Bybelsche historie liedekens

Lof-sangen ende Gebeden Des Ouden en Nieuwen Testaments

Liedeken.

Voys: op u betrouw ick Heere.

Ach Menschen en wilt niet slapen,
Denckt hoe den Vader in eeuwigheyt
Heeft Hemel en Aerde geschapen,
Ses dagen heeft hy gearbeydt
Met groote naerstigheydt,
Den sevensten dagh gebenedydt hy met lusten,
Hierom gebiedt ons Godt,
En sult vieren den Saboth,
Want den Heere wil selver rusten.

Gy boetveerdige Menschen wilt hooren,

Van slijck en dreck der aerden klaer,

[p. 9]

 

Schiep Godt den Vader verkoren,

 

Naer zijn eygen Beeldt voorwaer,

 

Adam onsen eersten Vaer,

 

Als hy lagh tusschen slapen en waken,

 

Toen docht den Vader gemeen,

 

Den Man en magh niet zijn alleen,

 

Ick wil hem een hulp maken.

 

Als Adam in den slaep was gekomen,

 

Hy lagh soet en sacht in trouw,

 

Heeft Godt een Rib’ uyt zijnen Lijve genomen

 

En heeft gemaeckt daer van een Vrouw:

 

Soo haest als Adam nou

 

Begost te sien op zijnen Wijve,

 

Hy sprack, gy zijt ‘er een

 

Van mijnen vleesch en been,

 

Eenen Ribb’ uyt mijnen Lijve.

 

Sy en waeren niet valsch of snoode,

 

Maer als Lammekens onnoosel en slecht:

 

Den Heere heeft Adam een vrucht verboden,

 

En sprack tot Adam zijn Knecht,

 

Houdt mijn Geboden recht,

 

Dit Paradijs is u gegeven,

 

Is ‘t dat gy mijn Geboden doet,

 

Gy sult hier in weelden soet

 

Eeuwelijck in vreughden leven.

 

Maer het Serpent om quaedt te stoken

 

Heeft hem geslingert om den Boom,

 

En heeft tot Eva gesproken,

 

Komt en eet van dese vruchten schoon

[p. 10]

 

Eva sprack wy derven dat niet doen,

 

Den Heer heeft ons verboden,

 

Eet vrij van desen Appel braet,

 

Gy sult weten goet en quaedt,

 

Sprack daer ‘t Serpent om ons te dooden.

 

Eva die Vrouw wilt hooren,

 

At van de vrucht vrij ongedeert,

 

Adam haeren Man ginck zy bekoren,

 

En heeft hem den Appel oock gepresenteert,

 

Och! mijn lieven Man seer weert,

 

Wilt dogh nu van desen Appel eten,

 

En volgen mijnen raedt,

 

Wy sullen weten goedt en quaedt:

 

Adam heeft ‘er oock in gebeten.

 

Toen hebben zy vijge-bladeren genomen,

 

Sy hebben beyde haer schaemte bedeckt,

 

Den Heer is tot Adam gekomen,

 

Hy vraeghde Adam wat hebdy gemaeckt?

 

Hy sprack o Heer ick ben naeckt,

 

Toen sprack den Heer door zijn vermogen,

 

Wie heeft u dat geseyt?

 

Adam sprack, de vrouw heeft my verleydt,

 

Eva sprack, ‘t Serpent heeft my bedrogen!

 

Een vierigh swaert heeft Godt geheven,

 

Hy heeft Adam en Eva daer,

 

Vyt den Paradijs gedreven,

 

Sy leefden in armoede swaer,

 

Die felle doodt die ginck met haer,

 

Sy kleeden haer met bieste vellen,

[p. 11]

 

Den Heer heeft doen ter tijdt,

 

Dat Serpent vermaledijdt

 

Tot in den afgrondt van der hellen.

 

Adam was oudt van dagen,

 

Negen hondert en dertigh bloot,

 

Dat hy noch moest spitten en graven,

 

In ‘t sweet zijns aenschijns staen winnen zijn broot

 

Eva zijn Vrouw minjoot

 

Moest oock naer Godts verklaren

 

In pijn en droefheydt sware,

 

En oock de vrouwkens allegaer,

 

Haer Kinderkens der wereldt baren.

 

Adam die won twee Sonen

 

Aen Eva zijn Vrouwe wel,

 

Als de Schriftuere gaet verthoonen,

 

Den eenen Cain, den anderen Abel,

 

Cain wast wreet en fel,

 

Maer Abel was goedertierigh,

 

Hy was een Schaep-herder saen,

 

Cain was een Ackerman,

 

Nijdigh, vreeck en daer toe gierigh.

 

‘t Gebeurde naer sommige dagen,

 

Dat Cain een brandt-offer dee,

 

En Abel om den Heer te behagen,

 

Branden oock een Lammeken mee,

 

Maer Cains offer wreet

 

Sijn vier is naer d’Aerd’ getogen:

 

Abels offerhande bequaem,

 

Was voor Godt aengenaem,

[p. 12]

 

Sijnen brandt is naer den hemel gevlogen.

 

Als Cain dit sagh en hoorde,

 

Op zijnen Broeder minjoot

 

Hy hem alsoo seer verstoorde,

 

En ontstack hem met toornigheydt groot,

 

Cain sloegh Abel doodt,

 

En heeft zijn Broeders bloedt vergoten,

 

Soo is de eerste Moort,

 

Nijdigheydt en discoort,

 

Ten eersten uyt Cain gesproten.

 

Maer Godt quam in den morgen,

 

Om te straffen Cains fenijn,

 

Cain had hem verborgen,

 

Hy vreesden des Heeren aenschijn,

 

Godt sprack, nu segget mijn,

 

Waer is dijn Broeder Abel gevaren?

 

Cain sprack met verdriet,

 

Heer ick en weet het niet,

 

Heb ick mijn Broeder te bewaren?

 

Godt riep met grammer sprake,

 

Cain, Cain, wat seght gy nu?

 

Vws’ Broeders bloedt roept wrake

 

In den Hemel over u,

 

Dus naeckt u grooten rouw,

 

Voor mijn aenschijn mooght gy wel beven:

 

Cain die sprack doen bloot,

 

Heer mijn sonden zijn groot,

 

Veel meer dan gy my kont vergeven.

 

Godt liet Cain vertroosten,

[p. 13]

 

Maer hy moest vluchten om zijn misdaet,

 

En ginck woonen in ‘t Oosten,

 

Godt vermenighvuldige Cains Zaedt,

 

Wy zijn door Godts genaed’

 

Van Adams val ontslooten,

 

Want Christus heeft voorwaer,

 

Als een trouw Middelaer,

 

Voor ons zijn heyligh Bloedt vergoten.