Bzzlletin. Jaargang 6

[p. 23]

André du Bouchet De witte motor
vertaling Rein Bloem

I

Snel legde ik
dat nutteloze windsel af

ik vond weer de weg
vrij
en zonder hoop

als hakhout
of een steen

ik schitter

met de hitte van de steen

die lijkt op iets kouds
tegen het lijf van het veld

maar ik weet van hitte en kou

de geleding van het vuur

het vuur

waarvan ik het hoofd
zie

de witte leden.

II

Het vuur doorbreekt op verschillende punten de doffe kant van
de hemel, de kant die ik nooit had gezien.

De hemel die zich omhoogwerkt even boven de
aarde. Het zwarte vlak. Ik weet niet of ik hier ben
of daar,
in de lucht of in het spoor.
Delen lucht vertrap ik als kluiten.

Mijn leven blijft staan bij de muur of zet zich in
gang waar de muur blijft staan, in de losgebrande hemel. Ik
houd niet op.

III

Mijn verhaal zal de zwarte tak zijn

die een hoek maakt in de hemel.

[p. 24]

IV

Hier opent hij zijn witte mond. Daar hoedt hij zich
over de hele linie, met deze geknotte bomen, deze
zwarte gedaanten. Daar weer neemt hij de zware en
warme vorm aan van de vermoeidheid, als ledematen
van de aarde ontveld door een ploeg.

Ik blijf staan aan de rand van mijn adem, als bij een deur
om zijn schreeuw te horen.

Hier buiten ligt een hand op ons, een zware en koude
oceaan, alsof men meeging met de stenen.

V

Ik ga uit
in de kamer

alsof ik buiten was

tussen onbewegelijke
meubels

in de hitte die trilt

in zichzelf

buiten zijn vuur

er is altijd
niets

de wind.

VI

Ik loop, één met het vuur, in het vage papier
vermengd met de lucht, de ontkrachte aarde.
Ik leen mijn arm aan de wind.

Ik ga niet verder dan mijn papier. Heel ver
voor mij uit dicht het een ravijn. Even
verder in het veld zijn we bijna op gelijke
hoogte. Half tot onze knieën in de stenen.

Vlakbij praat men van wond, praat men van een
boom. Ik herken mij. Om niet gek te zijn. Mijn
ogen niet even zwak te laten worden als de aarde.

VII

Ik ben in het veld
als een druppel water
op rood ijzer

zelf wordt dat onzichtbaar

de stenen gaan open

als een stapel borden
die men in
zijn armen houdt

als de avond ademt

ik blijf
met die witte en koude borden

alsof ik de aarde zelf
vast hield

in mijn armen.

[p. 25]

VIII

Er rennen al spinnen over mij heen, over de verminkte
aarde. Ik sta op recht boven de akkers, op de korte
en droge golven,

van een veld voltooid en blauw

geworden, waar ik ongemakkelijk loop.

IX

Niets voldoet me, ik voldoe aan niets. Het vuur dat
ademt zal de vrucht zijn van die dag, op de samen
vloeiende weg die erin slaagt wit te worden in de
geschampte ogen van de stenen.

X

Ik rem om het lege veld te zien, de hemel
boven de muur. Tussen de lucht en de steen
betreed ik een veld zonder muur. Ik voel
de huid van de lucht, en toch blijven we
op afstand.

Buiten ons is er geen vuur.

XI

Een grote witte bladzij trillend

in het geteisterde licht totdat wij
naderen.

XII

Terwijl ik de hete deur loslaat, de ijzeren greep,
sta ik voor een geluid waar geen einde aan komt,
een traktor. Ik raak de diepte van een ruw bed,
ik vang niet aan. Ik heb altijd geleefd. Ik zie
de stenen scherper, vooral de schaduw die ze vat,
de rode schaduw van de aarde op de vingers als
die broos is, onder zijn weefsels, en als de
hitte ons niet verborgen heeft.

XIII

Dit vuur, als een muur die gladder is loodrecht op
de andere en hevig geschampt tot aan de top waar
hij ons verblindt, als een muur die ik niet laat
verstenen.

De aarde heft zijn ernstig hoofd.

Dit vuur als een open hand waaraan ik geen naam
wil geven. Indien de werkelijkheid tussen ons
is gekomen als een wig en ons uit elkaar heeft
gedreven, dan komt het omdat ik te dicht bij
deze hitte was, dit vuur.

XIV

Zo heb je die windflitsen gezien, die grote
schijven van gebroken brood, in het bruine
land, als een hamer uit zijn bast die zwemt
tegen de stroom zonder rimpeling in, waar men
alleen het ruwe bed van ziet, de weg.

Die scherpe flitsen, die scheermessen afgezet
door de wind.

De stenen overeind, het gras tot de knieën.
En wat ik niet ken van opzij en van achter,
zodra het zwijgt: jij, als de nacht.

Je verwijdert je.

[p. 26]

 

Dit uitgespannen vuur, dit vuur dat niet uitgeput

 

is en dat ons in vlam zet, als een boom, langs de

 

helling.

XIV

Zo heb je die windflitsen gezien, die grote
schijven van gebroken brood, in het bruine
land, als een hamer uit zijn bast die zwemt
tegen de stroom zonder rimpeling in, waar men
alleen het ruwe bed van ziet, de weg.

Die scherpe flitsen, die scheermessen afgezet
door de wind.

De stenen overeind, het gras tot de knieën.
En wat ik niet ken van opzij en van achter,
zodra het zwijgt: jij, als de nacht.

Je verwijdert je.

Dit uitgespannen vuur, dit vuur dat niet uitgeput
is en dat ons in vlam zet, als een boom, langs de
helling.

XV

Wat blijft na het vuur, zijn de onaanzienlijke
stenen, de koude stenen, de munt van as in het
veld.

Er is nog het geraamte van het schuim dat
rinkelt alsof het opspatte uit de
boom verankerd in de aarde met gebroken nagels, dit
hoofd dat opduikt en zich rangschikt, en de
stilte die ons opeist als een groot veld.

Le monteur blanc (Dans la chaleur vacante) In de openstaande hitte.