|
| |
| |
| |
Liefde liet.
Op de Wys: Van den 103. Psalm.
MYn Jesus zoud' ik u voortaan niet minnen
Met al de kragt ingespannen zinnen
Daar ik u heb in 't Heiligdom aanschouwt
Gelyk een Zon van heilig helderheden,
Een Bron van troost en Zee van Zaligheden,
Een edel part van 't blinkend Hemel goud.
U schoon gaat dat van Absalon te boven,
U glans komt die van Salomon verdoven,
Verschynt, verblint, verbleekt al wat ooit blonk
Nooit kwam uit oog zoo zoete liefde stralen,
Geen kus en mag by Uwe kussen halen,
Daar uwe gunst my vriend'lyk mee beschonk.
Dewyl ik dan uw liefde heb genoten,
Zoo plotsling in myn herte uitgegoten,
In 't midden van devote oeffening,
Dewyl myn geest met heilig innigheden,
Zig loosden in Godvrugtige Gebeden,
En zoo gevoelt uw zoete Troeteling.
Og mogt ik nu aan uwe voeten leggen,
En smekende vast zonder zeggen, zeggen,
Hoe diep u min myn ziel zy ingeprent,
Og wasze leeg om met de min te vullen,
Of over vol van liefde om te dullen,
Van hem die hy veel meerder weerdig kent.
Myn hert, en zyn geen hertelooze woorden
In zuiv're Trouw met hegte liefde koorden,
Wil ik aan u ge-egt zyn en gehegt,
| |
| |
Wat moet ik doen of lyden, hoe my dragen
Om door bewys van liefd' u te behagen,
Spreekt liever Heer, want ziet ik ben uw knegt.
Ik heb geen wil, s'is aan uw wil gebonden
Geen zinlykheit, s'is in u zin verslonden,
s'Is zoet, s'is goet, wat gy gebiet of doet:
Beproeft my maar het zy in doen of verblyden,
Zoo 't u belieft, 'k ben alles wel gemoet.
Zyt gy 't niet Heer die my eerst komt te binnen
Als in den slaap myn opgewekte zinnen,
Zien 't morgen rood der verscher Dageraat,
Zyt gy 't ook niet waar in ik my verluste,
Des Avonds laat op 't bedde myner ruste,
Wanneer myn ziel zoo met u slapen gaat.
Als ik den treyn van myn devoote pligten
Den gantschen dag na u bevel verrigten,
Ziet dan myn oog gestadig niet op uw'?
't Is al myn lust te doen uw welbehagen,
Van nergens in myn zelven te mis dragen,
Ben ik eylaas uit gront myns herten schuw.
Indien nogtans myn vleesches snode broosheit
Of duivels of vleesches snode boosheit,
Ten val verruk door kwade toeverzigt,
Ik heb geen rust voor dat ik aan uw voeten
Myn misval koom met heete tranen boeten,
Het wroegent hert wert dan eerst regt verligt.
Maar zo gy nog uw's gunstes liefde-stralen,
Te rugge hout, en niet laat nederdalen
U aanschyns ligt op 't knagende gemoet:
Zo is 't gelyk de Bruylosts kinderen treuren,
Als hun 't gezigt des Bruygoms niet mag beuren,
Myn ziel in schrik in angst in helle gloet.
| |
| |
Dog zo wanneer de droeve ziel ten troosten
Dat lieflyk ligt weer daget uit den Oosten,
En dat ik slegts een schittering daar van,
Een glimp, een blik, van ver mag aanzien komen
Dan is'er aan myn droeve ziel geen stromen,
En niet dat zoo myn geest vermaken kan.
'k Ben egter zoo gezet niet op die zoetheit
Of ik wil nog wanneer die wyze goedheit,
My die ontrekt met uw te vreden zyn,
Ik min veel eer den gever van 't gegeven,
En hoe gy 't maakt 't is my vast maar om 't leven
Als ik maar weet gy zyt en blyft de myn.
En schoon ik dat ook nimmer hier zou weten
Zoo is nogtans myn ziele met liefd' bezeten,
Dat ik u puer om uwent wil bemint,
Al zoud' ik nooit uw goetheit, zoetheit smaken,
Al zoud' ik nooit tot uw genot geraken,
Gy zelf verdient om uwent wil bemint.
't En most niet zyn myn lust, myn rust, myn vreugde,
Ja God ook niet om dat hy my verheugde,
En zaligde, dat was eigen intrest,
Maar God als God van zelfs zoo overheerlyk,
En van hem zelfs een uiterste begeerlyk,
Zoo zuiverlyk te lieven dat is best.
Og kond' ik al myn zinnen t'zamen houwen,
Om u in uw' volmaaktheit te aanschouwen,
En dat Uw Geest in die bespiegeling,
Het oude myn ten vollen kwam ontleren,
En naar het Beelt uws heiligheits formeren
Myn God hoe lief waar die verandering.
| |
| |
Dan zou ik u om uwent wil beminnen,
En bly zyn dat op aarden hier myn zinnen,
Yets vonden 't geen uw liefde waardig is,
Een ziele die door 't aanschouw uwer waarheit
En wezentheit van klaarheit, wert tot klaarheit
Verandert naar uw heer'lyk Evenbeelt.
Dan zou ik voorts Uw Liev'ling gunst bewyzen,
Uw haters zyn myn grouwelyk afgryzen,
Ik ben der werelt en die aan my gekruist,
Maar al myn lust zal tot de vroome wezen,
Waar in ik u gelykenis kan lezen
En zien het Beelt uws heiligheits gehuist.
|
|
Auteursrechtvrij