Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 45]

Edward van de Vendel

Het is niet tijdens de match, shirt-mouwen
te lang, maar opeens na afloop in de kleedkamer
dat iemand de tattoo op de Braziliaanse bovenarm
van Maxwell Scherrer Cabelino Andrade leest,
niet begrijpt wat er staat, maar
weet heeft vaag van een broer
en een land, een geloof en een rust,
een geheim verlies waar je niet aan mag komen
al staat het open als zon.

De bankzitter haalt sokken uit zijn linker voorvak
en neemt iets mee naar huis, iets
ongrijpbaars, hoe noem je dat, vorm. De vorm
was er weer vandaag. Als hij thuis is
zijn er tompoucen, oranje, er is kind
maar als hij denkt: in Brazilië neemt een moeder nu de telefoon op
wordt zijn keel dik. Zo zijn de tekens, zo
is er verzachting, verechting. Lascaux
op Maxwells arm, Jezus was een stier
en runen lezen zich ook op Ikea.

Niets is wanhopig.
Altijd is vorm.

[p. 46]

Telefoon van R.

 

Vannacht hebben wij ons vier uur lang het gevaar in liggen praten.

 

Iemand nog niet hebben gezien maar toch zo -

 

staalkaartgesprek. Je stem

 

de greep in het rek, je toetsende vingers

 

het openen van een winkel.

 

We weten nog niet wat we kopen, maar wel dat en waarom en -

 

nee, het was niet verstandig om te horen zeggen

 

wat er zonder prijskaart komt.

 

 

 

We zullen wel -

 

we zullen toch wel tussen nu en woensdag schap na schap -

 

we zullen aarzelen, afschepen, doorlopen, wegwuiven, nee, we

 

rennen misschien wel naar buiten, blind de weg op, of

 

zijn we al aangereden -

 

jij en ik, naast elkaar, starende klanten, wie riep ons na

 

terwijl we midden in de nacht, elk op een bed,

 

06-06, roekeloos ontbonden -

 

R!

 

zijn we niet nu al frontaal -

[p. 47]

Waar is de Notre Dame?

 

Een donkerjonge agent staat voor de Notre Dame,

 

hij hangt mager in zijn hemd, tilt steeds maar weer

 

een walkietalkie op die steeds maar weer te zwaar is

 

voor zijn borstzakje, witte handschoentjes draagt hij

 

 

 

en een blokjesrand geelzwart om zijn pet, alsof hij

 

van hogerhand geringd werd, uitgezet. Maar zijn

 

opstuivende glimlach is vrij. Ze vragen aan hem waar

 

de Notre Dame is. Daar is de Notre Dame, wijst hij

 

 

 

achter hen, en ze draaien zich om. Hij straalt. Waar is

 

de Notre Dame? vraagt een volgende en hij schittert

 

met zijn tanden: Achter u! Ze lachen ah en kijken

 

nog eens lief naar hem. Hij kijkt lief naar zichzelf, hij

 

 

 

stapt op de boulevard en houdt het verkeer niet tegen,

 

nee hij laat door. Hij laat zichzelf door. Hij wijst

 

zichzelf de Notre Dame en slaat zich voor zijn slapen,

 

lacht, knikt om te bedanken, neemt een aanloop en

 

 

 

vliegt op. Een Koreaanse ziet hem nog ergens daar

 

boven maar haar vinger zit vast in een kaart.