Bybelsche historie liedekens

Lof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments

[p. 55]

Een Schriftuerlijck Liet van Dina de Dochter des Patriarchs Iacob, hoe sy van Sichem des Soons Hemor beslapen wort, ‘t welck van haer twee Gebroeders Simeon en Levi gewroken wort.

Stem: By adderen.

 

Wie met den Wijsen ommegaet,
Magh wijsheyt leeren, t’sijnder eeren,
Maer t’is den jongen Lieden quaedt
By den lichtveerdigen te verkeeren:
‘t exempel gepresen, van desen slaet gae,
Wy van Dina Genesis vier-en-dertigh lesen.

Die Dochter van dien vroomen Man

Iacob, sy heeft om te aenschouwen
De Dochters van d’Landt Canaan,
haer al te verre gaen betrouwen,

[p. 56]

 

Tot Sichem de steden, geleeden, aldaer,

 

By oneerbaer lichtveerdigh volk meest onbesneden

 

Met ongetemden lust gesien,

 

Heeft haer den Heer van den Lande

 

Sichem, Heroms Soon, ende dien

 

Haer nemende, brachtse ter schande:

 

By slapen geschonden, in sonden,

 

g’Hantiert, en geschoffiert

 

Wert die Maeghdt binnen korten stonden:

 

Hy sprack met haer vriendelijck, want

 

Sijn hert aen dese jonckste deerne,

 

Die hingh vast door liefden bandt,

 

Ten wijf had hyse gehadt gaerne:

 

Met Hemor zijn Vader, te gader, soo ginck

 

Den Iongelinck Iacob spreken hy sagh niet nader

 

Hemor komt om te spreken voort

 

Vyt ‘t velt, Iacobs Sonen daer quamen,

 

De Mannen wierden seer gestoort,

 

Als sy dese dwaesheyt vernamen

 

Van Sichem verheven, bedreven rebel

 

Aen Israel: haer hert en kost het niet vergeven.

 

Och lieve sprack Hemor beleeft,

 

Mijns Soons hert heeft een groot verlangen

 

Naer uwe Dochter, ick bid u geeft

 

Hem die te wijf, en wilt ontfangen

 

Ons Dochters tot wijven, beklijven, laet vry,

 

Vrede dat wy in vrientschap vast verbonden blijven.

 

Ons Landt dat is voor u ontdaen,

 

Woont en geneert u vrij daer inne:

 

Sichem hadt oock met soet vermaen

[p. 57]

 

Haer Vader en Broeder uyt minne,

 

Dat men hem bade, genade, en dat

 

By den bruyt-schat eyschen soo sy ‘t vonde te raede.

 

Hy wilde geven met blijden moet,

 

Geen last valt hem te swaer om draegen,

 

Mocht hy slechts hebben de deerne soet:

 

Iacobs Sonen op sulck gewagen,

 

Bedriegelijck spraken, ter wraken gesint,

 

Gy moest u in ‘t besnijden ons gelijck eerst maken.

 

Want het was ons schande tot verwijt,

 

Dat wy ons Suster geven souden

 

Een onbesneden Man als gy zijt:

 

Maer gy meughtse ten wijve houden,

 

Soo gy wilt lijden, ten tijden van nu,

 

Wat onder u, mannelijck is t’samen te besnijden.

 

Dan nemen wy u Dochters siet,

 

En gy neemt onse hier ter plecken:

 

Maer hoort gy ons in desen niet,

 

Wy nemen de onse en henen trecken,

 

Als zy dit seyden, haer leyden, beviel

 

Die inder yl,

 

Zijn zy van daer vrolijck gescheyden.

 

En Iacobs Dochter tot lust koen

 

Den Iongelinck zijnde genegen,

 

En vertrack niet van sulcks te doen,

 

Sy quamen stracks hier toe bewegen,

 

De Borgeren mede om vrede gewint,

 

wat nyt of in Stadts Poorten mannelijck ginck sulcks dede.

 

Den derden dagh als nu begon

 

‘t Besnijden aldermeest te smerten,

[p. 58]

 

Dinas Broederen, Simeon

 

En Levi, stoutmoedigh van herten,

 

Quamen vol onweerden met zweerden, in stadt,

 

Daer sy al wat manlijck is doodtsloegen ter aerde.

 

Door ‘t zweerts scherpte, oock en heeft doodts kruys,

 

Sichem dat niet ontvlieden mogen,

 

Namen hem ‘t leven, en uyt zijn buys,

 

Haer Susteren zijn wegh getogen:

 

Iacobs Sonen gingen verstrangen, de bruydt

 

Daer is ‘t besluyt vrouw en kinderen sy vangen,

 

Brachtense mede, en al ‘t geree

 

Wat daer in stadt was ten velde,

 

Alderley Have, jae oock Vee:

 

Iacob sprack aen al die ontstelden,

 

Levi, Simeon mijn Sonen, dus gy

 

Doet stincken my voor al die dit landt bewoonen.

 

Ongelijck hebt gy aengerecht,

 

Want Cananijten, Pherezijten,

 

Versamen sy tegen my licht

 

Hebben sy my onder te smijten:

 

Mijn hoop is kleynigh, jae weynigh getal,

 

Sy brengen al, my en mijn huys te niet pleynigh.

 

Sy antwoorden, souden sy soo

 

Dan met ons Suster uytverkoren

 

Omgaen als met een Hoere snoo:

 

Maer ‘t schijnt het was doch al verloren,

 

Wat sy antwoorden, dit moorden Iacob

 

Noch haalden op in zijn doodt-bedde daer sy ‘t hoorden

 

Mijn ziel komt niet in haren raadt,

 

Noch oock in haer Kerck mijn eere,

[p. 59]

 

Sy hebben in haren toorn quaedt

 

Den Man verworght, den muer oock seer

 

Bedorven, mits desen wy lesen,

 

Hy seydt haer toornigheydt

 

Sy vervloeckt, en haer grammigh wesen.

 

Oorlof die jeught, in deught vermeert,

 

Verkeert, en leert wijsheyt by wijsen,

 

Der dwasen jonckheyts lust verheert,

 

Dina leert u stoutheyt misprijsen,

 

Wat magh den lichaemen betamen soo net,

 

Geen kleeders bet,

 

Als eerbaerheyt met sedigh schamen.