Bzzlletin. Jaargang 9

[p. 84]

Sjoerd Kuyper
Gedichten

Ik morste drank op woorden,
ik vond de strot van de liefde -
en had een mes.

Wie danst danst met zichzelf,
vol haat en zakspiegels.

Dus nam ik spiegels mee op reis,
liet ze op rotsen los -
spreuken die geen mens ooit sprak.
Steen stond op, omhelsde mij
ter dood. Naamloos is steen,
en naamloos noemt ze mij.

Nu weet ik alles van de wereld,
de wereld weet alles van mij -
stenen in een verzwegen spel.

Zo zal het altijd zijn:
wie reist betreedt de sporen
die hij in de heenreis vroor,
wie ontwaakt
omhelst de dag die hij vergat.

Eens had ik vrienden
die ik rond mij sloeg - taal
van de wereld, vlammend
koudvuur langs mijn huid.

Nu weet ik van de wereld
alles, behalve haar voornaam.

Laten we spelen dat wie schrijft
slechts ziet wat is gebeurd -
nooit wat gebeurt.

Ziet wat hij schrijft:

een schaakbord boven zee, een jas,
een aalscholver, een horizon van hout,
vier windstreken belagen hem.

Ik was een stad met muren
middeleeuws, modder en varkens,
rijk geschilderd leven - kroeg
en kermis sloot de poort.

Nijverheid en handel bloeiden,
scholen en bordelen - van 9 tot 5
was het Kuyper Museum geopend.
Daarna speelde ik mikado met God.

[p. 85]

 

Wie beweegt verliest,

 

wie wint verliest

 

en zwijgt van winst -

 

geen mes

 

gaat door zijn hart.

 

 

 

Ik speelde en de poort

 

sloeg dicht, de val

 

schaafde mijn hielen.

 

 

 

Ik liep weer moeizaam,

 

maar ik liep.

 

Ik werd weer klein -

 

haatte de mensen mild.

 

 

 

Die nacht

 

kwamen de legers terug.

 

 

 

Ze riepen mij tot Grootvorst

 

van Bewegen uit. Al wat beweegt

 

beweegt door mij: mijn stuur

 

zit los in bochten, mijn rem

 

weigert, mijn voedsel vergiftigd.

 

 

 

Ik had dus toch gelijk

 

toen ik voor zeer veel geld

 

rouwadvertenties vertaalde

 

in: de Reis komt alfabetisch

 

na de Dood.

 

 

 

Gelijk als ik droomde

 

van ontvleesde botten

 

waar de pijn nog inzat -

 

fietsketting

 

schrapend langs de beenderen.

 

 

 

Toch gelijk om op te stijgen

 

boven de stad.

 

Ik zag de tuin weer

 

toen zij vruchten droeg

 

voor mij,

 

toen ik nog wist van

 

prijzen wat ik won: retours

 

naar waar geen reis begon.

 

 

 

Nu ben ik neergedaald tot

 

kroegen, kots graffiti

 

waar altijd een Royal Flush

 

geboren wordt -

 

omdat ik handen maakte.

 

 

 

Daar roem ik mijn stad.

 

Biljarters zoeken zachter

 

keus, zo dierbaar

 

is de stilte ons - steden

 

die wij samen bezochten.

 

 

 

Alles leeft, iedere cel

 

herhaalt zich, mijn ooghoek

 

kent spiegels

 

die applaudisseren, iedereen

 

ziet regen in kaarten

 

die ik nooit spelen zal.

 

 

 

Toen viel de nacht.

 

 

 

Wij sliepen en verzwegen

 

het horloge in het gras,

 

droomden in het Oog van God

 

bestaan slechts spiegels.

 

 

[p. 86]

 

Laten we spelen

 

dat spiegels bestaan - de angst

 

waarmee we zo doorzien.

 

 

 

Spelen

 

dat al wat ze tonen bestaat,

 

meer niet.

 

 

 

Laten we daarom spelen

 

dat de haat bestaat -

 

en iedereen mag meedoen.

 

 

 

Achterwaarts wankelt de tijd

 

over het koord -

 

dromen zijn spiegels

 

waarop geschreven staat

 

wie God had willen zijn.

 

 

 

In zulke dromen regent het niet.

 

 

 

Er zijn kinderen en tuinen

 

vol witte pluimen

 

die langs spiegels strijken

 

maar niet uitwissen -

 

 

 

dag prachtige ochtend

 

van een zeker verlies.

 

 

 

Storm uit Zuid, geen barometer

 

danst op dode haargroei

 

 

 

- medailles zonder keerzijde,

 

withete prijsbekers, eksters

 

wijzen je het kerkhof

 

waar de tuinman kanker heeft -

 

 

 

naar de sleutels van de vuist.

 

 

 

Ik weet dat ik besta en droom

 

 

 

van vrouwen die mijn dromen

 

sluiten - behalve deze.