Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 60]

Fleur Bourgonje
Zwart zijn de paarden die branden

1.

Het slaat op hol. Het was te strak
gebonden - zwart paard op stal -
en schrok van volle zonnen
in de ogen. IJlde

blindelings omhoog, in giftig schuim
van razernij. Vloog hoog boven
de god, bedrogen, de hoge
god van paarden voorbij.

Tegen de verste zon. Brak alle
ogen op het licht en viel
terug, in het gewicht van
gevangen dieren in gevaar.

Zo is het stil gaan staan. Te zwart
om vast te maken. - De witte waanzin
kan ik raken; manen zien
in vrouwenhaar

2.

Het staat alleen dat vliegen wil.
- Alsof het kon. Stalen koorden
van de donder, het wilde licht
voor het begon.

Het beuken op een muur. Buigen
in zand, drinken van aarde
als water. Dragen de mens -
mensenhanden

en zweep, bevelen
tot weten. En het vergeten.
Het dwingend vergeten van
zon in de hoogte

- Als het toch kon: breken
van ringen, ijzer als riet
en het blinde vliegen. Vallen
zonder verdriet

[p. 61]

3.

De onbevlogen paarden van de nacht
wachten op morgen. Dicht
is de stal. Vergeefs
wachten op licht.

Zwart zijn de paarden die branden.
- vuur is het woord dat ontstaat
dat bij het vliegen gloeit
in mijn handen -

Schrik zal de ogen niet meer raken:
de hoge god is van mij afgevallen. En alle geboden
zal ik verzaken.

Maar als de waanzin komt
tot hier, ik breek mijn manen
in de val. Sta dreigend op.
Ben ik het dier.

‘Zwart zijn de paarden die branden’ is een bibliofiele uitgave ter gelegenheid van de uitreiking van de Betje Wolffprijs, Uitgeverij ‘De Ruysdael’, Amsterdam