Bzzlletin. Jaargang 3

[p. 8]

Gust Gils
In memoriam Hugues C. Pernath 1931-1975

1

onze wensdroom steigert voor de waarheid
en verzint zich dan maar een hiernamaals:
het heeft zelfs een reanimasiekamer
waar het medies personeel, postume branche
na vakkundig zwoegen erin slaagde je te wekken
vrees ik, tot het pseudoleven na deze dood.

‘dit is niet begrepen, geen fluisteren
onder de moordenaars’
jouw woorden hugues, zovele jaren later
de woorden van een getekende
door vriendschap door liefde
en alle gedaanten van het verraad

terwijl vreugde nooit iets anders was
wellicht dan het voorbarig maar beslist
niet betreuren van je eigen sterven,
schrale vreugde die zowat het enige was
met goed fatsoen op het gierige leven
te verwerven:

de vreugde moesten we nu vernemen
bijvoorbeeld dat je doodsbericht een kwakkel was
een misverstand, en dat je nog zwak
hoewel buiten gevaar in het ziekenhuis lag.
‘maar de kranten willen het anders’
zoals remco schreef, ook al jaren geleden.

dat kan zomaar: opeens is je leven er niet meer
en je snakt naar adem, of wat nog voor adem doorgaat
in dat door onze lafheid bedachte nirwana.
en je glimlach, misschien van vertwijfeling
- alsof wie ook daarmee begaan was -
blijft een niet te stelpen herinnering
gezien onder het schrille licht
in de doodlopende tunnel
die het aardse bestaan was

waarin je nietsvermoedend afscheid nam
voorgoed, van mijn dochters en van mij
die morgen zo onlangs in amsterdam.

hugues, wij die verderleven zetten ons af
op het sterven van anderen.
survival of the fittest betekent: het voortbestaan
van de meest ongenadige.
was je daarom niet bij de gegadigden
voor een tamme oude dag?

is het dan te laat om al de beschadiging
die je in beklemmende woorden verborg
te achterhalen?

5-6-1975

[p. 9]

2

als je eenmaal dood bent
is niemand meer je schorre vogel
wiens krassen je nooit kon verstaan.

overlevenden kunnen naar hartelust
plechtig sollen met je resten
in de door jou misprezen tempel:
zelf's postuum pleegt de liefde verraad.

laat ze doen, en laat ze je stoppen
onder een goedkope erezerk
op die sick joke van een ereperk:
wie je was kunnen ze niet verpesten.

als je eenmaal dood bent
is niemand meer je zuster of broeder
die je in de kou liet staan.

7-6-1975

3

maar dat kan toch niet
zegden ze allemaal die je kenden
dat kan toch niet
tot ik ze wel met hun koppen
tegen elkaar kon slaan

want dat wist ik ook wel dat het niet kon
ik zei het voortdurend bij mezelf
dat kan toch niet
immers het idee dat nu en voortaan
het de tijd is na jouw overlijden
dat idee was te ondraaglijk

zo ondraaglijk tot het inderdaad niet meer kon
en ik de nacht na die begrafenis van je
waarop ik welbewust niet ben verschenen
jou al totaal kon vergeten
in de armen van een vrouw
zoals dat in poëtiese kringen heet.

dat kon blijkbaar wel
en zo geloof ik is het ook
zeggen ze ook dat niet allemaal:
er is geen tegenstelling veeleer een overeenkomst
tussen liefde en dood

11-6-1975