Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 48]

Aldert Walrecht
Nederlandse jurisprudentie

Hans Krol vertelde me dat Boudewijn Büch er al eens over heeft geschreven (waar? de bibliografie laat dit in het duister), maar de kwestie is nog steeds actueel getuige de reportage in Vrij Nederland van 31 maart 1984 onder de titel ‘Wie een kind knuffelt staat al met één been in de gevangenis’. Jan Hanlo - het is een publiek geheim - heeft dat aan den lijve ondervonden.

Op de avond dat ik Gerrit Komrij's ‘Een en ander’ las in NRC-Handelsblad, 4 april 1984, over de perikelen rondom de Vestdijk-biografie (een lieve Mevrouw Vestdijk verbiedt een levensbeschrijver iets over het leven van Vestdijk te schrijven!), besefte ik opeens hoezeer Komrij gelijk heeft: wanneer de biograaf alleen aan het licht zou brengen wat de (keurige) familie zou willen, zou heel het leven van de auteur worden verdonkeremaand.

Wie een kind knuffelt...

In ‘Nederlandse Jurisprudentie 1964’, blz. 234-238, wordt het volgende ‘geval’ besproken: No. 108

HOGE RAAD (Strafkamer), 28 Mei 1963.
(Mrs. Feber, Westerouen van Meeteren, Kazemier, Loeff, Eijssen [Rapp.]).

Uit het dagboek van Marijke Niemeijer-Hanlo.

‘Ontuchtige handelingen’ als bedoeld in art. 247 Sr.

Het door een man betasten van een vijftienjarige jongen aan diens blote lichaam, op de borst, kan geschieden op zodanige wijze en met zodanige bedoeling, dat dit betasten als oneerbaar en ontuchtig moet worden aangemerkt en oplevert het plegen van ontuchtige handelingen als bedoeld in art. 247 Sr. In het onderhavige geval maakte blijkens den inhoud der gebezigde bewijsmiddelen het betasten deel uit van een geheel van handelingen, hieruit bestaande, dat req. met den vijftienjarige in één strandstoel zittend, de knoopjes van diens blouse heeft losgemaakt, hem aan diens blote lichaam over de linkerborst en tepel heeft gestreken en onder den linkeroksel heeft gestreeld, hem heeft gezoend en hem schat heeft genoemd. Voorts heeft de Rb. tot het bewijs doen medewerken de verklaring van req., dat hij bovenvermelde handelingen heeft verricht ‘tot bevrediging van zijn sensuele gevoelens’.

(Sr. art. 247).

Op het beroep van J.B.M.R.H., te V., req. van cassatie

vervolg op 53