Bybelsche historie liedekens

Lof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments

Geschiedenisse van David, Nabal, ende Abigail.

Op de Wyse: Staet op Heer thoont u onversaeght, &c.

Trouwheyt van David gelt hier niet,
Als men aen den quaden Nabal siet,
Die geen goedt was gedachtigh,
Of zijn Runders en al zijn Vee,
By ‘t ballinghs leger weyt in vre,
Bleef ‘t krijghs-volck heel eendrachtigh,

Waer dat het leger liggen quam,

Nabals Vee daer haer ruste nam,
En weyden sonder vreesen:
Maer doen David zijn dienaers sandt,
Begeerde jets van Nabals handt,
Voor hem en mocht niet wesen.

David die riep thien knechts by een,

Gaet naer Carmeel tot Nabal heen,
Groet hem van mijnen t’wegen:
Spreeckt, vre zy u en al u huys,
Bevrijdt van onheyl en van kruys,
Dat hem geen ramp komt tegen.

[p. 130]

 

Als gy mijn groet dan hebt gedaen,

 

Soo sult gy voort hem spreken aen,

 

Verhalen dit in ‘t breede,

 

Vw Vee werdt by ons geweyt,

 

En om ‘t gansche Leger verspreyt,

 

Dat wy noyt quaet en dede.

 

Maer ons Velt-heer David seer groot,

 

Hoe wel wy ‘t Vee hadden van noodt,

 

Heeft op lijf straf verboden,

 

Soo wie u knechten of u Vee,

 

Of jet van uwen huys ded’ lee,

 

Sou men datelijck doen dooden.

 

En als gy hem dit hadt geseyt,

 

Versoeckt gy hem dan danckbaerheyt,

 

Dat hy u jet wilt geven

 

Van ‘t gene dat hy heeft te veel,

 

Voor ons Krijghs-volck oock een deel,

 

Dat wy behouden ‘t leven.

 

Op dit gebodt gingen sy heen,

 

Verhaelden Nabal Davids reen,

 

Daer op hy gaf antwoorde,

 

Wat is David voor een Man,

 

Die my om mijn gunst spreeckt aen:

 

Van hem ick noyt en hoorde.

 

Sou ick een jeder geven broodt,

 

Of wijn, of dat my overschoot?

 

Ick kreegh wel volck met hoopen,

 

Men vint veel knechten sonder heer,

 

Die regen reen laten haer Heer,

 

En soo op hesaert loopen.

[p. 131]

 

Mijn Vee en al dat is geslacht,

 

Dat is mijn dienst-boon toe-gedacht,

 

Voor u is niet ten besten:

 

Ick ken den Sone Isai niet,

 

Van my aen hem geen gunst geschiet,

 

Dat sprack hy op het lesten.

 

De Iongelingen gingen voort,

 

Verhaelden het van woort tot woort,

 

‘t Gen’ haer was wedervaren:

 

Maer over David seer verstoort

 

Met zijn Krijghs-volckeren treckt voort,

 

Neemt voor geen mensch te sparen.

 

Dogh Nabals Vrouw vol goedt beleyt,

 

Die wort dit van haer knechts geleyt,

 

Die op haer onheyl lette

 

Mijn Heer uw Man is quaet beraen,

 

Dat hy Davids gunst versmaen,

 

Hy sal u huys verpletten.

 

Ons Heer is boos veracht goey raet,

 

En op zijn self te veel verlaet,

 

Goedt raet dient voor genomen,

 

Gy, hy, en wy komen tot niet,

 

Soo gy in tijdts niet voor u siet,

 

Ons naeckt een droevigh schroomen.

 

Abigail door sneegh beleyt,

 

Terstont haer Eselen bereyt,

 

Heeft geschencken genomen

 

Van wijn van vleesch van ander spijs,

 

Toe bereyt naer haer lieder wijs,

 

Is tot David gekomen.

[p. 132]

 

Gegroet soo zijt gy machtigh Heer,

 

Verhoort een woort u Dienstmaeght teer,

 

Laet ick genaed’ verwerven,

 

Mijn Man is troots en obstinaet,

 

Gelijck zijn naem is, is zijn daet,

 

Wilt ons huys niet bederven.

 

Ick heb u Dienaers gesien niet,

 

Danckbaerheyt sou aen u geschiet

 

Zijn, had ick het geweten,

 

Soo waerlijck als den Heere leeft,

 

Vw’ Heer u verhindere heeft,

 

Breckt door my u vermeten.

 

V huys sal eeuwelijck bestaen,

 

V vyanden sullen vergaen,

 

Niemandt sal u krencken,

 

Ontfanght o Heer dees gift van mijn,

 

Laet u de Iongelingen zijn,

 

Dit ist dat ick haer schencke.

 

David die looft en danckt den Heer,

 

En prijst Abigails wijsheyt seer,

 

Neemt daer toe haer geschencken,

 

Gaet keert nu weer in vrolijckheyt,

 

Van my geen quaet gy meer verbeyt

 

V huys sal niemant krencken.

 

Als Nabal smorgens nuchteren was,

 

Abigail verhaelt hem ras,

 

Wat David had besloten,

 

Gy, ick, en al dat men hier siet,

 

Niemandt van ons leefden niet,

 

Ons bloedt sou zijn vergoten.

[p. 133]

 

Als David had u reen verstaen,

 

Dat gy zijn bede gingh versmaen,

 

Sprack hy met tornigheden,

 

So jeder gorde op zijn swaert,

 

Dat wierdt gedaen metter vaert,

 

En quamen naer ons treden.

 

Niet eer (dat sey des Conincks Soon)

 

En sal men sparen, maer al doon,

 

Men sal den smaet vergelden:

 

Maer ick toogh hem terstont te gemoet,

 

Met soets reen viel hem te voet,

 

En David gerust stelden.

 

Nabal die hoort dees reden aen,

 

Verschricktheydt heeft zijn hert omvaen,

 

Een sieckt heeft hy verworven,

 

Hy gaet van uer tot uer meer af,

 

En wenschte dickmael om het graf,

 

En is doen korts gestorven.

 

Als David dit van Nabal hoort,

 

Soo sendt hy stracks zijn dienaers voort,

 

Soeckt Abigail te trouwen,

 

Die tot zijn dienste haer bereyt,

 

En wort tot David toegeleyt,

 

Hy maeckt haer zijn Huysvrouwe.