|
| |
| |
| |
Walter Abish
Alfabet van onthullingen
1.
De nieuwe bewoonster van 26 Sustain Drive laadde de gammele blauwe Ford-truck met linnen kap en Arizona-nummerborden uit, en droeg de zes kartonnen dozen toen één voor één, zonder de hulp van iemand anders in te roepen, onhandig (hoe anders) het huis in. Hoewel Brooks wel geweten zal hebben dat ze vanaf de overkant werd geobserveerd, keek ze niet één keer op, want dat zou naar alle waarschijnlijkheid hebben betekend dat ze in contact was gekomen met degenen die haar activiteiten vanaf het moment dat ze uit de auto stapte hadden gevolgd.
Een paar dagen na haar aankomst zagen Bud en Arlo haar aan het werk in het tuintje. Arlo had haar het eerst gezien en de auto abrupt midden op de weg, daar waar hij begint te dalen, tot stilstand gebracht. Ze heeft een vastberaden blik in haar ogen, vind je niet, zei Bud, maar Arlo gaf geen commentaar. Ze leek zich van hun aanwezigheid niets aan te trekken en ging door met het besproeien van het grasveld, waarvan plekken lichtgeel waren geworden. Daarna pakte ze een tuinschaar en begon, onbedreven, tenminste in hun ogen, met haar rug naar hen toe de heg aan de achterkant te knippen. Arlo bleef met zijn vingers tegen het stuur tikken, totdat Bud hem wilde zeggen daarmee op te houden omdat het geluid hem uit zijn concentratie bracht.
De mensen die af en toe hun auto tot stilstand brachten om de enigszins gezette jonge vrouw met haar dat tot haar schouders reikte gade te slaan, stiekem of niet, deden dat, althans zo leek het, om te kunnen vaststellen hoeveel ze van hen, of van de mensen die ze kenden, verschilde, want alles wees erop dat er een verschil was. Maar het was onmogelijk de exacte aard van dat verschil te bepalen. Het was onmogelijk om dat zonder een nader onderzoek, bijvoorbeeld naar het interieur van het huis, te omschrijven, zonder een blik in een van de stevig dichtgeplakte dozen te werpen die keurig opgestapeld in de kleine kamer naast de keuken stonden, zonder een glimp op te vangen van de omlijste reproduktie van de Belgische schilder Magritte (1898-1976), getiteld Alfabet van onthullingen, die nu in wat vroeger de woonkamer van dominee Gleiss Pod was hing.
Liet Arlo Clem inderdaad, in vertrouwen, weten dat hij zich een beter en duidelijker beeld wilde vormen van wat Brooks verwachtte en wilde?
Toen de Secaucus-rivier zeventien jaar geleden buiten haar oevers trad, verdronken er drie mensen, stortte de Kienhoverbrug, genoemd naar een Duitse musicoloog (1885-1957) in, veranderde vier ton cement dat bij Bugano and Lead lag opgeslagen in één massief onverplaatsbaar blok beton, en stond het hele rijtje van tweeëndertig huizen aan Sustain Drive, waarvan er achttien over de rivier uitkeken - al naar gelang ze aan de zuid - of de noordkant van de weg lagen -zeven dagen lang in vijftig centimeter tot twee meter diep modderig water. Arlo, die zijn ouders en zijn kleine zusje, Fabric, aan de Secaucus-rivier had verloren, was toen een weeskind en trok uit 26 Sustain Drive om bij zijn oom en tante zeven straten verderop in 84 Dolchinger Lane te gaan wonen. Elke dag als hij naar school ging maakte Arlo een kleine omweg om langs zijn vroegere huis te kunnen lopen en te zien hoe de nieuwe bewoners, dominee Pod, die missionaris in China was geweest, en zijn dochter Klairdine, het maakten. Acht jaar later moesten de twee prachtige iepen voor 26 Sustain Drive omgehakt worden, en de droevige staat van onderhoud waarin het huis verkeerde kon toen niet langer aan het oog onttrokken worden. In 1975, laat op een avond, vertrokken dominee Pod en zijn zwangere eenendertig-jarige dochter met stille trom, zonder één woord tegen hun buren te zeggen. Arlo vertrouwde Bud toe dat hij de vader van Klairdine's baby was. Bud vertelde het aan Clem, die het weer tegen zijn vrouw Donna zei, die opmerkte dat dat haar niks verbaasde.
| |
2.
Nu was nummer 26 het enige huis dat in geen enkel raam een airconditioner had, en geen TV-antenne op het dak. Bovendien was het het enige huis dat een brievenbus had waarop de naam van de huidige bewoonster niet vermeld stond. Waarom niet? De Kufflers op nummer 24, de Altmeers op 28 en de Mungalls op 25 aan de overkant hadden wat dat betreft geen scrupules. Wat had Brooks te verbergen? Was ze niet de enige bewoonster, of verwachtte ze geen post?
Het huis kan vast wel een verflaagje gebruiken, zei Bud zachtjes tegen Arlo toen ze langs de verknipte heg kropen aan de achterkant van nummer 26, om zo hopelijk een glimp van Brooks op te vangen.
Het heeft ook een nieuwe afrastering nodig, zei Arlo, en ging op zijn gemak op het gras zitten. En daar komt nog bij, dat het balkon niet veilig is. Ik weet nog dat ik hier vijf of zes jaar geleden op een avond op een feestje was en dat ik op een gegeven moment met een zekere jongedame, een goede vriendin van Klairdine, op het balkon stond.
Ken ik haar? vroeg Bud.
Zeker. Je bent met haar getrouwd.
Godverdomme, zei Bud zachtjes.
Maar waarom is Brooks hier naartoe verhuisd? Hier naartoe betekent naar New Jersey, naar nummer 26, een vakwerkhuis met twee verdiepingen dat elk moment in de Secaucus-rivier kan wegglijden.
Tot hun ergernis vingen Arlo en Bud die avond geen glimp van de bewoonster van 26 Sustain Drive op. We komen haar wel tegen als we morgen naar ons werk gaan, beloofde Bud. Arlo knikte en probeerde zijn grote teleurstelling te verbergen.
Over het algemeen waren Arlo en Bud ervan overtuigd dat ze min of meer wisten wat een vrouw kon doen en niet kon doen. Maar toch was er iets met Brooks dat hen onzeker maakte. Waarom had haar auto Arizona-nummerplaten? Verwachtte ze iemand die bij haar kwam wonen? Waarom lachte ze niet zoals iedereen en zwaaide ze niet eventjes als antwoord op een groet?
Arlo en Bud waren zich er scherp van bewust welke dingen een vrouw kon doen.
Ze kan een trap oprennen
een knoop aannaaien
een spinazietaart voor zeven personen klaarmaken
een vaas door de kamer gooien
het programma op de oude wasmachine in de kelder goed afstellen en zonder aarzelen een woord in het woordenboek opzoeken, een woord dat een bepaalde bevrijding zou betekenen, een woord dat de druk zou helpen verlichten die mensen plotseling voelen, als ze er helemaal niet op verdacht zijn, op hun hart of ergens in de streek waar ze hun hart vermoeden, ergens onder de linkerschouder en een beetje naar rechts. Ze kan ook met een alarmerende blik rechtop in bed zitten en vragen: Waar ben je geweest? Waar ben je geweest?
Toen ze naar 26 Sustain Drive terugkeerden, letten Arlo en Bud niet op de voetsporen die ze in het bloembed onder de ramen op de begane grond achterlieten, en vervolgens lieten ze na - even achteloos - hun vingerafdrukken van het keuken- | |
| |
kozijn aan de achterkant weg te vegen, en van de deurknoppen, het tafelblad, de trapleuning, de stapel ongeopende dozen, de wc boven en de ladenkast. Ze inspecteerden zelfs de inhoud van het medicijnkastje in de badkamer. Nergens lippenstift, stelde Bud zakelijk vast. Of wat voor spul dan ook dat Faye op haar gezicht smeert. Ik sliep daar toen ik klein was, zei Arlo, en hij wees een kamertje aan dat nu helemaal leeg stond, links van de trap, terwijl de tranen in zijn ogen kwamen. Geloof het of niet. Ze hebben het groene behang zelfs laten zitten. Het is hetzelfde behang.
| |
3.
Maar het zijn mijn vrienden, hield Clem in alle ernst tegen Donna vol. We zijn een jaar in Vietnam geweest. We zijn samen in L.A. blijven steken. We zijn opgepakt in Las Vegas, en het jaar daarop zijn we naar Florida gereden. Ik heb Faye aan Bud voorgesteld en Erna aan Arlo. Ik wil niet dat je al die dingen over ze zegt. Bovendien kun je het niet bewijzen. En daar komt nog bij dat het gewoon niet waar is.
Ze keek naar hem toen hij zich bukte om de scherven van de kapotgegooide gele glazen vaas op te rapen die ze tegen de turquoise muur van de woonkamer had gekwakt.
Ik denk dat ik vanavond de allerlaatste nachtfilm ga bekijken, kondigde ze aan.
Ik wou dat je je voortaan niet meer zo druk maakte om al die dingetjes, zei hij, nog steeds voorovergebogen naar de vloer kijkend, zoekend naar minieme gele glasscherfjes die hij misschien over het hoofd had gezien.
Heeft Brooks, de nieuwe bewoonster van 26 Sustain Drive, ooit de voetsporen van Arlo en Bud in het bloembed onder haar ramen op de begane grond ontdekt?
| |
4.
Gisteren heeft Donna een gele glazen vaas tegen de muur van onze woonkamer kapotgegooid. Ik bukte net op tijd, zei CLem. Die vaas heeft veertien vijfennegentig gekost. Maar hij verzuimde Arlo en Bud de reden van haar uitbarsting te vertellen, en zij waren te beleefd om ook maar iets te vragen. De serveerster deelde met de wijzers van de klok mee de bekende vlekkerige menu's in hun plastic hoesjes uit. Bud merkte het scheurtje in haar witte blouse op, vlak onder haar linkeroksel. Dat kon gebeurd zijn toen ze zich had uitgerekt om iets op zijn plaats te zetten. Clem bestelde de gefrituurde garnalen, het Franse sausje voor zijn salade en een Budweiser. Bud bestelde een kalfskotelet, maar niet zoals hij hem de laatste keer had gehad met te veel brood, puree en zonder salade, en een Schlitz, en Arlo liet de serveerster wachten omdat hij niet kon beslissen. Hij kon niet besluiten wat hij echt wilde eten. Hoe is de lever vandaag? Hij keek haar afwachtend aan.
Bud wachtte tot ze wegliep en zei toen dat hij, als hij Clem was geweest, Donna stevig zou hebben aangepakt. Heel stevig, benadrukte hij, één wenkbrauw opgetrokken en zijn wijsvinger op het formica-tafelblad.
Clem lachte. Ze had iets minder breekbaars kunnen uitzoeken om naar me toe te gooien...
Arlo onderbrak hem door te zeggen dat hij voorbereidingen aan het treffen was voor hun volgende tocht naar het noorden van de staat New York.
Ik ga met jullie mee, jongens, zei Clem, maar alleen als Bud belooft geen andere gasten uit te nodigen.
Bud hief zijn hand op alsof hij een eed wilde afleggen. Dat beloof ik, dat beloof ik. Ik heb alleen Keller gevraagd om met ons mee te gaan omdat ik heb horen fluisteren dat ze hem tot afdelingschef wilden gaan promoveren.
Ik vind Keller niet aardig, zei Clem.
Hij woont nog bij zijn moeder, zei Arlo, en omdat hij toen de serveerster zag, vroeg hij haar of het al te laat was om zijn bestelling van gebakken levertjes te veranderen in een asperge-omelet.
Onder het uitpakken liet Brooks een groot wit dienblad met een blauwe rand vallen. Het blad viel aan gruzelementen. De man die de telefoon zou komen aanleggen belde net aan toen ze de scherven aan het opvegen was.
Zij is de onvriendelijkste vrouw die ik ooit ben tegengekomen, zei de telefoonman later tegen Clem. Ze heeft nu een Princesstelefoon in de slaapkamer boven en twee drukknoptoestellen beneden, het ene in de woonkamer, het andere in de keuken. Ze kon eerst niet beslissen welke kleuren ze zou nemen. Ze heeft ten slotte wit gekozen voor de Princess, blauw voor de woonkamer en zwart voor in de keuken. Moet je nagaan, zwart voor in de keuken.
Ziet het er daar uit alsof ze op haarzelf is? vroeg Clem.
| |
5.
De blauwe Ford-truck met linnen kap in de oprijlaan had nog steeds de Arizona-nummerborden. Niemand uit Sustain Drive was ooit in Arizona geweest. Niemand uit Sustain Drive had maar het flauwste vermoeden waar Brooks werkte en of ze wel werkte. Mr. Mulhout, de eigenaar van de ijzerwarenwinkel aan Bush Street, vertelde Donna dat Brooks de dag ervoor een grasmaaimachine had aangeschaft. Ze had ook achttien liter witte latex, een vliegemepper, een tiental stormramen, een aluminium trap, een elektrische boor met hulpstukken, twintig kilo pleisterkalk en een tube epoxilijm gekocht.
Heeft ze het nog over Arizona gehad? wilde Donna weten.
Waarom vragen we haar niet een avondje bij ons te komen? stelde Clem voor.
Ik denk niet dat ze erg op mensen is gesteld, antwoordde Donna. De dag dat ze hier kwam wonen belde ik aan om te vragen of ze soms iets nodig had. Ze zei van niet. Ze lachte niet eens. Nu groet ik haar niet meer.
Nou, vraag haar toch maar een keertje.
We kunnen Arlo en Erna ook uitnodigen, en Bud en Faye.
Ondanks wat je van ze denkt?
Ondanks wat ik van Arlo en Bud denk.
Verdomme, zit er weer een vlek op het tapijt, schreeuwde Clem, rázend van woede. Wist je dat? Je hebt me niet verteld dat je iets op het tapijt hebt gemorst.
Als je daarover valt, breng het dan naar de stomerij.
Heb je er enig idee van hoeveel dat tapijt heeft gekost?
Nou, bel jij Brooks of doe ik het, vroeg Donna.
Bel jij maar, zei Clem.
Ik kan het nog steeds niet geloven, zei Erna toen zij en Donna de nieuwe promenade opliepen. Twee maanden geleden moest ik nog dertig kilometer rijden om degelijke schoenen te kunnen krijgen. Weet je dat Clem zonder mij helemaal nergens is, zei Donna. Hij kan niet eens zelf een overhemd pakken. Voor alles wat hij doet heeft hij mijn goedkeuring nodig. Arlo staat niet toe dat ik iets voor hem koop. Hij lijkt altijd precies te weten wat hij wil.
Nou, zo lang hij dat nog weet.
Laat me niet lachen, zei Erna.
Ik ben niet bang van je, zei Brooks; ze sprak langzaam en gelijkmatig in de hoorn. Ik ben in het geheel niet bang van jullie allebei. Maar ik word er kotsmisselijk van jullie zware gehijg te moeten aanhoren, imbecielen.
Ze weet het, zei Arlo verslagen. Verdomme, ze weet het.
Ik denk erover Clem een pijltjesbord en wat pijltjes voor zijn verjaardag te geven, zei Donna. Hij heeft zijn zinnen op een flipperkast gezet, maar die kosten meer dan driehonderd. Wist je dat Clem, Bud en Arlo alweer plannen maken voor hun volgende tocht naar de bossen?
Ze zijn net terug.
Erna glimlachte. Nou, als ze dat nou leuk vinden.
Ik weet wel wat ik leuk vind, zei Donna. Ze keek Erna aan, die begon te lachen.
Arlo en Bud waren zich van alle dingen die een vrouw kon doen bewust.
Ze kan een trap oprennen
een gescheurde mouw herstellen
het eten voor de volgende dag voorbereiden
rechtop in bed zitten
met een ontstelde blik
en vragen:
Waar ben je geweest?
| |
| |
Raakt men ooit de behoefte begeerd te worden kwijt, vroeg Donna aan Erna. Ze hadden allebei net een paar Zweedse klompschoenen gekocht en waren op weg naar restaurant en cocktail lounge Angkor What?. Ik kan niet tegen 's nachts alleen zijn, zei Donna tegen Erna toen ze op hun tweede Angel's Kiss zaten te wachten. Elke keer als Clem nachtdienst heeft, blijf ik tot drie uur op en kijk tv. Vanwaar zij zaten hadden ze een onbelemmerd uitzicht op de schoenenwinkel en de snoepwinkel ernaast, op de Valley Savings & Loan Association en de reformwinkel en op een grote fontein waarin winkelbezoekers af en toe een muntstuk gooiden.
Aan een naburig tafeltje zei een vrouw van hun leeftijd tegen haar vriendin: Ik begrijp het gewoon niet. Iedereen is voor het feest uitgenodigd, behalve ik. Ik begrijp het niet.
Het is eenvergissing, zei haar vriendin terwijl ze Erna aanstaarde die haar nieuwe lichtgroene jurk met laag uitgesneden rug droeg. Erna vertelde Donna dat Bud Faye sloeg. Ik heb Faye beloofd dat ik het tegen niemand zou vertellen. Bud klaagde maar steeds dat ze niet weet hoe ze het huishouden moet organiseren.
Nou, daar heeft hij gelijk in, zei Donna.
Toch is dat nog geen reden haar te slaan.
Donna lachte. Clem zou mij nooit slaan. Hij zou niet durven.
Toen ze het restaurant verlieten, zag Erna Arlo in een telefooncel staan.
Ik was je net aan het bellen, zei hij schaapachtig toen hij naar ze was toegelopen.
Maar ik heb je toch verteld dat ik zou gaan winkelen.
Heb je dan niet gezegd dat je voor drieën terug zou zijn?
Nee. Maar wat doe jij in het winkelcentrum?
Ik kwam toevallig langs en toen dacht ik dat ik wel een stereokoptelefoon kon kopen.
Geloof maar geen woord van wat ze zeggen, zei Erna vrolijk.
Kijk eens aan, daar heb je Brooks. Draagt ze altijd een spijkerbroek?
Wat eten we vanavond, vroeg Arlo aan Erna, die in de keuken de boodschappen aan het uitpakken was.
Gebakken levertjes, zei ze, en vertelde hem toen dat zijn boezemvriend Bud Faye sloeg.
Het is ook een waardeloze huisvrouw, verklaarde hij. Het is altijd een troep bij ze.
Ik wou dat ik echt wist wat je wilde, zei Erna.
Hij keek haar verbaasd aan. Waarom zeg je dat steeds tegen me? Ik denk dat ik goed wil zijn in wat ik nu doe. Over twee jaar wil ik afdelingschef zijn. Ik zou ook een groter huis willen kopen in een plaats als Dumont. En ik wil ook plezier maken of zo.
Wat bedoel je, plezier maken?
Nou, je weet wel - bevrediging. Uitblinken.
Seks?
Ja. Dat ook.
's Avonds, toen ze zich uitkleedde, zei ze: Wil je nooit je gedachten met mij delen?
| |
7.
Ik vind het nog steeds verbazingwekkend dat Brooks onze uitnodiging te komen eten heeft aangenomen, zei Clem. Ze werkt me echt op mijn zenuwen.
Waarom, vroeg Donna.
Ik weet het niet. Dat vraag ik me ook af, maar ik weet het niet.
Ik weet het wel, zei Donna. Omdat ze ongevoelig voor je charme is. Omdat ze niet lacht als je je jagersverhalen vertelt. Omdat ze niet geïnteresseerd is. Punt uit.
Leg me nou eens één ding uit, zei Clem. Waarom ze niemand bij haar thuis uitnodigt.
Clem kon niet om de triomfantelijke blik in haar ogen heen toen ze zei: Ze heeft mij voor een borrel uitgenodigd.
Nou?
Nou wat?
Nou, waarom vraagt ze niemand anders?
Ze heeft mij gevraagd.
Ze heeft ons niet gevraagd, zei Clem. Ze heeft Arlo niet gevraagd, of Bud, of mij.
Walter Abish. Foto Kenneth Feldman.
Toen Clem en Donna gingen scheiden, hield zij het Marokkaanse kleed en de grote eiken boekenkast met het ingebouwde drankkastje, het nieuwe leren bankstel en de leren fauteuil, de koffietafel met het marmeren blad en de Panasonic-stereo-installatie, maar hij nam de Zenith-kleurenteevee mee, de elektrische typemachine van Remington, de stationwagon, het tuingereedschap en de omlijste reproduktie van Paul Delvaux's Eloge de la Mélancholie.
Donna hield ook de filmprojector en de superacht-filmcamera, het waterbed en de tuinslag, het linnen en alle regisseursstoelen. Hij nam de kleine draaibank mee, de elektrische zaag en de racefiets met tien versnellingen die hij voor haar verjaardag had gekocht. Zij liet hem het terracotta-beeldje van de riviergodin Chalchiuhtlicue dat ze in Mexico had gekocht houden, en hij schonk haar de massieve Ronson-tafelaansteker, een geschenk van zijn lievelingstante Mabeline, die in Paris, Iowa woonde. Hij schonk haar ook het nieuwe pijltjesbord. Ze huilde bijna toen hij wegging.
Toen Arlo en Erna uit elkaar gingen, hield Erna de Sony-kleurenteevee van vijftig centimeter in doorsnee en de Toyota en het huis en het twee jaar oude kind, maar hij nam Class mee, de drie jaar oude buldog die hij haar op de eerste verjaardag van hun trouwdag in mei 1975 had gegeven. Hij nam ook de stereo-installatie en de complete platencollectie mee, behalve de originele filmmuziek van Plead for Love, met Rick Jordan en Audrey Su. Ze hielp hem bij het inladen van de gehuurde verhuiswagen. Ze gingen als vrienden uit elkaar, zoals dat vaak gebeurt. Ze vroegen Brooks zelfs een borrel met ze te komen drinken. Omdat hij alle drank had ingepakt, dronken ze tomatensap met een tik bitter bier. Brooks merkte op dat ze van plan was haar oom op te zoeken die een boerderij in het noorden van de staat New York had. Erna merkte ogenblikkelijk dat Arlo's ogen belangstellend opflikkerden. Het noorden van de staat? Ik heb daar een heleboel vrienden. Daar gaan Bud, Clem en ik altijd jagen. Waar ergens in het noorden?
| |
| |
| |
8.
Elke keer als Donna met de groene tuinslang die Clem had achtergelaten de leeuwebekjes, de zinnia's, de aronskelken en de afrikaantjes in haar tuintje water gaf, moest ze aan Clem denken, die op blote voeten en in zijn gescheurde spijkerbroek elke dag een half uurtje achteloos een straal water op steeds weer een ander deel van de tuin richtte, onderwijl dromerig in de verte starend. Waarom moest je zo nodig met hem breken, vroeg haar moeder steeds wanneer ze opbelde.
Toen de oude Mr. Mulhout zijn ijzerwarenwinkel aan Bush Street van de hand deed, kocht Donna een hark, een hamer, anderhalve kilo spijkers van vijf centimeter, een combinatietang en een vogelhuisje, alles tegen vijfentwintig procent korting. Wat gaat u doen, nu u met pensioen bent, vroeg ze aan Mr. Mulhout. Ik ga naar Florida verhuizen, zei hij. Ik heb mijn huis en al mijn meubilair verkocht. Ik wil ook mijn auto verkopen. Ik verhuis naar St. Petersburg. Misschien trouw ik weer. Voelt u ervoor een airconditioner van twee jaar oud te kopen? Hoeveel hitte verdraagt hij, vroeg ze.
Hij was nogal in de war gebracht. Dat weet ik niet. Ik schijn nooit meer iets te kunnen onthouden.
Ik weet dat het volslagen geschift is, maar ik was dol op dat kleed dat ik jaren geleden in Marokko op de kop heb getikt, zei Clem tegen Erna toen hij haar toevallig op de Palisade Avenue tegenkwam. Ik heb er alles voor over om het weer terug te krijgen.
Ik zal het er met Donna over hebben, beloofde Erna. Ze schenkt het je misschien wel.
Ik vind het echt vervelend zo aan materiële dingen gehecht te zijn, merkte hij op. Het is een zwakte.
Zo lang je nog inziet dat het een zwakte is, is het geen zwakte, zei ze.
Toen Bud, die ook maar één straat van de Secaucus-rivier afwoonde, Faye verliet, brak hij alle ramen aan de voorkant. Hij nam haar bontjas en de lampekap van Tiffany mee. Hij nam ook de twee airconditioners mee, de fototoestellen, de filmprojector, de diepvriezer, de koelkast en de foto van zestig bij negentig centimeter waarop hij en Faye gearmd opeen strand in Mexico stonden. Hij verhuisde toen zij aan het werk was in de schoonheidssalon. Hij verhuisde alles, op de houten luiken en de planten in de tuin na. Toen hij uit het huis trok, vond hij het jammer dat er niet meer was dat hij zou kunnen meenemen.
Kan ik vannacht bij jou blijven? vroeg Faye aan Brooks toen ze. het lege huis had aangetroffen. Ze belde Brooks instinctmatig, omdat Brooks zo vreselijk onafhankelijk leek. Natuurlijk, zei Brooks. Kom maar hier. Over een paar dagen ga ik mijn oom bezoeken, maar je kunt hier blijven tot ik wegga.
| |
9.
Toen Clem in een opwelling Donna belde om te vragen of ze het erg vond als hij langskwam om het waterbed, dat hij had gekocht, op te halen, zei ze natuurlijk, ga je gang. Clem had er maar een half uur voor nodig het water uit het waterbed te laten lopen. De handigste manier om het water kwijt te raken was door het uiteinde van de slang, de bekende oude groene tuinslang, uit het slaapkamerraam te laten hangen. Brooks, die juist hun huis voorbijliep, snapte niet waarom al dat water uit de slaapkamer kwam stromen. Hallo Brooks, riep Clem tegen haar toen hij uit het raam keek om te zien of de waterstroom niet ergens door werd tegengehouden. Hoe gaat het met je Brooks? Is er misschien nog iets dat je mee wilt nemen, nu je hier toch bent? vroeg Donna aan Clem. Hij wilde haar om het Marokkaanse kleed vragen, maar de moed ontbrak hem. Had ze het weggegeven? Het lag niet in de woonkamer en ook niet in de slaapkamer.
Toen Brooks later die dag langs het huis liep, hoorde ze Donna kreunen. Het was zomer en de ramen van de slaapkamer stonden open. Het klonk nogal luid en onmiskenbaar seksueel. Brooks bleef in gedachten verzonken onder een van de ramen staan, terwijl het kreunen telkens aanzwol en wegstierf en in haar hoofd een merkwaardige stilstand van al haar gedachten en herkenbare gevoelens teweegbracht.
Als Erna en Donna elkaar ontmoetten, praatten ze niet over Arlo of Clem of over hoe verschrikkelijk Bud Faye had behandeld. Erna merkte dat Donna een groot aantal veranderingen in haar huis had doorgevoerd. Er stond een nieuwe teakhouten kast met porselein en een nieuwe groene koffietafel met een glazen blad naast de fluwelen bank. Hoe gaat het met je kind, vroeg Donna. Ik ben zo blij dat het een meisje is, zei Erna. Ik vind het zo enig haar te zien opgroeien. Waar is ze? vroeg Donna. O, mijn moeder in Freehold past nu op haar. Wist je dat Brooks lid is van een schietclub in New Jersey, en dat ik erover denk ook lid te worden? Waarom eigenlijk, vroeg Donna. Om mezelf te kunnen verdedigen. Ik wil niet dat wat Faye is overkomen mij ook overkomt.
| |
10.
Met haar vieren vertrokken ze op een vroege zatermorgen in Donna's auto. Toen ze langs het park reden waar Donna Clem voor het eerst had ontmoet, zei ze: Ik heb er geen idee van waar hij uithangt. Het kan me ook niet schelen. Ik vraag me af of er misschien iets ernstigs met me aan de hand is.
Jullie zullen mijn oom wel aardig vinden, zei Brooks. Hij was de beste schutter in Carefree, Arizona. Hij heeft mij schieten geleerd, en hij zal het jullie ook leren.
Bij Albany kregen ze een lekke band. Niets aan de hand, zei Brooks. Ze stonden naar haar te kijken toen ze de band verwisselde en bewonderden haar handigheid en zelfvertrouwen. Nog geen veertig minuten later zaten ze alweer op de weg en anderhalf uur later kwamen ze bij de boerderij aan. Leuk dat jullie me komen opzoeken, zei Brooks' oom toen hij ze bij de toegangspoort ontmoette. Hij droeg een oude tweed hoed en een versleten jasje.
Brooks stelde hen voor: Dit is Erna, en dit is Donna, en dit is Faye. Weet u nog dat ik het met u over Faye heb gehad?
Na de lunch, die ze in de grote keuken gebruikten, nam Brooks' oom ze mee naar de geïmproviseerde schietbaan achter de schuur. Terwijl haar oom toekeek, liet Brooks hen zien hoe ze het geweer, dat ze eerder boven de haard in de woonkamer hadden zien hangen, moesten laden, richten en afvuren. Als je de trekker overhaalt, krijg je een schokje, zei Brooks, maar daar raak je wel aan gewend.
's Avonds zei Erna, die met Donna een kamer deelde, tegen haar vriendin: Ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar ik denk dat Brooks' oom eigenlijk een vrouw is die zich als man heeft verkleed.
Meen je dat nou? vroeg Donna. Waarom zou Brooks' oom een vrouw zijn? Dat valt helemaal niet te rijmen.
Ik weet dat het niet valt te rijmen. Maar ik ben er behoorlijk zeker van.
Hoe weet je dat?
Het is een vrouw. Dat weet ik gewoon.
Ga je dit aan Brooks vertellen?
Nee, moet dat dan?
Ik denk dat als zij niets zegt, er geen aanleiding voor is.
Nou?
En vanaf het bed waarop ze lag, handen achter haar hoofd gevouwen en starend naar het plafond, zei Donna, tevreden met zichzelf: Nou, misschien heb je wel gelijk. Maar heb je gezien hoe goed ze kan schieten? Elk schot in de roos.
* Dit verhaal, in het Nederlands vertaald door Graa Boomsma, werd voor het eerst gepubliceerd in de anthologieserie van nieuwe Amerikaanse verhalen New Directions (1984).
|
|
Auteursrechtelijk beschermd