Bzzlletin. Jaargang 6

[p. 45]

Hans Dorrestijn
3 Gedichten

Dorrestijns Rondeel

Wie zijn medemensen kent
die slikt geen vitaminepillen,
strychnine zou hij willen
die ernstig zijn gezondheid schendt,
wie zijn medemensen kent,
hij nam uiterst giftig moederkoren,
hij zou lachende de doodsklok horen.
Wie zijn medemensen kent
die ziet men heus geen appel schillen,
die slikt geen vitaminepillen
maar kopergroen, sulfaat, carbid
en een doodsstrijd had hij niet:
die is een fluitje van een cent
voor wie zijn medemensen kent.

[p. 46]

De Bekeerling

Ik rook niet meer, ik drink niet meer
en doe aan gymnastiek.
Ik spook niet meer, ik stook niet meer
en lees de encycliek.

Vroeger was het andersom
toen leefde ik niet zo braaf.
Toen rookte ik en drinkte ik
en klonk de pornograaf.

Toen leefde ik nog liederlijk
en telde dus nog mee.
Ik hoestte en ik nieste
en ik moest naar de WC.

Toen zworf ik nog van hot naar haar,
de toekomst stond niet vast.
Ik was in dit tranendal
een ongenode gast.

Ik huilde op mijn kamertje
en jankte in 't café.
Ik had een hele berg verdriet,
daar leurde ik toen mee.

Verdriet om dit, verdriet om dat
en altijd ziek en zwak.
'k Beoefende de treurigheid
als ambacht, als een vak.

'k Werd om mijn treurigheid bekend
en later zelfs bemind.
Van al wat ongelukkig was,
werd ik het troetelkind.

Ik was het levende bewijs
dat het nog erger kon.
Men zag door míj́n tranen heen
het schijnen van de zon.

Altijd dronken, in de war.
Dat vond men sympathiek.
Ik rook niet meer, ik drink niet meer
en lees de encycliek.

Wel is het leven veel meer waard,
gezond op 't platteland.
Maar een rijk man die een appel eet,
is die nog interessant?

[p. 47]

De Frigide Vrouw

't Huwlijk werd een tegenvaller:
met een frigide vrouw getrouwd.
Niet een kruik was zij in bed
maar een grafsteen zo ijskoud.

Als een strijkplank lag zij naast hem.
Hij lag wakker urenlang.
Dan staarde hij in het donker
naar plafond of naar behang.

Zij vreesde als een adderbeet
de zachte streling van zijn hand.
Ten einde raad ging hij het bed uit
en bluste zelf die natte brand.

Daarna lag hij lang te woelen.
Over de zaak zei hij geen woord.
Een ander was al lang gescheiden
of had zo'n ijspegel vermoord.

Maar overdag als hij bij vijven,
bij vijven uit zijn werk terugkwam,
dan pas luchtte hij zijn woede,
wijl hij een straffe borrel nam.

Wat heeft hij zijn echtgenote
gesard getreiterd en gepest.
Eerst nog in een slecht humeur,
maar allengs werd het opperbest:

‘Ik zit vaak aan dat van jou te denken,
Els, is 't van hout van karton?
Soms denk ik haast dat jouw geval
volgestort is met beton.

Goh, schattebout, het was weer naatje,
hè, je had weer eens een keer geen zin.
Vannacht neem ik misschien een milkshake
en daar steek ik hem dan in.

Haha!’ Hij lachte om zijn eigen grappen,
al waren ze ook dom en flauw.
En zo nam hij altijd wraak
op zijn frigide vrouw.

En hij ging door tot hij een traan zag.
Dan was hij nog niet vol.
Als ze hem smeekte op te houden,
trok hij er zich niks van aan.

En zo is het met alle mensen
als ik het zo eens zeggen mag:
de één deugt 's nachts niet voor een cent
en de ander overdag...........