vervolg van pag. 31
Je kunt niet àlles bespreken...
Ik vind het een prettige bijkomstigheid dat Trouw een kleine kunstcapaciteit heeft. NRC en Vrij Nederland hebben zoveel ruimte dat zij de verplichting voelen om bijna alle verschenen boeken uit te zetten en ervoor te zorgen dat er zoveel mogelijk besproken wordt. Rob Schouten en ik moeten voor Trouw een keuze maken en die is persoonlijk. We hebben niet het idee dat we aldoor stukken hoeven te schrijven waarin we zeggen waarom we dit en dat niet goed vinden. Dat is vervelend werk, dan word je een afkraakmachine. Het element van: hier kunnen we iets aardigs over zeggen of dit boek vinden we belangrijk, speelt bij onze keuze een grote rol.
Maar de nieuwe Wolkers moet in de krant.
Daar heb ik een andere opvatting over. De kunstredacteur suggereerde mij eens dat de nieuwe Wolkers voorrang moest krijgen, maar ik voelde daar niet veel voor. Dat boek kon over drie maanden ook wel besproken worden, als het al moest gebeuren, want zoveel vind ik er niet meer aan. Het ligt ingewikkeld hoor, die keuze. Ik herinner me dat iedereen dol enthousiast was over En dan is er koffie van Hannes Meinkema. Nuis vond het een geweldige sociologische roman en toen dacht ik: dit wordt te gek. Dan dagen de omstandigheden je uit om dat andere oordeel onder woorden te brengen. Je ziet, de keuze kan door tal van factoren worden beïnvloed. Maar het belangrijkste criterium is toch dat je een soort overzicht wil geven van het belangrijkste wat er aan literatuur geschreven wordt als een handreiking aan de lezer van je krant.
Auteursrechtelijk beschermd