Eindelijk zwartwit
Dolf Verroen
Met Als ik groot ben, zei Michiel, door Barbara Williams, heeft uitgeverij Helmond bewezen dat het mogelijk is om een volwaardig, aan alle eisen beantwoordend prentenboek in zwartwit te maken, dat ook nog bijzonder goedkoop is. Want het zeer mooi door Kay Chorao geillustreerde prentenboek over de dagdromende Michiel kost niet meer dan f 7,90. Toegegeven: deze uitzonderlijk lage prijs zal best wel iets met buitenlandse co-edities te maken hebben, maar met een dergelijk boek bewijs je toch dat je niet per sé een prentenboek in vierkleurendruk behoeft te maken omdat het anders geen prentenboek zou zijn. Ik hoop dat uitgeverij Helmond - en andere uitgeverijen natuurlijk! - door dergelijke uitgaven tot de conclusie zullen komen dat er met onze vele goede Nederlandse schrijvers en illustratoren nog een heel terrein braak ligt. (Uitgeverij Leopold heeft trouwens al een begin gemaakt met Aap en Schaap, een klein, vierkant prentenboek met prachtige zwartwit tekeningen van Ivo de Weerd - prijs f 12,50 - maar aangezien de tekst van mijzelf is, laat ik het met alle valse bescheidenheid die in mij is maar buiten beschouwing.)
De tekeningen die Kay Chorao voor Als ik groot ben, zei Michiel gemaakt heeft, doen in stijl en karakter enigszins aan het werk van Mance Post denken en ze behoeven beslist niet onder te doen voor kleurenplaten. Je hebt niet het gevoel dat er iets aan ontbreekt en ze geven precies de poëtisch-realistische sfeer van het verhaal weer. De kleine Michiel, die nog bij zijn moeder thuis is, heeft ideeën die van evenveel egoisme als vriendelijkheid getuigen. (Een behoorlijk mens dus.) Het verveelt hem eigenlijk verschrikkelijk dat zijn moeder zich wel met allerlei daagse dingen bezighoudt maar niet met hem en hij neemt zich voor om, als hij later groot is, voor zijn moeder te zorgen, voor haar te stofzuigen, een kasteel met een heleboel bedienden voor haar te kopen of een snelle rooie auto, zodat ze niet de hele dag meer thuis bezig behoeft te zijn. Maar het grote-mensen-realisme van zijn moeder drukt telkens weer op het vervloekte nu, want, zegt ze telkens, ze heeft die dag juist iemand nodig die zo klein is dat hij onder het bed kan kruipen om het speelgoed weg te halen en in de speelgoedkist te stoppen, ze heeft ook geen grote jongen met een kasteel nodig, maar iemand die klein genoeg is om de blikjes uit de boodschappenzak te halen en ze aan te geven. Enzovoort. Het eigenaardige is dat het verhaal geen climax heeft, maar dat het einde toch een gevoel van voldoening geeft. Bijzonder aanbevolen voor alle kleuters en kinderen. De tekst is uitstekend vertaald, maar de naam van de vertaler werd niet vermeld. Ik heb opgemerkt dat dit bij dergelijk kleine boeken dikwijls niet gebeurt en ik vrees dat dit nog altijd zijn oorzaak vindt in het gevoel dat het maar voor een klein kind is of dat het maar een klein boek is. Laten uitgevers zich toch reali-
Auteursrechtelijk beschermd
