Bzzlletin. Jaargang 6

Het zoeken naar de poëzie
Carlos Drummond de Andrade

Maak geen verzen over gebeurtenissen.
Schepping noch dood bestaan voor poëzie.
Voor poëzie is het leven een statische zon,
zonder warmte zonder licht.
Affiniteiten, verjaardagen, persoonlijke belevenissen tellen niet.
Maak geen poëzie met je lichaam,
dat voortreffelijke, complete en comfortabele lichaam, zo wars van

lyrische uitbarsting.

Jouw druppel gal, je grimas van genot of van pijn in het donker
zijn irrelevant.
Bespaar me ook je gevoelens,
die munt slaan uit misverstand en tot verre reizen noden.
Wat je denkt en voelt, is nog geen poëzie.

Zing niet de lof van je stad, laat haar met rust.
Zang is niet de beweging van machines noch het geheim van de huizen.
Het is geen muziek in 't voorbijgaan gehoord: geruis van de zee in de

straten dicht bij de schuimrand.

Zang is niet de natuur
Noch de mens in maatschappij.
Voor zang zijn nacht en regen, vermoeidheid en hoop van geen betekenis.
Poëzie (haal geen poëzie uit de dingen)
elimineert subject en object.

Dramatiseer niet, roep niet aan,
onderzoek niet. Verdoe geen tijd met liegen.
Word niet ongeduldig.
Je ivoren jacht, je diamanten schoen,
uw mazurka's en misleidingen, uw familieskeletten
verdwijnen in de bocht van de tijd, zijn iets onbruikbaars.

Tracht niet je begraven en melancholieke jeugd
te reconstrueren.
Weifel niet tussen de spiegel en de
vervagende herinnering.
Wat er vervaagde was geen poëzie.
Wat er ook brak, kristal was het niet.

Dring geruisloos door in het rijk der woorden.
Daar bevinden zich de gedichten die wachten geschreven te worden.
Ze zijn verlamd, maar er is geen wanhoop,
kalmte en koelte heersen op het onberoerde oppervlak.
Daar zijn ze dan, eenzaam en zwijgend, in dictionaire staat.
Leef samen met je gedichten, voor je ze schrijft.
Heb geduld, wanneer ze duister zijn. Blijf kalm, als ze je treiteren.
Wacht tot elk zich vormt en zich voltooit
met zijn macht van woord
en zijn macht van zwijgen.
Dwing het gedicht niet uit de limbus los te komen.
Raap niet van de grond op het gedicht dat was gevallen.
Tracht niet het gedicht te vleien. Aanvaard het
zoals het zijn uiteindelijke en in de ruimte verdichte vorm
aanvaarden zal.

[p. 61]

 

Kom nader en bezie de woorden.

 

Elk van hen

 

heeft duizend geheime gezichten onder zijn neutraal gezicht

 

en vraagt je, zonder iets te geven het antwoord,

 

armzalig of verschrikkelijk, dat jij zou kunnen geven:

 

Heb je de sleutel?

 

 

 

Let nu op:

 

ontdaan van melodie en gedachte

 

hebben ze toevlucht gezocht in de nacht, de woorden.

 

Nog vochtig en doordrenkt van slaap

 

rollen ze weg in een moeilijke rivier en veranderen in verachting.

 

 

 

(A rosa do povo, 1945)

Carlos Drummond de Andrade

Conclusie

De schok der liefde is geen poëzie
(wil het wel zijn: verlangen in de nacht).
Kinderjaren, ons armzalig najaar
vloeien in het vers van 't vat van alledag.

Wat is dan poëzie, het schone? Nee,
en wat geen poëzie is heeft geen spraak.
Noch het mysterie zelf is poëzie
noch oude namen: dijbeen, kabbala, wraak.

En dan verliezen wij de moed. De groeten.!
Koffer gepakt, lichaam onthecht, de vreugde
van alleen zijn, spraakloos, niets meer moeten.

Waarvan wordt ons gedicht gemaakt? Waar dan?
Welke vergifte droom brengt het tot leven
wanneer alles wolk is en de dichter wrang?

(Fazendeiro do ar, 1954)