Fijn, gewonnen. Maar 't is er allemaal nog net zo erg. Erger. En bij ons?
Industrieën trekken de stad uit - als ze dat al niet gedaan hebben. De huren, de belasting... Het aantal werklozen stijgt. Elke dag lezen we in de krant: geen geld. De bruggen die van en naar New York leiden zijn aan het afbrokkelen, de subways (de prijs voor een kaartje wordt verhoogd tot $1,50, zegt men) zijn weer vies en zitten volgekliederd met nieuwe graffiti: SADDAM HUSSEIN / MADE IN USA 1980-1990. Op elke school moeten weer meer leerkrachten weg, worden de klassen nog groter en leren onze kinderen nog minder. En laten we over de gezondheidszorg maar helemaal zwijgen: er heerst weer TB en zoveel babies sterven bij of vlak na hun geboorte dat de Derde Wereld het ons niet nadoet. Het zet je aan het denken. Was die Golfoorlog misschien een afleidingsmanoeuvre?
Het wordt ‘a kinder world, trust me,’ zei Bush toen hij president werd. Maar vriendelijker voor wie? Als hij het echt meent, waarom duwt hij het voorstel er dan niet door om een wachtperiode van zeven dagen in te stellen voordat iemand zich een handgun kan aanschaffen? Tweeduizend Newyorkers alleen al zijn vorig jaar door zo'n vlug aankoopje vermoord. Het is hier in New York gevaarlijker dan ‘toen’ in de Golf...
Over a new world order heeft hij het nou. Wat bedoelt hij daar precies mee? Maar dan een nieuwe wereldorde met ons erbij, schreeuwen groepen vrouwen, ‘we hebben genoeg van die patriarchale macht’. WOMEN IN RAGE
Auteursrechtelijk beschermd