Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 38]

Ron Elshout
Vermeer, gedichten

I
Gezicht op Delft
Voor Heike

Het is nog vroeg. Na de regen lekt
een diffuus licht uit de wolken,
de daken glanzen dofrood op.

In die oude huizen, leven
zoals toen. Hoe zou dat zijn
of zijn geweest? Hier lijkt het

zo duurzaam als de twee
vrouwen in hun rustige
gesprek of de schepen die

voorgoed zijn aangelegd. Het
water laat de hemel los,
houdt alleen nog vast aan

de grijze schaduwen van
huizen en torens, waarin deze
verloren tijd weer verzandt.

II
Jonge vrouw lezend aan het raam

We staan tussen de coulissen en
kijken naar de vrouw bij het venster.
Ze heeft net een brief ontvangen, die
brief waar ze nu in leest. De tijding

is plotseling gekomen, de tafel moet
ze nog ordenen, het kleed, de vruchten.
Als ze door het raam opkijkt van
het bericht, zien we de spiegeling

van haar gezicht in het glas. Maar
ze leest. Over hoe het zou en was;

dat gaat ons niet aan. Het is beter
het raadsel te laten bestaan. Voor-

zichtig verdwijnen we achter de voorhang.

III
Jonge vrouw voor de spiegel

Langzaam lossen haar vermoeide
gebaren op in de beslagen spiegel
en keert haar lach naar binnen.

Ze wacht tot de nevel vervlogen
is, dan laat ze het haar in de
spiegel stromen en drinkt stil

van haar beeld, proevend, vol
wantrouwen. Ik kijk naar de matte
glans van haar schouders. Ze wenkt

me pas, wanneer ze op de bodem
van het glas licht vindt, de kast,
het bezinksel van het late uur.

(Naar Rilke - Dame vor dem Spiegel)

IV
De parelweegster

Alles opnieuw in de waagschaal gesteld:
stille wereld in helder levenslicht.
Het oordeel zal nooit worden geveld,
want er heerst een volkomen evenwicht.