Bzzlletin. Jaargang 6

[p. 24]

Claus en Harry Mulisch ontmoetten elkaar in het begin van de vijftiger jaren

Ons eerste kontakt verliep enigzins stroef

Algauw had ik van allerlei op hem aan te merken

Ook hij was het niet altijd met mij eens
foto's Ed van der Elsken

[p. 25]

Maar op den duur namen wij toch ons petje voor elkaar af

Nog weer later hadden wij een hoge pet van elkaar op

En wij werden gezworen kameraden

Voor Harry; het ‘Klein Testament’ van Montale.

Dat wat 's nachts als een dwaallicht
de schedelkap van mijn gedachten verlicht,
het parelmoeren spoor van de slak
of het glinsterend stof van vermorzeld glas
het is geen kerklicht, geen kantoorlicht
dat gevoed wordt
door een klerk, een rode of een zwarte

Alleen deze regenboog, deze iris
kan ik voor je achterlaten
Alleen zij getuigen van een geloof
dat werd aangerand,
van een hoop die tragen heeft gebrand
dan groen hard hout in de haard.

Daarom, Harry, houd dit spectrum,
dit geïriseerde stuifmeel
vast in je zakspiegel
als elke lamp gedoofd is,
als de het aan het dansen is,
als een donkere lucifer lander zal
en bek af zijn vlerken van aardpek schudt
en zegt: Dit is het uur.

Het is geen erfenis, geen talisman
die de natte, hete zomerwind kan weerstaan
met het spinneweb van de herinnering -
(een verhaal kan alleen in as overleven.
Volharding staat gelijk aan vernietiging)

Rechtvaardig was je teken.
Die het gezien heeft kan niet anders
dan je vinden. Ieder herkent de zijnen.

Je hoogmoed was geen vlucht,
je ootmoed was niet laag,
het zwarte licht dat je aanstak daar ergens verweg
was niet het geschraap van een lucifer.

Hugo Claus.