Bzzlletin. Jaargang 7

Manuel Ruana/Twee Gedichten

De nacht hebben

Zoveel onschuld gehamsterd tussen de nagels;
zoveel op me jagen in de hoeken;
zoveel praten met me en ik begrijp me niet;
zoveel muren ontcijferen in slapeloosheid;
zoveel wachten op mijn stappen voor wanneer;
zoveel de dag onderbreken met de vingers;
zoveel me wennen aan wanneer het zij;
zoveel me verdoven met geblaas in de ziel;
zoveel komen en gaan van het zelfde dak;
zoveel sterven van slapeloosheid en leegte;
zoveel, zoveel, zoveel...

Zoveel verbergen wat ik niet had in de schriften;
zoveel wanhopig kijken naar het verstrijken van mijn handen;
zoveel me vastklampen aan een schuld voor niets;
zoveel vogel zonder mij te komen ontmoeten;
zoveel de dromen verpletteren op boekenplanken;
zoveel kalm water dat me wacht;
zoveel, zoveel, zoveel...
Zoveel onrust die ongeordend op me valt.

Uit: Los gestos interiore

(De innerlijke gebaren, 1969)

De manke stilte

Op een dag werd ik wakker

zonder lippen

zonder handen

zonder ogen

zonder oren

met heel een miese zwijgende zon.
Ik voelde dat ik van steen was van mijn voeten

tot mijn hoofd.

Zo zwaar de rug

de schouders

de hele borst

dat ik mij ineens zag

met een levensgrote

nachtmerrie

en verscheidene eeuwen in ieder been.
Ik voelde zoveel hard geworden bloed
dat het vlees geen vlees meer was
en de vogels en bloemen gingen van mij mank.
Zelfs God gaf een gil

en voelde zich overbodig.

Op een dag ben ik opgestaan,
een dag dat het vlees geen vlees meer was,
een dag dat de bloemen geen bloemen meer waren,
het hele gewicht van de wijnen torste ik
op mijn steen geworden schedel.

Uit: Los gestos interiores

(De innerlijke gebaren, 1969)