Bzzlletin. Jaargang 13

[p. 40]

Jozef Eijckmans
5 gedichten

oefening in piëteit

kijk
niemand

maar ook anders niet
tegen doodsleeftijdsgenoot wordt het
verzwegen:

je gaat al lang niet meer zo snel of
je doet alsof

goed

het dommelen van de stoel schrikt op
het wegzakken zo ongemerkt
beslopen

kijk
hoe er niemand
luistert

allen kozen reeds lang voor wat hen
het minst erg
toescheen:

zonder afscheid te nemen behielden zij
hun stem

stoïsch

verbijstering

een effen gezicht bij deze
ontwaarding

hoewel
een gulzig volk neemt dat niet
zich in allerlei bochten
wringend

maar hij
reeds aangekomen op een ver verwijderde
plaats

zijn onleesbaar gezicht veranderde
in een veldweg

kennend
al lang niet meer

dat doodgevaarlijke
woord

naklank uit het theater

beschrijf een man
in zijn gevoelens halverwege

genadig de glimlach (altijd van
een ander) er tegenover
gesteld

zo en niet anders daagt afwijzing
voltrekt zich
ondergang

en niemand die een week hart
vertoont voor een die zijn rol
voortijds heeft
uitgespeeld

daar
in dat theaterstuk van
halverwege

de ondertekening

de strakke gebeurtenissen van de
dingen dragen het komfort

het is de moederrust van een kind
dat niets aan zijn hoofd heeft
uiteindelijk

het is geen vaderrumoer: zorg
verdriet ondergang er staat een
gestalte in de kamer

als een zacht vierkant een zwaar
gordijn een reeds lang buiten
gesloten kwestie

zonder die tekst nader te bezien
ondertekent hij alle aktes van het
verlorene

en waar hier de lampen nog schijnen
antwoordt niemand meer

opdracht

en zo dan
waar toch niet uit te komen is
hanteer de taal doodvermoeid op alle
wegen

ontsla het weleer
kies wit
en

vervolg het geschrevene zoek er
geen leven meer
in

geen
zwart

hoe dit dan bedenkelijk noch ramp
zalig is

saamgevat de stemmen uitgeteld hen
overdragend aan de stilte

te weten
het overbodige
zelf