|
| |
Vreugde-liet,
Van een vertrooste Ziele.
Stem: Van den 8. Psalm.
LUst eenig hart ontleegt van alle kommer,
In God verheugt, beschaduwt met het lommer
Van zyn genaad, die 't hart vol vreugde propt,
En al wat druk of droef heit heet verschopt:
Lust eenig hart wel eer van God verstooten
Nu met de stroom zyns goetheits overgoten,
Dat van het leet dier drouver steurenis
Nu niet en heeft dan blyde heugenis:
Lust eenig hart wel eer in d'Hel gezonken:
Maar nu met wyn van Hemel-vreugt beschonken,
| |
| |
't Welk ziende zig met Christus ondertrout
In Liefds-genoot nu met hem bruiloft hout.
Lust zulke een hart een vrolyk liet te zingen
Dat lust my met, ver boven alle dingen.
Dyn zwang're ziel vol vreugden-ryke galm,
Baart door myn pen dees dank-en vreugde-Psalm.
Hoe zoet is 't Heer, hoe zoet is dat men nader
Tot aan de beek van uwe goetheits ader
Een drup daar van op onze tong gesprengt,
En druk en smert en alle leet verdrengt
Hoe zoet is 't dan, hoe zoet is 't dat men drinken,
Die plassen mag, die gy zoo milt gaat schinken
Ter boorde toe, aan uwe liefde dis,
Waar aan myn ziel nu neer gezeten is;
Hoe zoet is 't dan, hoe zoet is 't dat nog dronken
Ter kele toe te leggen als verzonken
In deze stroom ja zee van 't Opper-goet
't Is 't grootst, en 't best, en alderzoetste zoet.
Laat eenig mensch zig, zoo hy wil, verblyden,
Als hy zig ziet omstuwt aan alle zyden,
Met eer en goet, en als hy vaten kuipt
Voor al de most die van zyn parsse druipt.
Wanneer hy ziet zyn lastbaar draag-vee hygen.
En dat van 't koorn, zyn volle zolders zygen,
Door overvloet die d'een en d'ander drukt;
Kortom als all's hem na zyn zin gelukt.
Maar ik ô God, wat vorder begenadigt,
Met uwes huis weergaloos goet verzadigt,
| |
| |
Op u vol-op nu zoo verlekkert ben,
Dat 'k buiten u geen vreugde stoffe ken.
Geen ding op aard beschaft ons met dan quellust.
In u alleen bestaat der zielen wellust.
Het hart en ziel en al van vreugde breekt
Als gy maar eens een woort van vrede spreekt.
Laat vry een mensch aan 't Ziek-bed zyn genagelt,
Op wien het smert van alle kante hagelt,
Zoo dat de ziel van weemoet zy geparst:
En 't doot-zweet door 't verkrompe velle barst:
Laat vry een mensch ter feller dood' verwezen,
De dood zyn ziels nog voor het meeste vrezen?
Ja laat hem reets de wrede staak zyn staan,
Waar aan de vlam 't onschuldig vleesch zal braan.
Laat ja een mensch vry aan een paal gebonden
De vlammen zien in zyn verschookte wonden;
Zoo dat des houts met strooy gestookte brant
Het lighaam blaakt en roost aan alle kant.
Mag dan de ziel slegts in Bethesda baden.
Dat is in bad der Hemelscher genaden;
Een drup daar van gestort op 't quinent hart,
Verzagt, verligt, verjaagt daar alle smart.
Het ziek-bed wort een Paradys, een Eden
Nooit, ziet de ziel, was 't my zoo wel als heden.
ô Zoet, ô zoet, ô wonder zoete stont!
Nu God my 't ligt van zyn genade jont.
De weg na 't vier schynt dan de weg ten Hemel.
Der kykren drang der Engelen gewemel.
| |
| |
Dan heeft de Ziel voor geen tormenten schroomt:
Maar juigt luits keels, myn zoete Jezus koomt.
Geen grooter vreugt kost in 't herte groejen,
Van die geçiert ter bruiloft-stacy spoejen;
Als in 't gelaat van Christi dienaars blonk,
Toen hy een drup van zyne gunst hun schonk.
Haar beulen doet vergeefsche wreetheit blozen!
De kolen viers die schynen schone rozen
Waar op de ziel geruste blytschap smaakt
Terwyl de vlam het gemartelt lighaam blaakt.
Bid vry de hant: 't gemoet strekt zig na boven.
Wurg vry de keel, de Ziel zal God nog loven.
Snyt af de tong, 't hart maakt een bly geschal.
Wat wonder dog, God is hun al in al.
Al-ryke God waar zal ik woorden vinden
Hoe 't zoet genot aan rym of mate binden?
't Geen in de schoot van u genade vint
Uw' teerst, uw' swakst, uw' alderminste kint.
Gy rukt myn ziel uit 't diepste van der Helle,
En maakt dat my nog dood nog duivel quelle,
Geen schrik, geen angst, geen magt der duisternis,
Wat dood voor my zoo God myn leven is?
Gy doet my in uw' zoon regtvaardig noemen;
Die voor my spreekt als 't hart my wil verdoemen,
't En scheelt my niet wat myn beklager zeit.
Myn Jezus is tog myn geregtigheit.
Myn dorstig hart dat gaat gy, Heere lessen,
Met 't heilzaam vogt van uwe liefde flessen:
| |
| |
En quinen de verschaft 't gy 't laaffenis,
Myn God alleen my drank en spyze is.
Zoo veel de leegt' van myne ziel kan vatten,
Stopt gy haar vol van uwe Hemelschatten.
Nooit hadd' de rykst zoo uitgelezen lot.
Myn rykdom is den al-bezitter God.
Gy eert uw' knegt als waar hy uwen Zone.
Gy zet uw' slaaf op Goddelyken Troone
Hot slegt hy is; gy maakt hen aller Heer,
Niet dit nog dat, maar God is al myn eer.
Is myn gemoet met nare druk bevangen,
Gy wischt het nat van myn bekreten wangen.
Verquikt myn ziel met app'len van gena.
God is myn vreugt, vreugt zonder wederga.
Al wat myn ziel als wenschlyk komt te binnen,
Al wats' ooit kost bedenken of verzinnen,
Al wat of wensch of minnens waardig is,
Dat alles is in Gods bezit gewis.
Hy is alleen de eer-en heerlykste,
De schoonst, de rykst, de zoetst, de lieflykste.
De...Maar 'k bekent 't, 'k en weet niet wenschelyks meer,
Weet iemant het, 't is alles in den Heer.
ô Die die Godt maar mag in 't harte dragen,
Hoe ras verleert, vergeet die al zyn klagen?
Gaat klieft zyn hart, ik wed gy vinter niet
Dan een met gout beschreven vreugde liet.
De wyze die van 't vergelegen Oosten
Hun eene reis na 't Joodsche Landt getroosten,
| |
| |
En volgden 't spoor van 't Godlyk stergeley,
Dat met Gods-woort, hun Gods geboort-plaatszey
Verblyde zig met overgroote vreugde
De ziel en hart, en tong en mont verheugde
Als elk van haar alleen de plaatze zag,
Daar 't Hemel kint in slegte luren lag.
Maar als de ziel zoo wort van God vereeret,
Dat hy in haar als in zyn huis verkeret,
In haar als in haar eigen Tempel woont,
Daar hy niet min zyn heerlykheit vertoont,
Daar hy niet min doet zyn genade voelen,
En al 't gespan van 's menschen geesten woelen:
Als toen hy eerst in Zion neder quam,
En plaatze in den zigtbren tempel nam:
Hoe mag die dan vol heil'ge vreugde springen,
En 's harten vreugt betoonen met haar zingen,
En juighen om haar lieflyk snoeren lot,
Als God in haar, zy weer woont in haar God?
't Leit zoo by my. Quam met Gods hant daar onder,
't En was geenzints in myne oogen wonder:
Dat zoo een ziel dier vrugt onmagtig wier,
En ongetempt, ja gantsch ontzinnig schier.
Al-wys zoo wel als al vreugdent Heere,
Ging uwe hant niet wonderlyk regeere
(Ons hart is voor die sterkte al te boos)
Wien maakt dit vreugd op aard' niet zinneloos?
Wel moet ik dan den Hemel nog wat derven,
(Maar 'k derfze niet) en moet ik nog wat zwerven,
| |
| |
Hier op der aart in 't zont en tranen dal
Doet dit uw knegt, milt-gever, ten geval:
Laat dog die vreugt myns harten sterkte wezen,
Leer my daar door nog Hel nog duivel vrezen,
Nog iets ontzien dat tegen u zig stelt.
ô Die zoo is geharnast hout het velt.
Laat voorts myn tong van aangenaamheit druipen
Op 't quinend' hart, en vol vertroosting sluipen
Ten boezem in, die schier ten gront gesakt
Na 't heilzaam nat van dees vervrissing snakt.
Of zal ik eens (gelyk ik ligt kan gissen)
Het zoet vol-op weer van dees vreugde missen,
En 't is myn lot dat 'k agter Jezus tre
Van Thabor af tot aan Gethsemane.
Zoo zy het Heer. Want wie kan u beperken
In 't vry geschik van uw' genade-werken;
Geef dat ik my ook hier in gantsch verzaak,
Myn zaligheit hangt niet aan dit vermaak.
Laat ik nogtans voortgaan in uw te loven,
En laat uw' knegt niet ziende zelfs geloven;
Maak my in vreugt en druk u bey getrou,
Tot ik by u eens eeuwig bruiloft hou.
|
|
Auteursrechtvrij