Bzzlletin. Jaargang 8

[p. 43]

In de dakkamer
Ed Leeflang

Terwijl ik net voorgoed heb besloten
de wereld te laten vergaan
in zijn eigen informatie,

trekt de kastanje de gedachte aan
de handen uit de mouwen te steken
en verder te ontbloten.

Met nieuwe vliegkappen op
zijn vijf meeuwen in formatie neergestreken
op de IJ-kant van mijn dak.

Het ware, het goede en het schone
waarvan een leraar in je schooltijd sprak,
ze doen geen moeite met elkaar te breken;

de wassende maan, de glanzende eenden
die zich al winkelend in de gracht vereenden
en in mijn dakgoot het verblekend huis
van een verdwaald gestroven slak,

alles wat van zichzelf moet houden
en op de wettigheid van zijn bestaan vertrouwde,
doet denken dat ik steeds nog anders kan:

streng en oppassender, illusieloos
en meer op mijn gemak.