Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 54]

Edward van de Vendel

Ze is er altijd al. Ze
is een mannetje in hoofd. Homuncula.
(Ze luistert in een stille kathedraal naar het geluid
van verre spelletjes) (Op klinkt haar stem, een vraagteken
van ijs) (Dakloos blijkt de kathedraal, zon snijdt uit de hemel
om haar heen) (Golf uit haar mond: oceaan, vulkaan)
(Stilte) (Ze dirigeert een duivenkoor) (Ze lacht het
rattenzingen toe) (Draait zich naar mij, naar jou) (De
kathedraal breekt open, muren trekken op, weggeblazen
mist) (En naast ons zit ze, aait de haartjes van je hand
rechtop) (Perziksmaak) Homunculus.
Meisje uit hoofd. Ze was er altijd al. (We kunnen er
wanneer we willen uit, eigen adem hebben we,
verlangen, kamertje) (Maar ook weer
terug) Ze zal er
altijd wel.