Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 50]

Jan Hombergen
Gedichten

Papagaai

Waarom schenkt het mij voldoening
als een butler de gedachte te zijn
achter het welslagen van de avond.
De haïtiaanse hoeren dansen, de heren
leveren slag bij een glas rum,
door mij aangedragen. Genotsvol
wuiven zij as van hun pantalons.

Slonzig hang ik rond in de keuken
en hoor boven het feestgedruis
de papagaai sinister zwijgen
onder zijn donkerbruine lap, alsof
niet ik, maar hij de bestierder
is van dit alles, de nacht makend
tot één grote verdwijntruc.

De gesprekken worden ijler. De heren
trekken zich van lieverlee terug
achter de billen der prostituées.
Een bezweert mij nog: we moesten
niet van hoeren, maar van vrouwen
spreken. Maar algauw ligt ook deze
gedwee in de stilte der omarmingen.

Wellustig mij van mijn taak
kwijtend, hoe vunzig, verachtelijk,
onzijdig, was ik de glazen. Let wel:
met de kwast. Aldus mijn vingers
niet tot getuigen makend, nu op het
eerste teken van de geblinddoekte
lorre, bewijzen moeten uitgewist.

Hornwerderwad

Van de wereld lang niets
gehoord, één motorbootje slechts
en op de zender een verhitte
preek. Mijn lichaam is een
tempel gods. Naakt spring ik
van boord op de warme plaat.

Als ik erg mijn best deed
en de verstilde gilletjes van
gruttoos brachten mij niet
op andere, mooiere gedachten,
dan hield ik nu een referaat
over de gris-grisman.

Maar de tijd vliegt, de vloed
trekt aan en per slot,
ik ben geen dichter. Liever
verdiep ik mij, nu het nog kan,
in de superbe glans
van een pasgeteerde bolder.

Max Niematz

Max Niematz noem je mij en
laat me aan mijn lot over.
Op een klapstoel gezeten
tussen dahlia's moet ik
mijzelf verder verzinnen.

Zelf verdwijn je in witte
jurk tussen tuinhek en
keuken, en ik kijk naar je
als naar een oude film,
een wat beduimelde foto.

Alles stinkt ai naar zomer,
alles hunkert naar
werkelijkheid. Tussen ont-
luikende schuttingen
ben ik mijn eigen kreatie.

[p. 51]

Assoean

Tussen jou en mij weleer.
Aan het verre eind gaat
de kamerlamp dof onder.
Waar eens tabak en suiker

stonden, ligt nu de zachte
krenking van het kunst-
tapijt. Ik voel een
weerstand als van water.

Dienblad en draaitafel
steken erboven uit, droevige
resten, waarlangs ik
mijn omwegen moet maken.

In het verdronken komplex
van je gezicht zoekt
een snelle benarde vis
onschendbaarheid, genade.

Tombe

Tussen de oren weer niets
dan ruimte. Je herdicht
je nukkigheid tot een
fraai uitgelijnde tombe.

En als hij af is, weigert
men je met genadeloos
medeleven de laatste zegen.
Niemand wil je begraven.

In de strakke wanden
huist al kilte. Volmaakt
genieten staat roerloos
in de vaten van het marmer.

Maar de nacht klopt verwoed
onder zijn wit linnen.
De wasvrouw schreeuwt je
liefde toe. De uiltjes kirren.

Saga

Verzoenen wilde ik de voorjaars-
bries met de kou in de
schanzen en mijn starre armen
met de geest van de spreeuw.

De mieren had ik hoop gegeven
op de rijkdom van mijn
ingewanden. Wolken zou ik leiden,
langs torens, langs grashalmen.

Maar nu de lamp me in duister
dompelt en het raam zich
afkeert, vol nieuwsgierigheid,

Waaraan zal ik nu hechten
mijn aan zichzelf uitgeleverd
hoofd, stamvader van stilten?