Bybelsche historie liedekens
(1655)–Anoniem Bybelsche historie liedekens–
AuteursrechtvrijLof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments
Stem: Beroemt u vry batavisch volck.Als David was in Israel
Op ‘s Conincklijcken stoel geseten,
Heeft Absalon met boos opstel
| |
[pagina 134]
| |
 De kinderlijcke plicht vergeten,
Door eersucht was het herte quaedt,
Verstockt door Satans boosen raedt.
Of David schoon met soet gelaet,
Door Vaders liefd’ hem soeckt te winnen,
Maer Absalon boos obstinaet
Gaet noch veel meerder quaet beginnen,
Door Architophels loos practijck
Moest David vluchten uyt het Rijck.
Den Iongelinck van deught misleyt,
Krijght in der haest een deel Krijghs-knechten
Wat ‘t Leger eyscht maeckt hy bereyt,
Om soo zijn Vader te bevechten,
Maer Godes Geest op David bleef
Waer voor zijn Soon te gronde dreef.
In ‘t wout Ephrim den strijt begon,
Beplant seer dicht van Eycke boomen,
| |
[pagina 135]
| |
door het woudt des daeghs [meer] volck verslon,
Als door het sweert is omgekomen,
En Absalon voor dit gerucht
Met schrick neemt op een Muyl de vlucht.
Den Iongelinck die vluchtigh hecht
Met ‘t tuyge hooft die blijft daer hangen,
En Ioab die heeft door zijnen knecht,
In ‘t machtigh heyr de tijdinge ontfangen.
Alwaer hy Conincks last verbreeckt,
En hem al hangende doorsteeckt.
Als Ioab dit nu had begaen,
Achimaaz wilt de tijdingh brengen,
Maer ‘t had den last ontfaen,
door dien ‘t Ioab hem liet aenseggen,
En David hielt met goedt voordacht
Steen op de poorte goede wacht.
Maer als David de tijding hadt
dat Absalon soo was gebleven,
Sijn hert met grooten druck besat,
Hy kon het Ioab niet vergeven,
hy riep vast Absalon mijn Soon,
Ach! had men my voor u gaen doon:
Den boosen mensch tot wraeck gesint,
En kan dees doodt nimmer vergeven,
hy belast Salomon zijn Kindt,
De moort te wreken naer zijn leven,
En Ioab heeft doodt straf ontfaen,
Als davids leven was gedaen.
Oorlof dan Kinders wie gy zijt,
Bemint de deught, schouwt sulck bedrijven,
| |
[pagina 136]
| |
En hebt noyt raet tot Ouders strijt,
Siet hoe den Heer haer doet verdrijven,
Want Godt en wilt het quaet doen niet,
Maer loft de vromen uyt verdriet.
|
|