|
| |
Ziele-zugt
Van een verlegen Christen om Gods genaden ryke Vertroostingen.
Stemme: Psalm 77.
ISser nog, ô groot ontfarmer!
Isser voor een nare karmer,
Voor een schreyer nog gehoor?
Mag een mont vervult met zonden,
Mag een ziel vervult van wonden,
Die van etter vloeyen, mag
Die nog uyten haar geklag?
Kan 't erbarmelyke wenen,
Kan het ingekropte stenen
Van een gants verbryzelt hart,
't Welk gedurig smart op smart
Van uw' hant wort ingeschonken,
Dat schier dronken, ja verdronken
Leid in zo een tranen vloet,
Nog vermurwen uw' gemoet?
| |
| |
Isser, Heer, nog enig hopen?
Staat de deur uws goetheids open
Voor een zondaar, die de meest
Ligt van allen is geweest?
Wilje zyn geschrey nog dulden,
Die voor zo veel duizent schulden
Schenckj' hem wel vergiffenis?
Of hoort gy met dove oren
Dien nu roepen, die niet horen,
Als gy, tot zyn besten, hem
Uyt zyn zonde-slaap quaamt wekken?
Gaat gy met zyn beed nu gekken?
Spotten in zyn Ziel-verderf,
Tot dat hy van wanhoop sterf.
't Zy hoe 't zy, myn droeve ogen
Laat uw' spring-bron nooit verdrogen:
Houd, van schreyen nimmer mat,
Steets myn wang en leger nat:
Wakker nu, gewone klagten,
Vergeselschapt hele nagten,
Tot myn hart aan stukken scheur.
Is myn God nog te bewegen?
Hemel! wat een groten zegen
Zo maar d'alderminste straal
Van zyn liefde t'my waarts daal!
Of moet ik zyn gunst nog derven;
't Zal my ttoost'lyk zyn te sterven
Voor de voeten van myn Heer;
Strekt het zo tot zynder eer.
| |
| |
't Is nog altyt zoet te stenen,
't Is nog zoet te leggen wenen,
Zoetste Jezu, aan uw' schoot;
En aldaar zyn stoute zonden,
Oorzaak van die harte wonden
Uyt te storten. 't Ligt het hart
Nog een beetjen in zyn smart.
Immers ik wil liever treuren,
Liever, ja myn harte scheuren:
Myne zond voor God beschreyen,
En hem voor myn tranen vleyen
Om een schuld-vergiffenis,
Door een schult-bekentenis:
Als van aardsche vreugde dronken,
En in de wereld-lust verzonken,
Buiten al gevoel van pyn,
Met de wereld vrolyk zyn:
Tranen van verslagen Zielen
Dan des wer'sts verniste vreugd
Die geen Hemeling verheugd.
Op dan, op myn treurig Harte,
Klaag uw' God uw' droeve smarte.
Moog'lyk dat uw' pyn wat stelpt.
Altoos 't klagen zelf dat helpt.
Maar, Heer, 'k mogt u eerst wel vragen,
Waar me zal ik komen klagen?
Waar me koom ik u te voor
Dat u alderminst verstoor?
| |
| |
Zal myn tong met jammer Psalmen
Uwen Hemel doen weer galmen,
Maar die tong heeft menigmaal
Door een vals, onnut verhaal,
Door zo menig yd'le woorden,
Die u, ô myn God, verstoorden,
Door een onbesponne praat
My veroorzaakt uwen haat.
Og! die tong, die steeds most spreken
Uwen lof, die was ontsteken
Van de hel, en stak voortaan
't Rad van myn geboorte aan,
En ik die met open mo[n]de
Uwe waarheid moest verkonde,
Hebb' myn tong u wel ontzeid,
Og! die tong die zoud u tergen.
Zal ik 't dan myn ogen vergen,
Datze door een naar getraan
Myne klagten doen verstaan?
Heer, zoud gy die ogen drogen?
Zyn het niet de zelve ogen,
Die, met dertele spyt vervult,
Trotzsten uw' misbruikt gedult.
Zal 'k dan zwygend, zonder schreyen,
d'Hand ontrent het harte leyen,
Kloppend op een dode borst
Die geen woorden uyt ten dorst?
Beid, helaas! en hart en handen,
Over-vol van zond en schanden,
Werktuig van verboden doen,
Zonden hinderen myn zoen.
| |
| |
Heil'ge God, hoe zal'k dan naderen
Uw' troost ryke vreugden-aderen?
Daar nog tong, nog hand, nog oog,
Zig verh[e]ffen durft om hoog?
Daar het hart met zo veel zonden
Overstolpt, vol zeer'ge wonden
Niet dan stinkend Offer-werk
Brengen kan tot uwe Kerk.
Was ik nu een Ravens jonge,
(Haar geroep kan doen verstaan
En tot in den Hemel gaan)
Alsze in haar batze ouden
Voelt het liefde vier verkouden?
Om dat uyt haar teren huyt
Juyst geen zwart geveerte spruyt.
Evenwel ik moet het wagen.
't Ga zo 't wil ik zal nog klagen.
Og myn liev' en droeve ziel,
Voor den Here neder-kniel.
'k Hoop ik zal die God nog loven.
Ga ik dan niet ver te boven
Duyzend Ravens en nog meer
Die verhoort zyn van den Heer?
Heer, wilt gy my euwig haten
Zult gy my altoos verlaten?
Zal altoos uw' straffe hand
Og! waar blyft dan al 't ontfarmen,
Al dat kussen, dat om-armen,
Dat uw' volk te troosten plag?
| |
| |
Is dat nu geheel verdwenen?
Zyn die Liefde-vonken henen?
Wort dat vier zoo uitgeblust?
Is 't nu lang genoeg gekust?
Blyfter niet voor my dan zuur zien,
Zal ik nooit een zoete uur zyn?
Zalder nooit een Vrede-woort
Worden tot myn ziel gehoort?
Hebt gy dan, ô Heer, vergeten
Hoe gy voormaals plagt te heten?
Heer die my nu schynt te doemen,
Hebb' ik u niet horen noemen
God vol van Barmhertigheit
Ryk van Goedertierentheit.
'k Hebb', 't is waar wel grof gezondigt.
Maar hebt gy my niet verkondigt
Van des werelts zond zoud doen?
Hebj' ook niet uw' Geest beschreven,
Als een die van troost te geven
Aan een Ziel die tot hem klaagt
Zelver zynen name draagt.
Is uw' eigen Naam MEWAARDIG,
Is uw Zoon voor ons REGTVAARDIG
Zoo uw' Geest den TROOSTER is
Tot der droeven laaffenis;
Waar aan mag het dan nog falen,
Dat my nauwlyks adem halen
Uit een afgeschreeuwde mont,
Van uw' goetheit wert gejont?
| |
| |
Komt dat al van myne zonden?
Wel maar, Heere, de gezonden
Waar past balzem dan by pyn?
Waar zal 't bloet van uwen Zone
Beter tog zyn kragten toone
Dan in zoo verrettert zeer?
En vergunt uw' grote goetheit,
Eene die voor u te voet leit,
Dat hy met een vry geklag
Heer, zoo woud ik u wel vragen
Waar toe mag het u behagen
Dat ik roep maar geen gehoor?
Og! wat hebt gy met my voor?
Gaat gy zoo myn Ziel bestryden
Op dat zy dan zoud belyden,
Dat gy tog verwinner zyt,
In uw' oordeel t'aller tyt?
Maar waar toe tog zoo begonnen?
'k Geeft, ik geef het u gewonnen:
Ja gy wint het sterke Heer.
't Leg voor u de Wapens neer,
'k Zal dat allezins betuigen.
'k Wil my onder u wel buigen.
Gy zyt Heerscher. Ik uw' knegt
Dien gy onder hebt gelegt.
Ja schoon gy my wout verdoemen,
Nog zal ik u billyk noemen:
Want ik my zulks waardig ken,
Snoode Zondaar als ik ben,
| |
| |
Maar gedenk, gedenk dog, Heere,
Zal dat strekken t'uwer eere,
Dat gy zoo een riet verwint?
Vegten Helden met een kint?
Zal God als hy is verbolgen,
Drooge stoppels gaan vervolgen?
Is het dan voor u nog wat,
Is een mensch dog Gods gelyke?
Of beoogt gy dat den blyke
d'Eer van uw regtvaardigheit
Als myn Ziel in d'Helle leit?
Moet myn dood uw' lof verkonden,
Wyl myn leven vol van zonden
U onteert, myn naast ontstigt'?
Schaft die duisternis dat ligt?
't Zal en moet, en wil 't ook dragen.
Haagt het u, 't moet my me hagen.
'k Zeg en meen het: Gy doet wel
Schoon gy wierpt my in de Hel.
't Is wel hart maar 't is regtvaardig.
Ik ben schand, Gy eere waardig.
Zyt gy met myn doen gedient,
Zoek uw' eer. Ik heb 't verdient.
Zoo een schuldig mensche egter
Spreken mogte tot zyn Regter,
Wenscht' ik dat dit eenig woort
Eerst nog van u wiert gehoort
Kon ik u wel ooit betalen?
Og! wat eer zult gy dan halen
'k Lyd' wel maar voldoe u niet.
| |
| |
Moet nogtans u regt betaalt zyn
Maar, Heer, zout gy dan verdwaalt zyn
Als gy zonder my te doon,
Zogt betaling by uw' Zoon?
Geen gewin is in myn Bloet, en
Wil hy voor myn zonden boeten,
Hy is 't die betalen kan.
Zegt wat schade lyd gy dan?
Ja, Heer, dan zal ik u roemen,
En niet slegts Regtvaardig noemen,
Maar te zamen straf en zoet,
Hart en zagt, gestreng en goet.
Dubbel zult gy zyn geprezen.
Dubbel zal dan d'inkomst wezen
Van uw' groote heerlykheit:
Daar al 't werk tog hene leit.
Maar ik blyf vast in myn smarte,
Heer, hoe mag 't u van uw' harte,
Dat het myn, zoo lang benart
Zoo vol schrikken, zoo vol zorgen,
Van den Avond tot den Morgen,
Troosteloos daar henen gaat?
Zoetste Jezu, myn vertrouwen
In dit bitterste benouwen,
Heugt u dan niet langer, hoe
Gy ook voormaals waar te moe,
Toen die Kelk, u ingeschonken,
Tot het gront-sop toe gedronken,
En (al was 't u groote pyn)
Evenwel geleegt most zyn?
| |
| |
Is 't u nog niet heel vergeten
Dat gy nat, ja uit gekreten,
Laagt al wrymelend in 't stof?
Is u nog niet heel vergeten
Al dat klam, ja bloedig zweten,
Toen gy in zoo bangen noot
Laagt en worsteld' met de doot?
Is u niet geheel vergeten,
Hoe gy aan het kruis gesmeten,
Klaagdet schier als buiten raat?
Waarom of my God verlaat?
Denkt gy nog aan allen dezen?
Denkt dan hoe 't met my mag wezen,
Nu myn teer en zwak gemoet
't Zelve zopje drinken moet.
Denk dan, trouwe Menschen-hoeder,
Denk aan u geringen broeder.
Denk nu in uw' vreugt aan my,
Heere Jezu, voor my nader
Tot den Throon van uwen Vader,
Toon hem myn beschreide leet.
Toon hem 't geen gy voormaals leet.
Zegt hem, zoete voorspraak, zegt hem,
En met reden onderregt hem,
Dat de reden niet en dult
Dubb'le straffe voor een schult.
God is immers d'Opper-reden
Zoo de Borg heeft straf geleden,
Is dan niet de schuldenaar
Zelver buiten strafs gevaar.
| |
| |
Toon uw' Vader dan de roede,
Nog geverft met uwen bloede:
Toon hem uw' gekroonde hooft,
Dat nu wel de glans verdooft
Van een alderklaarste klaarheit
Maar dat eerst, in duist're naarheit
Was met dooren-tuig gehult
En met bloedig zweet vervult.
Toon den Los-brief u gegeven,
Die, met martel-jnk geschreven
Op zoo schoon spier wit Satyn,
Dat uw' Vader heeft beleden
Door het geen gy hebt geleden
Zig in als te zyn voldaan.
Bid dan dat hy my laat gaan
Heere, wout gy hem dat zeggen
Waar me zoud hy 't wederleggen?
Kost hy toonen in die beed
Yets dat tegen reden streed?
Zeker God die is regtvaardig:
Niet onbillik; eer me waardig
Nimmer eischt hy al te straf,
Voor een zonde dubb'le straf.
Dit zal voor een yder klaar zyn
Een van beiden moet dan waar zyn
Eigentlyk geen straffe en zy.
Of dat Christus niet geleden
Heeft, dan voor zyn regte leden,
Die in 't Boek des Levens staan,
Maar voor my niet heeft voldaan.
| |
| |
Zoud dan 't geen ik lyd dezen,
Geen vervloekte straffe wezen
Van myn Gods regtvaard'ge hant
Gaat den Heer my zoo bedroeven
Slegs maar om my te proeven,
Als hy van my schynt te gaan?
Wel, zoo wil ik niet meer schromen.
Laat dan, laat vry alles komen,
'k Vrees'er niet veel hinder van.
Die beproeving zal my sterken
In gedult. Gedult zal werken
Ondervinding. Die dan weer
Vaste hoop op God den Heer.
Vaste hoop zal niet beschamen.
Gods beloft is Ja en Amen.
En zyn liefd' gestort in 't hart
Zalft en sagt daar alle smart.
Og! kost ik dat maar geloven!
'k Quam dan alles wel te boven.
Geen verdriet my hier verdriet
Lyd ik 't in Gods toorne niet.
Of ben ik geen uitverkoren?
Zoud ik God niet toebehoren?
Christe, uw vergoten bloet
Is dat voor my al te goet?
Dat? og! dat is al myn dugten,
Al myn stenen, al myn zugten,
Ja dat is den gantschen dag
d'Oorzaak van myn naar geklag.
| |
| |
Zoo veel afgetreurde uren,
En myns huis besloten muren,
Zijn getuigen van dat wee.
Als ik ingekeert na binne,
Schepp'ik nog een weinig hoop.
En ik wil in dit benouwen
Tegen hoop op hoop vertrouwen,
(Hemel geef dat ik niet mis)
In de ry van die ten leven
d'Hemel-Heer heeft opgeschreven,
Die hy, na 't vernieuwd' Heel-al,
Eens met Christus trouwen zal.
Mogt myn oog verligtet wezen,
'k Wist nog in myn hart te lezen
Eenig schrift van uwen hant,
Van uw' gunste hebt gelaten:
Toen we in myn kamer zaten,
Wiert een Liefde-kus gejont.
Toen ik aan uw' hals bleef hangen
En met nat betraande wangen,
(Dog van vreugd) met blyder tong
U een liet der liefde zong.
Toen ik riep, Myn Godt, myn leven,
Daar 's myn hart. Dat 's u gegeven.
'k Ban daar heel de werelt uit.
Kies myn Ziel maar tot u Bruit.
| |
| |
Toen gy weder, vol ontfarmen,
My zoo lieslyk gingt om armen,
Kussen, strelen, vleien, Ag!
Met dien alderzoetsten lag
Die 'k myn leven hebb' vernomen:
Die nooit uit myn zin zal komen,
Hou van 't geen verleden is.
Toon gy tot myn ziele zeidet:
Koom myn Bruit, my toebereidet:
Koom myn Liefste, gy zyt myn,
Eeuw'ge liefd' verbint ons beiden
Dood nog leven mag ons scheiden.
'k Weet gy hebt ons wel gezint
Maar ik hebb' u eerst bemint.
Zieje nog niet van die Liefde,
Die gy toen in 't harte griefde,
Zieje daar geen letters meer
Die gy zelver hebt geschreven
Is daar alles uitgewreven?
En geen indruk van om hoog?
Zelfs voor u niet, Al-om-oog?
Vindje daar geen Liefde-panden?
Schout dan tog uw' eigen handen
Daar blyft alles onverzeert.
Daar 's myn name gegraveert.
Is 't niet waar, volstan'ge minner?
Og! Hy knikt. Ik blyf verwinner?
Gode God (,) geef gy nog regt
d'Onbeschaamtheit van uw' Knegt.
| |
| |
'k Kan myn tranen niet bedwingen,
Zy beletten my het zingen:
Al te vol en lekt niet uit.
Weg nu werelt. Welkoom Hemel.
'k Voel 'k en weet niet wat gewemel
In myn ziel voor dezen doot.
Og die vreugd is my te groot.
Christus komt met al zyn gaven.
Om 't verslagen hart te laven.
Og! hy schenkt my Eng'len wyn.
Heere, die moet Nekter zyn.
En op dat ik, voor myn sterven,
Niet weer koom dees vrugd te derven
Wenscht' ik dat het u beviel
Nu t'ont-karkeren myn Ziel.
|
|
Auteursrechtvrij