als in haar andere romans en dat zij het moeilijk had gevonden haar wel heel interessante gegevens tot een verhaal te verwerken en alles tot een bevredigende ontknoping te brengen.
Lezers van BZZLLETIN zullen zich misschien herinneren, dat ik de auteur bezocht heb toen zij bezig was deze roman te schrijven en hoe zij op een heel openhartige, zelfs amusante en onderhoudende wijze toegaf, dat zij op grote problemen was gestoten. Ook hier, juist in dit boek, wordt haar belangstelling als romanschrijfster in de struktuur van de psychologie van haar figuren onderstreept. Want, zoals zij uitlegde, de aansporing tot het schrijven van deze roman lag in een overeenkomst die haar was opgevallen tussen de gefrustreerde persoonlijkheid van de jonge Hitler en de gefrustreerde persoonlijkheid van haar eigen vader.
Wat te zeggen van de nieuwe uitgave van de vroege roman Another part of the wood? Eén wijze van benadering is de eerste versie van de roman naast de nieuwe versie op tafel te leggen en een vergelijking te maken. Dit heeft de dichteres Patricia Beer gedaan in haar bespreking van de roman in het Times Literary Supplement, maar het resultaat lijkt mij weinig gelukkig en heeft de lezer (in tegenstelling tot de student en de schrijver van dissertaties) hier veel aan? Ik geloof van niet.
Wat ik wel kan zeggen is, dat ik nog nooit een roman van Bainbridge heb gelezen, waarin alles zo vaag en rommelig is, en waarin ik de niet uit de verf gekomen figuren vervelend en oninteressant vind. Ik had veel moeite om in de roman te komen. Maar zelfs toen ik er helemaal in was (in the middle of the wood?) genoot ik nauwelijks van dit landschap met figuren. Het is duidelijk dat dit eerder werk is, dat Bainbridge in een beginfase van haar groei als romanschrijfster laat zien. Nog duidelijker blijkt dat zij enorm is vooruitgegaan en dan vooral waar het de beheersing van haar stof betreft... want de belangstelling en de struktuur zijn hier reeds hetzelfde als in haar latere, volwassen werk. Bovendien: ook hier leidt alles tot een sterfgeval, dat ook te maken heeft met de psychologie van een van de hoofdfiguren. Het allerlaatste woord van de roman luidt: ‘dead’. Maar dat is dan ook alles wat mij in dit boek interesseerde.
In Another part of the wood gaat een groep mensen uit de stad Liverpool enkele dagen buiten wonen, in een bos in het noorden van Wales. Het zijn stadsmensen, die zich in dit natuurgebied verloren voelen. Een situatie die later, in de roman The Bottle Factory Outing (1974) zal terugkeren, maar dan in een hoogst komische maar ook macabere vorm. In Another part of the wood is de sfeer aldoor druilerig, terwijl de verveling die deze ‘vakantiegangers’ in de buitenlucht ondervinden, besmettelijk blijkt te zijn: ook de lezer kan zich hier hogelijk vervelen.
Joseph, een mislukte man en vader vol idealistische wanbegrippen, komt met zijn vriendin, Dotty, tegen wie hij door de hele roman geen enkel vriendelijk woord zegt en die aldoor naar haar pakje tabak en vloeitjes zoekt, in het bos aan. Er zijn ook een achterlijke, half-demente jongen, Kidney, in wie hij een misplaatste, idealistische belangstelling toont, en zijn eigen zoontje, Roland, die hij op een stupide manier verwaarloost.
Een grote, vreemde, weinig praatzame vent, George, heeft de leiding en wordt door een vreemde, wat ziekelijke man, Balfour, geholpen. Dan is er nog een gekke, oude man die de latrines komt schoonmaken, terwijl het ongelukkige paar, Dotty plus Joseph, na enige tijd vergezeld wordt door een nog òngelukkiger paar: Lionel, oud-militair, dik en met een gewonde bil (m.a.w. in de oorlog door shrapnel gewond) en zijn domme vrouwtje, May. Deze oervervelende May is misschien de best getekende figuur van de roman.
Er gebeurt het een en ander, maar ik ben al vergeten wat, totdat een van de kinderen een heleboel pillen slikt in de mening dat deze zijn seksuele ontwikkeling zullen versnellen. Zij helpen hem de dood in. Eind.
Ik moet wel erkennen, dat ik sympathie voor de vriendin Dotty voelde, die tegen het einde van het ‘verhaal’ ook wegloopt. De bedoeling van de roman is waarschijnlijk te laten zien hoe futiel en futloos zulke levens zijn. Dat is echter onvoldoende inspiratie voor het bouwen van een goede roman en... crime de la crime (ja, ik weet, dat het in het Frans ‘le crime’ en niet ‘la crime’ moet zijn, maar niettemin) ... crime de la crime: de roman is zelfs niet grappig. Een roman van Bainbridge zonder humor? Ik had het voor onmogelijk gehouden. Dus voor mijn part: een uitgave die alleen van akademisch belang is, wat voor mijzelf betekent: òninteressant.
David Cook
Er is inmiddels een nieuwe roman The leaves of Grey van de Ier Desmond Hogan verschenen, terwijl ik momenteel in de jongste roman van David Cook, Winter Doves, lees. In deze sterk sociaal-psychologisch gerichte roman, vertelt Cook verder over de hoofdfiguur uit zijn vorige boek uit 1978, Walter. Walter is een psychisch gestoorde jongeman en in Winter Doves zit hij al jarenlang in een inrichting waar hij ook gewerkt heeft, want idioot is hij lang niet. Hier raakt hij verliefd op een vrouw, een ongehuwde moeder, die een mislukte poging tot zelfmoord heeft gedaan en die voor behandeling in zijn inrichting is terecht gekomen. In zo'n roman moet het inzicht in de gedachten en gevoelens van zulke mensen primair staan, en dat inzicht bezit David Cook. Men denkt in dit boek nauwelijks aan de struktuur: men leest maar door. Niettemin is het noodzakelijk wil men de lezer
Auteursrechtelijk beschermd
