Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 44]

Daan Cartens
Gedichten

Buitengaats

Vannacht was weer de laatste dag, was
verlamming veldheer in mijn bed
en ik de gevallen afgod van niemand
anders dan een verdronken zeeman,
hij die het laatst zag de bemande kusten.
De schout die ik in dromen zocht, bedacht hij mij,
of ik uit de dove hoorn hem? Schrikbeeld. Sloopdood.
Ik hoor mijn eigen stem verdraaid zichzelf imiteren.
Commando. Nachtcommando. Matrozentribunaal.

Naar niets op weg, voor niemand thuis,
geladen voor de uren die zich langzamer
herhalen, tot in de ochtend licht vaart,
mijn praten staakt, het vonnis raakt.
Ik nam mijzelf onder schot, maar gummigummi
ketst het ruim zijn weerzin wreed terug.
Droomschip maakt de tijd soldaat.
Aan boord doffe minuutschoten, geen lust aan dek.
Wapenstilstand. Wereldvreemd. Nachtboek van een gek.

En dit morsen heet dan leven.

[p. 45]

Sebastiaan, laat twintigste eeuws

't Was raak. Een hoge pijl in de lage kamer.
Ik in alle staten. 't Was zacht en hard. Het was
trager dan je vaak van Adams appel at.

Liggend dacht ik dat je bad. Mijn huid getart,
maar dan in zweet. Gelikt was je me wel zo lief.
Je at van wat je zag. Je kreeg me klein. Dat stak.

Je nam en beet. Ik greep je been en peilde
wat de gordel droeg. Geen doek, geen knoop te zien.
't Was wit en rood. 't Was de witte dood waarom je vroeg.