Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 40]

Fred Portegies Zwart
Drie gedichten

Standbeeld

Een arm vooruitgestrekt,
een achterwaarts gebogen.
De slagpen uitgetrokken
en twijfel in de ogen.
Vogel, verminkt, in vlucht
die 't landen nòucht.

Een arm vooruitgestrekt,
een achterwaarts gebogen -
molen met wiektekort
waar zich geen wind op stort;
aftellend de seconden
met in de hand doods sonde.

Een arm vooruitgestrekt,
een achterwaarts gebogen.
Terrorist - of heremiet?
Telt hij de seconden niét?
Kan aan stenen lippen
een gebed ontglippen?

Een arm vooruitgestrekt,
een achterwaarts gebogen
moet hij de dood gedenken
die hij niet meer kan schenken.
Hij heeft nog alle tijd;
geen scherf die hem bevrijdt.

Tussenspel

Dood is wat was. Leven te klein
een zekerheid om naar te reiken.
Onontkoombaar gaandeweegs zijn
naar hetgeen je wilt ontwijken.

Leven wil de dood verhelen;
speel maar, dat je 'r aan ontsnapt.
Alle wetenschap is spelen -
spel maak ik tot wetenschap.

Kruip door sluip door elke stap
kan ik met die list ontglippen.
Alle spel is wetenschap
is wat zicht op uitzicht geeft, -
tot tegen ontstemde lippen
't lichtste dons niet meer beweegt.

(voor Kees Walig)

Hand

De letters die de hand verbaasd ziet vloeien
Missen aanvankelijk samenhang en klaarte
Maar met de regel wint het vers aan zwaarte
Tot bolbliksem verdichtend in ontgloeien
Naar groter hitte dan de hand verdragen kan
Die weigert wat de vogel van het nest moet leren
Om samen in één vuurgloed te verteren
Leven en dood als leden van een span.
De hand weerstreeft; het resultaat is schraal
Een vonk is nog geen vlam een vlam geen vuur
De hand ontvalt de pen het volgend uur
Wat schrammen en wat blutsen in de taal
Is wat dan rest. Ik werd, ik wàs; maar och -
Doe wat je wilt, de mensen sterven toch.