Bzzlletin. Jaargang 4

[p. 6]

Dolf Verroen

In de tovertrein van Nannie Kuiper

Als je tegenwoordig versjes publiceert, zeggen ze al gauw dat ze op die van Annie Schmidt lijken. In vele gevallen is dat ook zo, maar bij Nannie Kuiper gaat die bewering niet op, al zijn haar teksten en de door haar beschreven situaties niet van humor ontbloot. De versjes, die zojuist in De Tovertrein zijn verschenen, zijn helemaal van haarzelf, zowel in de knappe, steeds variërende ritmiek als in de keuze van onderwerp. Ze zijn levendig en vooral natuurlijk geschreven, helemaal afgestemd op het kind, zonder ‘die knipoog naar grote mensen’, waar kinderen over het algemeen zo weinig aan hebben. Volgens de inleiding van dit bijzonder aantrekkelijk door Deltos Elsevier uitgegeven boek - met boeiende potloodtekeningen van Elly van Beek - is de laatste jaren de vraag naar ritmische en leuke kinderliedjes zo groot geworden, dat het beschikbare aantal bundels nauwelijks toereikend is en daarom werd dit boek uitgegeven (Nannie Kuiper heeft namelijk al meer van dergelijke versjes geschreven, die door het Avro-kinderkoor werden gezongen). Een verklaarbare reden, want, ik zei het al, deze eenvoudige teksten zullen kinderen vast wel zo aanspreken dat ze ze graag op leuke muziek willen zingen. En leuk, in de zin van welluidend, is de muziek van Joop Stokkermans zeker, maar deze had net zo goed door een ouwe pianojuffrouw geschreven kunnen zijn. Stokkermans heeft alle afgetrapte paden bewandeld die hij maar vinden kon en daardoor klinkt zijn muziek overal hetzelfde, terwijl de teksten hem toch een scala van mogelijkheden boden om muziekaal verschillende technieken toe te passen. Nee, Joop Stokkermans heeft zich bepaald niet ingespannen om de jeugd iets oorspronkelijks en nieuws voor te zetten. Wat dat betreft zou hij een voorbeeld aan Caecilia Andriessen kunnen nemen.

Jammer van zulke aardige teksten.

UIT:
NANNIE KUIPER: ‘De tovertrein en andere kinderliedjes’
op muziek gezet door Joop Stokkermans
illustraties: Elly van Beek
Deltas Elsevier 54 blz. 12,90

Over (twee) kerstverhalen

Ofschoon kinderbijbels en kerstverhalen mij door het dikwijls enge, hypocriete toontje nogal eens op de heidense zenuwen werken en ik door de niets ontziende commerciële instelling van sommige, zogenaamd christelijke uitgevers, in de loop van de jaren voor dit soort boeken een allergie heb ontwikkeld die met geen religieus medicijn te genezen valt, wil ik nadrukkelijk zeggen dat het voor kinderen toch bijzonder belangrijk is de bijbelse verhalen te leren kennen, omdat deze, evenals andere legenden en sprookjes, een zeer verruimende uitwerking kunnen hebben. Maar men moet dan natuurlijk wel objectief te werk gaan en er een kind niet mee belasten.

De twee kerstverhalen die zojuist zijn verschenen, lijken mij overigens zo'n poging tot objectiviteit en ze zijn allebei als weergave van het bijbelse kerstverhaal zeer geslaagd. Toch geef ik de voorkeur aan het door Lemniscaat uitgegeven, door Felix Hoffmann geschilderde en door L.M. Niskos navertelde verhaal, omdat ik de platen mooier vind en de tekst soberder. Dat is echter een kwestie van persoonlijke smaak. Ook de platen in het bij Ploegsma verschenen boek van Erna Emhardt zijn mooi en de door An Rutgers van der Loeff geschreven tekst is heel boeiend. Wat mij in de platen van Hoffmann opvalt is zijn neiging om Maria (in haar heiligheid) met de gebruikelijke sulligheid uit te beelden (ofschoon juist alle andere gezichten zo expressief en persoonlijk zijn), terwijl Maria van Erna Emhard veel gewoon-menselijker uit haar ogen kijkt (Een vermakelijke bijzonderheid vind ik dat Jozef er naast zit of hij een hele prestatie verricht heeft). De (na)vertelling van Niskos, ten slotte, blijft heel dicht bij het oorspronkelijke verhaal, is uiterst sober gehouden, leent zich bijzonder goed voor voorlezen en laat veel aan de fantasie over. De tekst van An Rutgers van der Loeff is daarentegen veel gedetailleerder en maakt op mij ook meer de indruk van een stuk voor kinderen navertelde geschiedenis (als heeft zij er dan ook een wondertje bijgedaan door het pasgeboren kind op de knieën van zijn moeder te laten staan).

Twee echt wel aantrekkelijke kerstboeken, waarbij de keus door persoonlijke smaak en voorkeur moet worden bepaald.

Erg aardig in het laatste boek is de uitleg die Erna Emhard geeft over de achterglas-techniek waarmee zij haar werk gemaakt heeft. Helder, duidelijk en interessant.

HET KERSTVERHAALL
NAVERTELD DOOR
L.M. NISKOS
MET SCHILDERINGEN
YAN FELIX HOFFMANN
LEMNISC AAT
32 BLZ · f 14.50