Bzzlletin. Jaargang 11

[p. 43]

Maurits Mok
4 gedichten

Het vogelhuis

Hier zijn ze, in het vogelhuis,
mannen met in hun huidplooien
hetzelfde gras dat straks
hun dood zal overwoekeren;
in hun gewrichten het knisperen
van bijna leeggewaaide bomen.

En ook de vrouwen, de uitgeschommelde
moederlijven. Het ruikt
naar oude huizen, lege kamers,
verkilde kachelwarmte, linnengoed
en stof voor nagedachten. Op de klokslag
wordt hun een maaltijd toegeschoven,
zetten hun kaakspieren zich in beweging,
vergeten zij elkaar en bouwen voort
aan hun verval.

Driekwart eeuw

Driekwart eeuw en nog
valt er licht in mijn ogen,
herken ik het onkenbare en daal
treden van stilte af,
een haast vergetene, een schaduwwezen
dat aarde inademt en uur na uur
zijn tijd voelt krimpen.

Driekwart eeuw door een land
vol droge wonden, brandsporen
van uitgebluste rampen,
in geen herinnering bewaard,
nergens te achterhalen.

Ternauwernood ontwaakt

Ternauwernood ontwaakt, liepen wij door
een onbekend geworden wereld.
Op alle straathoeken wachtte de tijd
een ogenblik en keek ons aan
met zijn verbijsterende vreemdheid.

Het dorp verlengde zich tot in
doodstille verten. Mensen gleden
langs de rand van ons gezichtsveld.

Later bleven wij luisteren
naar een zwijgende zee en zagen
de dag verbranden aan de kim.

Schimmenspel

De kinderen uitgezwermd. In alle kamers
herhaalt zich hun afwezigheid,
zijn jaren weggezonken
onder de zeespiegel der stilte,
meldt dag na dag zich af
in de vervagende ramen.

Op meubelen, boeken, alles waarin
leven gewoond heeft, een met handen
aan te raken bezieling,
valt stof, een langzaam naderende doodsslaap.

Voorzichtig lopen oude mensen
tussen de oude dingen, schimmenspel
aan de rand van de wereld.