Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 24]

Mark Boog

Onmenselijk helder de meeuwen,
jij boven lakens. ‘Laat me,’ zeg ik,
‘niets te halen,’ binnensmonds, ‘alleen.’

Want de mussen, niet de woorden klinken,
en het vale ochtendlicht ontnuchtert.
Zoals ik slaap, zo ben ik vogels;

zonder misleiden, zonder hartverscheuren,
zonder woord, omdat je me omhult en ik
verdwijn; een kraai, een gans, een haan;

barst uit in wat toonloos zingen
genoemd wordt, vlieg, zwerm,
land. Zouden we niet liever weggaan?

Geschreven bij ‘One with the birds’ van Bonnie ‘Prince’ Billy

[p. 25]