|
| |
De Vrolykheit van 't Christen leven.
Ziet, Psal. 43:4. 1 Thess. 5:19. Phil. 4:4.
VErblyt, verblyt, u alle tyt,
Dat is ons euwige erven,, Euwige erven,
Getroost, en zonder vrees te zyn
Laat ons vrolyk zyn, Vrolyk, vrolyk,
Laat ons vrolyk zyn, vrolyk zyn.
Kan ook mede gezongen worden op deze wyze.
VEerblyt, verblyt, u alle tyt,
Dat is ons euwige erven,, Euwige erven,
Getroost, en zonder vrees te zyn
Laat ons vrolyk zyn Vrolyk, vrolyk,
Laat ons vrolyk zyn, vrolyk zyn, Vrolyk zyn.
Den Hemel wil, den Hemel wil
Dat die hem dienen in deugden, Dien en in vreugden;
Dat is der Engelen euwige trant,
Die zig in deugden verheugden.
| |
| |
De vreugde deugt (De deugt weer vreugt)
Het vrolyk hert maakt deugdig; Maakt ons deugdig;
Dat weet den Hemel, daarom wil
Hy al zyn dienende vreugdig.
Den Hemel gaat, de aarde staat
Zo vast niet als dees vreugde,, als dees &c.
Daar 's Hemels Zoon ons zielen meed'
Ons herten mede verheugde.
Des Hemels zoon Quam uit zyn Throon
Dien Hy van euwigheden, euwigheden
Bezeten hadd', en bragt dit Heil
Het bloedig sweet, Dat liefde deet
't Gezegent lyf ontvlieten, deet ontvlieten,
Deet ons voor d'ongemeten smert
Dees zalige vreugde genieten.
Des Hemels gunst, Des Hemels gunst
Om schatten niet te kopen,, niet te kopen,
Komt als een Hemels water-val,
De zonden al, en zonder tal
Zyn goediglyk vergeven,, al vergeven;
Wy hadden de euwige doot verdient;
En krygen het euwige leven.
| |
| |
Des Hemels Heer, Ons schat en eer
Gezontheit, rust en vrede, Rust en vrede;
En hebben wy hier niet met al
De aart is ons, den Hemel ons:
Wat zoud' ons meer gelusten,, Meer gelusten
Dees aarde is ons een kort vertrek,
Den Hemel ons euwige ruste.
En mensen vee,, En Engelen mee,
En voor-en tegen spoeden,, Zegen en roeden
Laat werken, alzo 't werken wil,
't Moet werken ons ten goeden.
Den Hemel zelf, Dat schoon gewelf,
Daar 't dag is zonder nagten,, Zonder nagten,
Is 't hoog vertrek, daar 't Engele-Choor
Al zingend' ons verwagten.
Ons Vader leeft, Die zig ons geeft
En met hem alle dingen,, Alle dingen,
En zegt ons nooddruft toe, op dat
Wy zorgloos zouden zingen.
Des Hemels Gunst,, Leert ons de kunst;
In 't kleinsten ons te ly'en, Ons te lyen:
Dus zonder pragt, en overdaat
| |
| |
Der menschen haat,, Of nyt, of smaat
En kunnen ons bedroeven, Ons bedroeven:
Hebben wy maar des Hemels gunst,
Nog haat, nog nyt, Nog wraak, nog spyt
Ons tot haar oefening tronen,, Tot haar tronen,
Maar als wy met een lugtigen zin,
Het quaat-met goet-doen lonen
Maar hola! maar! Wat hoor ik daar?
Wat is het? schreijen, of reijen, Schreijen of reijen?
De werelt noemt het reijen: maar
Des werelts reijen is schreijen. Laat ons &c.
't Knetter-getier,, Van 't door'nen-vier
Wy konnen maar veragten, Wy veragten
Schatten die vrolyke dagen al
Voor duist're donkere nagten.
Zy al de vreugt,, En al 't geneugt,
Des Werelts opgelopen, Opgelopen:
Nog wouden wy van d'onzen niet
En aas daar voor verkopen.
Haar zingen al,, Haar springen al,
Is huppelen na der hellen, Na der hellen:
Haar glans is glas, haar rust is roest,
En al haar quelen maar quellen.
| |
| |
Begerig hert,, Dat mager wert,
Door 't gieren na veel schatten, Na veel schatten,
Dewyl gy onverzadigt zult
Na wint met zorrege vatten,
En al u goet,, Daar al u moet,
Op stont, u in dit leven, Zal begeven,
Den rietstafbreekt, den rots beswykt,
Het herte de lendene beven,
Dat dronken hooft, Van zin berooft,
Laat in zyn schyn-vreugt razen,, Tieren en razen,
Dewyl hy zinkt, en rolt en dolt,
Laat dollen kop,, Zyn vollen kop,
Uit leed'gen met vermaken, Met vermaken,
En dan wel dronken, ronken Daar heen:
Wy zullen wel nugtere waken.
Gen sterken drank,, Geen rook of stank,
Bedwelmen ons de zinnen, Ons de zinnen;
Maar zyn wy dronken van Water en Bloet
Dan eerst ons zinnen beginnen.
Dien armen quant,, Die slegte dant,
Og! og! de dwaze banden, Dwaze banden
Zyn haar om 't hert geslagen og! og!
Wel lateze klagen en branden.
| |
| |
Wy weten hier,, Van min nog vier,
Behalven 't vier van boven,, 't Vier van boven.
Lieven wy Jezus, hy lieft ons weer,
Wy lieven, wy leven, wy loven.
Hoe zufje daar, Hoe zal dat hair,
Hoe zal den kronkel leggen, kronkel &c.
Met hals, en rug, en arme bloot:
Laat haar dat overleggen.
Ons hoog gewaat,, Naar onzen Staat,
En zyn geen diamanten, Diamanten.
Maar 't Hemels çierzel van de Deugt
Dat blinkt, aan allen kanten.
Met dankbare oog,, Wy zien, die hoog
Gezeten, zig besteden, t'Onzen vreden,
En als zy rusteloos waken voor ons
Voor onze zorgloosheden, Zullen wy &c.
Den Leeu het Lam,, Uit Davits stam,
Schepper en hoede der mensen, Hoede der mensen
Is (wy geloven het) alles, en wat
Wy kunnen, of denken of wensen.
Met deze lust,, Met deze rust,
Zo vol van eer en staten, Eer en staten,
Zo ryk beschattet, zo wel vernoegt
Zo weelderig uit gelaten,
| |
| |
Met deze spys,, Vol lekkerny's,
Met dezen drank beschonken, Zo beschonken,
Met deze kost'lykheden verçiert,
Met deze gewaden aan 't pronken,
Als eens de werelt,, Als eens de werelt,
Zig jammerlyk bedrogen, Zig bedrogen
Zal vinden, al haar winst maar wint;
En al haar liederen logen.
Als eer en staat,, En gunst vergaat;
Haar schat voor dief of mot is, Of verrot is;
Haar min met schoonheits val vervalt;
De wyze nu ziet, dat hy zot is;
En als dien storm,, Dien fellen worm,
Van 't wisse Gewis zal knagen, Wis zal knagen;
De duist're nare valeije daar is
Het einde der welige dagen;
Zalmen dan vrolyk zyn? &c.
Ons herte rust,, Op schat nog lust,
Op gunst, op eer nog staten, Eer nog staten,
Wil 't blyven 't kan, wil 't vliegen het mag,
Wy kunnen het hebben, en laten.
Zo ons dit Goet,, Den Hemel doet,
Tot ons genot toe-vlieten, Tot ons vlieten:
Wy geven 't Hem ten dienste weerom
En 't hem ter eren genieten.
| |
| |
En neemt Hy 't weg,, En neemt hy 't weg,
Nog wy het duldig dogen, Duldig dogen;
Wy ligten ons dies te lugtiger op,
En vliegen te vlugger om hoge.
In menschen haat,, In spot en smaat,
In armoed', zober leven, Zober leven
Is lyt lyk hen die Koningen zynd',
Haar lust (dat zy willen) maar geven.
Het bang gemoet,, Der hellen gloet,
Het knagen der gewissen,, Der gewissen,
Kan 't onweerdeerlyk Gode-bloet
Bezadigen, vredigen, slissen.
Ja koom de doot,, Ja koom de doot,
En laat ons, met dit leven, 't Al begeven:
Dit duist're nare valeijen alleen,
Door wandelen wy end' en beven.
Want in de doot,, De bangste noot,
Is Godes zoon ons 't leven, Ons het leven:
Wy steken 't hooft ten Kerreken uit
Om boven de wolken te sweven.
Laat ons vrolyk zyn, Vrolyk, vrolyk,
Laat ons vrolyk zyn &c. Vrolyk zyn.
15. Slagt-maant, 1662.
|
|
Auteursrechtvrij