Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 46]

Ron Elshout
't is laat in 't jaar

Close up

Zozeer mens dat zijn geschonden
huid, de verschilfering niet
retoucheerbaar zijn

men ontwijkt zijn leeggebloede
ogen en ziet de peuk gedoofd in

zijn hand, dorre tak

leest losse regels die soms nog
van zijn vingers dwarrelden

‘Ik kan niet, niet leven alleen’

as waaruit niets herrijst
‘daar ligt alleen iets kouds’.

[p. 47]

Infernale impressie

In het koude daglicht zijn versteende
vingers, het radeloze zoeken in

onleesbaar handschrift. Wat hem ontvalt
slaat kapot. Niet ziet hij de vormende

hand in het natte leem, ‘Ik die deze aarde
nat maakte’, maar de leemtes,

de stenen plekken in het landschap
waar het zaad als de scherven van de vaas -

voelt de scherf in zijn pols, schrijft
dat de nacht hem aanstaart; terwijl

de dag zich rozig vingert, opengaat, brandt
de akker schoon, stijgt uit trage rook

een al te late vogel op.