Bzzlletin. Jaargang 8

[p. 89]

Hans Tentije

Schaduw der seringen

't Tegen die afstand af te leggen -

schaduw van seringen (‘...lilacs out of the dead
land...’) die op 't papier valt
scherper te omlijnen, herinnering aan hun geur
nog door de vorm omsloten

daarbuiten 't gras
misschien tot op de grond toe afgebrand; 't sneeuwen
van de as

over de met sneeuw bedekte vlakte, over
't wegdek, 't punt van verdwijnen

bijna te horen -

ontluistert 't vroegst
van hun bloeien

't afzienbare later

gras dat als hooi is, geen tijd
of je houdt 't voor ogen, schuift de ene gebeurtenis
zich toch weer voor de andere -
druist niets hier tegenin

in steeds vollere trossen
de schaduw, groeiend met 't dalen van de zon
naar een des te volmaakter zwart

waarin komen is als gaan, gaan
als nooit weg te zijn geweest -

die afstand af te leggen

Grijs op grijs

Niets ruimt 't veld, niets
te zien of 't is al verkeken - eindigt
ergens achter de schermen
van toevallige dille

de mist die dit uitdunt verdicht
tot haast lichtende schemer

hoe grondig smaakt 't niet
naar vochtige aarde, naar wat de wind anders
aandraagt, brengt 't 't terug tot
op meer dan ware grootte, hoogstens
deze krap bemeten plek

in zichzelf gekeerde verte, tijd
buiten zichzelf -

verzadigd spiegelbeeld, weer
de achterhaalde opening daarin, je eigen
adem die je de pas afsnijdt

dichter, dichterbij