Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 42]

Maurits Mok
4 gedichten

Late winter

Haast geen winter meer. Overal
doorwaaide stilte. Op de morgenzee
glinstert bleek vuur.
Vogels spreken en zwijgen.

Ook deze winter raakt bedolven
onder bloeisel dat de borst beklemt.

Misschien gaat ergens nog een mens
de dood te lijf, zendt woorden uit,
wacht op weerklank en vergeet
wat hij gezegd heeft.

Dorp in een dal

Dorp in een dal.
Een handvol huizen leunt
aan het onderlichaam van de aarde.

Boven knoestige bergen
staat een onbeschreven uitspansel,
een zwijgende zee.

Er is van tijd tot tijd geritsel
van dieren en daarna weer
aanwezigheid die niets meer
dan zichzelf kan zijn,
verbijsterend gewoon.

Najaarswereld

Oktoberwarmte hing tegen de bergen.
Er kwam goud bloot, kleurigheid
die bloei in alle kieren zaaide,
oude beloften nieuw maakte, het najaar
deed tintelen en onze ogen vulde
met duizend ongeboren dagen.

In de diepte dreef rook
op de aarzelende wind,
maakten koeien donkere geluiden,
sloeg een kerkklok een vergeten uur.

Mensen klommen en daalden,
hielden elkander met een woord
in evenwicht en raakten
bij een hoek uit het gezicht.

Vreemdelingen

Tegen de avond ontwaakten
de dieren die geen dag verdroegen.
Uit spleten kropen zij omhoog
en werden plotseling vliegende lichtjes
of stemmen in de ondergroei
van het gebergte.

Ver weg gingen de laatste toppen
verloren. Men kon overal
het donker betasten, met de aarde
een morgenwereld tegemoet gaan
of meedwalen met zijn gedachten.
Er bleef niets over dan een nacht
waarin geen schepsel zich herkende.
Vreemdelingen zonder huis of have
bewogen langs elkanders oogopslag.