Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 41]

Hans van de Waarsenburg
2 gedichten

voor Bernard en René Olsthoorn

Constructivistische ontmoeting op Corsica

Schrijvend over beelden, spookt het water mee.

Of tijd daarin een handreiking is,

waardoor verwijdering ontstaat.

Of tijd daarin een vernauwing is,

waardoor het beeld vergaat.

Het beeld schuift de tijd en niet

de tijd het beeld. Noem het een spel,

dat er buiten speelt. Lijnen, fictief,

verbeeld. Een hoekige rondgang van aluminium.

Tekens zonder wand. Een gebaar in lucht.

Kluchtig stoeit de tijd je buitengaats. Zee zonder

rand. Terugkerende amazone, hoe je die

buigt en bidt. Tot lippendienst beweegt. Strand.

's Avonds nog de molens. Bewogen en vol oude moed.

Een krekel in de kop. Wie meet dan nog

de muze of lijnt haar aan? Schip verlaat de haven.

Kortstondiger kan een lijn niet bestaan.

Het eiland

Een licht en luchtig evenwicht
stelde ik me voor, vol dobberende dagen
Een snel bewegende hand
onder een propeller vol koelte

Het glas gemeerd aan de lippen
hagedissen en hitte
Waarin de stem van de krekel schroeit,
een pijnboom van droogte kraakt

Binnen het verband
de rusteloze jaren
In een wereld van
zwijgen en geheimen

Waar je bewoog
waaide wind, nooit terug
Verzwegen werd de tijd,
de mensen, wit in hun gebaren

En over alles de kleur blauw
transparant, pruisisch, glazuur
in de vergiet van het vergeten:

Muizenissen, dode vaders, kogelgaten
Nomade, altijd vliegend in het rond,
verschuivende beweging boven grond

Waar je nu beweegt
heerst de stilte
Waar nog zon schijnt
doodt de hitte

Wat ver weg is
blijft ver weg
Wat dichtbij is
komt niet nader

Lampen, beverige handen
Schijnsel van houvast
Weerkaatst in brood en lichaam

Water tokkelt vochtige druppels
De snaren van de dorst slaan niet aan
Schroeiplekken, te laat dit verstaan.