Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 16]

Willem Wilmink
Mei-kermis

Lichtjes, muziek en stemmengeluid

schettert en schatert de tenten uit -
de stemmen en lampen verschieten snel
en verschijnen, een onophoudelijk spel
als het golvengeklater van de zee,
en de mensen gaan op die deining mee:
verveelde jongens die 't niet kan schelen,
meisjes met broeken als pijpestelen.

Tegen de avondlucht zijn de hokken

uit heldere platen opgetrokken,
en de lichtjes wentelen die zijn gevat,
ontelbaar in aantal, in 't reuzenrad.

De draaimolen voert de kinderen rond

op het druilend geluid dat in 't orgel mondt,
en tussen de verrukte kinderen gaat
telkens een knaap voorbij met vreugdeloos gelaat
waaraan men ziet: hij hoort bij deze molen
en minacht alle vreugde onverholen.

Een wat navrant klein circus staat

rechts daarvan, met een clown wiens gelaat
is verlept om de mond van ouderdom -
naar zijn kunsten kijkt niemand om.

De waarzegsterstent is donker en dicht,

niemand wou in duistere zaken haar licht.

Er was ook een tent waar men kon mikken

met lappen ballen op oude blikken;
voor die stand viel als 't ware een regenbui
van boeren, burgers en buitenlui.

Want er stond daar een meisje - dat meisje had

in een spits gezicht gevat
twee ogen waar om het licht zich sloot,
twee lippen als strepen avondrood.

Glanzende bruine stuiters leken

die ogen, langs 't bleke aanschijn weken

[p. 17]

 

de donkere haren en bogen neer

 

langs een lichaam licht als een pauweveer.

 

Zij wendde zich vluchtig als een hert

 

maar leek wonderlijk stil toen het avond werd,

 

zo roerloos, dat men denken kon

 

dat zij eenzaam was en een droom verzon.

 

Dan weer bewoog ze als haar ogen snel

 

en bijzonder mooi en dat wist ze wel,

 

en ze kwam in het leven van wie daar ging

 

en verliet het, vluchtig als ze ging.

 

Ieder zich eigen gedachten koos

 

voor haar wit wezen gedachteloos:

 

een lichte bloesem, een rozeblad,

 

de wind, een veer die de wind bezat,

 

bewegend water, een wijkende vlam,

 

een lam, een veulen, een berkestam,

 

een leeuwerik die zo hoog is gevlucht,

 

dat hij blinkender is dan de lucht,

 

een vlinder in 't donker waarvan men zegt:

 

‘hoe komt dat vlindertje hier terecht?’

 

Zo is, verschillend bij allen, gebleven

 

een beeld van haar, en met dromen omweven,

 

en 't was ieder of hij had gekend

 

lang voor haar te zien in die kermistent.

 

 

 

Een jongen liep daar elke avond opdat

 

hij voorgoed een beeld van haar wezen bezat.

 

Hij moest ook wel dwalen, want haar gezicht

 

zo verlegen van glans als lantarenlicht

 

aan zijn hart een klein lichtje gaf,

 

en dat, als elk licht, wierp schaduwen af.

 

 

 

Had zij hem heimlijk een groet gebracht?

 

kon het zijn, dat zij 's avonds aan hem dacht

 

en van hem droomde als hij van haar

 

zonder dat ze het wisten van elkaar?

 

 

 

Op een avond had vreugde hem aangeraakt

 

als het morgenlicht de aarde, zopas ontwaakt

[p. 18]

 

en liep hij naar het feest, zo wonderlijk blij

 

dat hij haar zou zien - liep zich zelf voorbij,

 

want zijn geest was al op het kermisterrein

 

toen zich 't lichaam nog haastte om er te zijn.

 

En hij kwam - en bleef toen plotseling staan

 

want de lichten waren er uitgegaan,

 

zoals zonder een ster de lucht daar boven

 

had men hier de lichten doen doven.

 

Hij merkte hoe stilte's magere paarden

 

de leegte afgraasden, geen ding bewaarde

 

herinnering aan wie hier had getreden -

 

was hij verdwaald? was het zo lang geleden?

 

Had men elders de kermis weer opgetrokken,

 

zou het meisje ergens op aarde verlokken

 

haar klanten, hun gevend lichtvoetige dromen,

 

dezelfde, die zij hier had ontnomen?

 

Wat zij glanzen deed, nu zo vol duister is...

 

maar ogen wennen aan duisternis.

(mei 1956)

In dezelfde meimaand waarin ik voor het eerst Gorters Mei las, schreef ik dit gedicht, ik was toen 19 jaar. Het is nooit in druk verschenen, ik herinner me zelfs niet het ooit aan iemand te hebben laten lezen. Ik heb het precies zo gelaten als het was, niet inbegrip van het vele inspringen en wat eigenaardigheden in de spelling: ik wilde, moest er wel, afblijven.