Bunker Hill. Jaargang 5 (nrs. 16-18)

[p. 32]

Philip Hoorne ∼

Alomtegenwoordig vol minachting hamerde
ze bescheidenheid in onze hoofden. Nu en dan
nam grootmoeder een stoel, klom er op, opende
het patrijspoortje en zette de wijzers naar haar hand.
Lichtjes duizelig gleed ze terug naar beneden
alsof haar vingers daarboven in het kraaiennest
iets onwerkelijk hadden beroerd.

Onder het slaan verstomden de gesprekken: dan
keken de vrouwen naar hun nagels of hun borsten
en dronken de vaders van hun bier.
Tante Bea was het meestal, die als eerste rechtstond,
ik ben weg mompelde, haar mantel van de kapstok
haakte en iedereen een hand gaf, altijd beginnend
met de vrouw die haar had gebaard.

Vanaf het donkere erf stroomden de vrieskou
en het rieken van de beek. Intussen wees
de bladgouden pijl verwijtend naar de man
die voor ons stierf en altijd in mijn richting keek.

[p. 33]

Kermis

 

Ze loopt tussen de wagens

 

en pijpenstelen door,

 

het broertje aan haar hand

 

kijkt sip, alle kraampjes dicht,

 

botsauto's onder zeil, het

 

spookhuis enger dan voorheen,

 

de rups weer cocon.

 

 

 

Het meisje denkt: nu is het op zijn

 

mooist maar ze zwijgt, want zo'n

 

kleine jongen kan nooit begrijpen

 

dat een uitgeregende kermis zoiets is

 

als het boek nog in zijn folie,

 

een verhaal vóór het wordt verteld.

 

 

 

Kom, zegt ze, we gaan naar huis,

 

voor morgen is beter weer voorspeld.