Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 46]

Jaap Boots
Satisfaction

Op de derde Rolling Stonestour door de V.S. in 1965 werd Keith Richards op een nacht wakker in een hotel in Clearwater, Florida, met een gitaar-riff en de tekstregel ‘Can't get no satisfaction’ in zijn hoofd. Hij nam het op een cassette-deck op, viel weer in slaap, en bracht de tape die week mee naar de studio. De rest is geschiedenis. Maar wat slechts weinigen weten is dat zes jaar later twee Noord-Hollandse puberjongens over het Alkmaardermeer varen met juist dat nummer op hun cassetterecorder.

‘Dus,’ zei Marks vader. ‘Wat heb ik gezegd?’

‘Niet harder varen dan op de borden staat,’ antwoordde Mark. ‘Oppassen bij bruggen. Stuurboord heeft voorrang. Zeilboten voor de zekerheid altijd voor laten gaan. Oppassen voor aken. Altijd jullie zwemvesten aan.’

‘Geen grote golven maken als er vissers aan de kant zitten,’ vulde ik aan. We hadden het hier de hele weg in de auto over gehad. ‘Oppassen met benzine en gas, altijd de boot goed vastbinden.’

‘Goed zo.’ Marks vader tilde de watertank aan boord. ‘En?’

‘Niet met vreemde mensen meegaan.’

‘Ja. En?’

We keken elkaar aan. Nog meer?

‘Geen...?’

‘Alcohol,’ schoot me ineens weer te binnen. Ik dronk nooit alcohol. Sommige jongens waren al aan het bier, maar ik vond bier vies.

‘Juist. Als ik merk dat jullie aan de zuip geweest zijn of als er ook maar een schrammetje op deze boot zit als je terugkomt, zul je er van lusten, De Ridder, hoor je dat?’

‘Ja pa.’

[p. 47]

‘Ja meneer De Ridder,’ zei ik, toen Marks vader ook mij doordringend had aangekeken.

‘Dan wens ik jullie behouden vaart,’ zei hij quasi-plechtig, en lachte ons bemoedigend toe. Hij bleef kijken hoe we aan boord stapten.

‘Ga nou maar,’ zei Mark.

Luid toeterend reed hij weg. Ik propte alle bagage in het vooronder. De zilveren strepen van de Evinrude-buitenboordmotor glansden in de zon en de polyester vissersboot met de kleine kajuit bewoog zachtjes op het water. Het was zomervakantie en Mark en ik mochten, bij wijze van hoge uitzondering, een heel weekend lang met de boot van pa De Ridder varen. Alleen met zijn tweeën.

‘O stik. Die moeten we natuurlijk niet vergeten.’

Mark pakte zijn zilverkleurige radio-cassette-recorder uit het gras. Het ding zat van onder tot boven onder de stickers; az 67, ac/dc, Thin Lizzy, Veronica en een Stones-tong. Hij gaf het apparaat aan mij en ik zette het klem tussen onze tassen.

In de verte naderde een volgeladen aak, het water voor zich opduwend. Heel ver weg gonsde het verkeer op weg naar Den Helder. We waren hemelsbreed vijf kilometer van huis, maar het voelde alsof we aan het begin van een wereldreis stonden.

Mark stond bij de buitenboordmotor en sloot de benzineslang aan.

‘Lukt het?’

‘Tuurlijk.’ Mark kneep een paar keer in het bolletje in de slang. Zo kreeg de motor wat extra benzine bij een koude start. Toen sjorde hij aan het koord.

Dit was het moeilijkste. Varen kon iedereen. Gewoon, gas open, beetje opletten, naar je toe is naar rechts, van je af is naar links, in noodgevallen de motor met een ruk omdraaien en achteruit varen. De motor aantrekken was het zwaarste. We pakten het koord met zijn tweeën en telden tot drie.

‘Een, twee, drie!’ De motor sloeg aan, en blauwe rookwolken plopten tevoorschijn uit grote bellen onder water.

‘Trossen los, radio aan!’ commandeerde Mark.

Ik haalde het touw binnen. Mark gaf meteen vol gas en met een oorverdovend lawaai veerde de punt van de boot omhoog. Vlak voor de aanvarende aak schoten we het kanaal op.

Ik viel op de vlonder, het touw nog in mijn handen.

[p. 48]

Mark lachte. Ik ook.

Ik kroop op handen en voeten het vooronder in en haalde de cassetterecorder tevoorschijn.

‘Alles op tien!’ schreeuwde Mark. Ik drukte op play en schoof aan de volumeschuif. Drums beukten uit het kleine speakertje.

De zanger begon te joelen. Er was geen ander woord voor.

‘Aai lif innu partmunt onnaainienaai vloor omma blok!’

Geen idee waar hij het over had, maar het klonk goed.

‘Wie zijn dit?’ schreeuwde ik boven het lawaai uit.

‘De Stones natuurlijk!’

We stoven op de vlotbrug af, die al begon open te gaan, en scheerden vlak voor de aak door de nog nauwe opening. Onze boeggolf sloeg over de vlotten. Mannen op zwarte fietsen, hun leren tassen op de bagagedrager en hun jasjes over het stuur gehangen keken, ons hoofdschuddend na.

‘Hee! Joe! Get offe mai klout!’ zong Mark. Zijn krullen dansden in de wind.

‘Moeten we onze zwemvesten niet aan?’ riep ik

‘Zwemvesten? Ben je gek? We zijn geen kleuters!’

De hele dag voeren we vol gas heen en weer over het Alkmaardermeer. We maakten scherpe bochten om boeien heen, lieten de boot sprongen maken op hekgolven van grote schepen, en scheerden vlak langs de zeilboten van de zeilschool om indruk te maken op de meisjes aan boord. De zeilleraar, een jongen met halflang donker haar, stond op en schreeuwde boos. Wij zwaaiden vrolijk terug. Ik zei tegen Mark dat de witte zeilen van de 16-kwadraats wel een beetje op kleine wolken leken.

‘Gelu! Let liever op die lekkere wijven aan boord! Zag je die blonde?’

Tegen de avond legden we aan op een kunstmatig aangelegd eiland in het Alkmaardermeer. De Stones zongen ‘Time is on my side’ en Mark opende een fles cola die leegspoot als een fontein.

‘Dat is nog eens klaarkomen,’ lachte hij.

Ik lachte mee, hoewel ik nog nooit zo klaargekomen was.

Mark wel. Hij had het met Annemieke, mijn buurmeisje, gedaan. In de duinen.

‘Hoe was het?’ had ik hem gevraagd.

‘Te gek natuurlijk. Ik spoot haar helemaal vol, man, ik dacht dat ik doodging. En toen ik hem eruithaalde zag ik dat de flarden erbij hingen.’

‘Flarden?’

[p. 49]

‘Van mijn kapotje. Dat was gescheurd.’

In mijn verbeelding nam de lul van Mark de vorm aan van een honkbalknuppel. Ik dacht aan mijn buurmeisje Annemieke en die honkbalknuppel in haar, maar kon het plaatje niet helder voor de geest krijgen.

‘Maar dan kan ze zwanger zijn.’

‘Je wordt niet zomaar zwanger.’

De zon begon mooi boven Uitgeest te zakken bij ‘She's a rainbow’, maar toen we ons blikje spaghetti in tomatensaus wilden opwarmen bleek het gas op te zijn. Mark begon te emmeren met het campinggastoestel, maar kreeg het niet voor elkaar.

‘Probeer jij eens.’

Ik las de instructies en haalde het oude blikje voorzichtig uit de houder. Dat zette ik ver weg bij de boot omdat er nog gas uit te ruiken was. Daarna probeerde ik ‘met een ferme, gedecideerde beweging’ het nieuwe blauwwitte blik op de gaskraan te schroeven, maar toen ik daarmee begon hoorde ik een onheilspellend gesis en stopte met draaien. Het volgende ogenblik spoot een witte wolk gas uit de houder vandaan, die ons beiden deed opspringen van schrik. Het campinggastoestel viel in het gras en begon daar te tollen als een levend, wild ding. Wolken gas spoten in het rond.

Mark rende weg.

‘Hij gaat ontploffen! Maak dat je wegkomt!’

Ik keek naar het om zijn as draaiende ding. Het woord ‘koelbloedig’ kwam in mij op, en ik pakte het blik beet. Het gas voelde ijskoud aan op mijn handen. Even was ik bang dat ik zou bevriezen, maar toen draaide ik het blikje vaster op de kraan. De wolken verdwenen. Mark kwam dichterbij.

Ik draaide de kraan open. Er stroomde beheerst gas uit.

‘Kijk 's.’

‘Sjeesus! Hoe dee je dat?’

‘Gewoon.’

We aten onze spaghetti, waarbij Mark natuurlijk moest zeggen dat honger rauwe bonen zoet maakte. Toen haalde hij zijn Marlboro's tevoorschijn, dronken we koffie en luisterden rokend in het donker naar zijn cassette met alle hits van de Stones.

‘De Stones. De greatest rock-'n-roll band in the world,’ zei Mark.

‘Status Quo,’ zei ik.

‘Stones.’

[p. 50]

‘Quo.’

De Stones! Je gaat toch niet zeggen dat ‘Down down’ beter is dan ‘Satisfaction’, lul?

‘Jawel.’

Maar al luisterend in het donker begon de muziek van de Stones naar me op te kruipen, alsof ze zich nestelde. Als een vreemd dier met tentakels, dat me nooit meer los zou laten.

‘Wat betekent dat eigenlijk, satisfaction?’ vroeg ik even later.

‘Bevrediging, lul,’ zei Mark.

Hij stond over het water te kijken.

‘Ik zie een vuur.’

‘Da's geen vuur. Da's een lamp. Vast van een boot die stilligt.’

‘Midden op het water?’

‘Ja, weet ik veel.’

‘Kom op, we gaan kijken.’

Ondanks mijn bezwaren voeren we even later heel stilletjes het donkere water op. Ik ging op mijn rug liggen op de voorplecht. Boven mijn hoofd zag ik zo veel sterren als ik nog nooit gezien had. De Stones speelden zachtjes in het vooronder.

‘Aai ken get no,’ zong Mark mee. ‘Ononono.’

‘Ssst. We komen dichterbij.’

Mark zette eerst de motor en toen de cassetterecorder uit. We zagen een lantaarn, die aan de giek van een niet-opgetuigde zeilboot bungelde. We zagen de mast, het houtwerk, de touwen. Er leek niemand aan boord. Met onze enige roeispaan peddelden we zachtjes dichterbij. We waren een meter of vijfentwintig van de boot vandaan toen het licht uitging.

‘Stik,’ zei Mark, en hield op met peddelen.

We dreven doodstil over het kalme water. Flarden mistslierten om ons heen. Nadat mijn ogen aan het donker gewend waren geraakt, zag ik tegen de nachtblauwe hemel het silhouet van de zeilboot. In de verte trilden de lichten van Akersloot.

‘Kom op, laten we teruggaan.’

‘Nee,’ zei Mark.

Op de zeilboot was het onheilspellend stil.

‘Het is net De Vliegende Hollander,’ zei ik.

‘Gelull. Er is gewoon niemand aan boord, man,’ fluisterde Mark. ‘Die boot ligt los. Zonder anker. Die is afgedreven.’

[p. 51]

‘Tuurlijk niet. Net was er nog licht.’

‘Gezichtsbedrog.’

Hij peddelde zo zacht hij kon dichterbij. ‘Pak je zaklantaarn.’

Ik pakte de zaklantaarn.

‘Nog niet aandoen!’ siste Mark.

Ik klikte de lamp weer uit.

De lamp trilde in mijn hand. Met mijn kin op de rand van de boot lag ik te loeren. Het leek net of ik ‘spiedde naar verdachte bewegingen’. Ik zag hoe Mark heel stil aanlegde bij de punt van de boot. Niets bewoog. Mijn hart klopte in mijn keel. Toen hield ik het niet meer in het donker, op het water, daar zo doodstil in de nacht. Ik knipte de lamp aan en scheen in de boot.

Ik scheen recht in het gezicht van het mooie meisje dat we 's middags op de leszeilboot voorbij hadden zien varen. Ze was naakt. Op haar lag een man te bewegen. Om hen heen lag een blauwe slaapzak met bloemetjes erop.

Het meisje begon te gillen. De man keek om en sprong meteen op. Het was de zeilleraar. Het volgende moment kreeg ik een keiharde klap tegen mijn arm. De zaklamp rolde over de voorplecht van de zeilboot. De zeilleraar had een pikhaak in zijnhand waarmee hij woest op onze boot insloeg. Om zijn halfslappe lul hing een condoom, dat vreemd oplichtte in de nacht. Mijn lamp viel in het water en ik zag niets meer. Het meisje bleef gillen.

‘Tuig! Oprotten! Oprotten, hoor je!’ schreeuwde de zeilleraar met een vreemde hoge stem over het donkere meer. Hij sloeg met zijn stok op de rand van onze boot. Ik hoorde polyester kraken. Een plastic raam versplinterde.

‘Stik, stik, godverdomme, stik!’ hoorde ik Mark vloeken in het donker.

Toen sloeg de motor brullend aan. De boot schuurde met een naar krassend geluid langs de voorplecht van de zeilboot en we draaiden het meer op. Het gillen hield op. Alleen de leraar stond nog te schelden, maar al snel werd hij overstemd door het gebrul van de Evinrude.

Na een paar minuten draaide Mark de motor zachter. Ik hoorde hem hijgen. Zelf trilde ik ook over mijn hele lijf. Pruttelend voeren we naar ons eiland. Af en toe keken we om maar we zagen de zeilboot niet meer.

‘Stik man, die gozer lag te wippen! Op het meer! In een zeilboot! Stik man!’

[p. 52]

‘Sjeesus. Ik kreeg me een klap van hem!’

‘Fok man. Die lag gewoon een nummertje te maken met dat geile wijf van vanmiddag! Sjeesus.’

‘Hij werd helemaal gek, die vent.’

‘Tering. Die hele boot is naar de klote. Moet je mijn vader morgen horen.’

Toen we hadden aangelegd, bekeken we de schade. Er zaten een paar lelijke putten in het dek en een raam lag uit de sponning. We trokken het eruit en gooiden het in het vooronder. Toen kropen we in onze slaapzakken en rookten liggend op de banken een laatste sigaret. De Stones zongen ‘Little Red Rooster’.

‘Tering,’ zei ik nog maar eens.

‘Zag je dat wijf? Die was helemaal bloot onder die slaapzak,’ zei Mark.

‘Ze was heel mooi, zag je dat?’

‘En zag je die vent zijn piemel? Kapotje d'r nog aan! Haha.’

Mark begon te lachen. ‘Fok. Die lagen gewoon te neuken, man.’

‘Ja,’ zei ik. ‘Ze lagen te neuken. Midden op het meer. Zou dat lekker zijn?’

Mark proestte het uit.

‘Natuurlijk is dat lekker, gek.’

En nu begon ik ook te lachen. Veel harder dan normaal. Alsof iemand een nieuw deurtje in me had opengezet waardoor mijn lach beter naar buiten kon.

[p. 53]