Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 33]

Willem Wilmink
Vriendschappelijk

Het Diekman werd verlicht uit grote raten
voor 't feest van een vriendschappelijke strijd,
en mannen liepen toe uit alle straten,
ernstig op weg naar deze plechtigheid.
Er zou verloren worden, maar met ere,
men zou dus in-tevreden huiswaarts keren.

Eens kwam hier Santos met de grote Pele.
Het bleek ons toen: hij was terecht beroemd.
Steeds werden Duitsers die hier kwamen spelen
‘de sympathieke mijnwerkers’ genoemd.
Hun kon de oorlog niet worden verweten:
zij hadden steeds onder de grond gezeten.

Manchester City had als keeper Trautmann,
die in de Cup Final zijn nek eens brak:
dat was toch een verhaal, daar werd je koud van,
tot ver in Wembley hoorde men de knak,
maar hij, hij viel niet uit! Hij is genezen
om op het Diekman onze held te wezen!

Wij hadden Abe met zijn slimme ballen,
hij was een Fries, en een verhaal op zich.
Mocht hij een enk'le keer een kans verknallen,
dan sprak men somber: ‘Ze begriept hem nig.’
Men kwam zijn gram bij Oonk of Voges halen
omdat Us Abe immers niet kon falen!

't Sportieve spel dat al die clubs ons boden!
Behalve Rapid (of was 't Wacker?) Wien:
die schopten de' onzen haast onder de zoden,
hun trainer was Kurt Waldheim, zo te zien.

Maar al met al: verduveld mooie tijden,
waar ik in 't Bolwerk graag een Duvel aan mag wijden.