Bunker Hill. Jaargang 5 (nrs. 16-18)

[p. 84]

Nesan Erdoǧan ∼

vertaling: sytske sötemann

zonsondergang - hij zag de kamerplanten
langer worden en verdwijnen, hij zag de bomen
in de straat langer worden en verdwijnen,
hij zag de overhellende daken
en de balkons aan de huizen
langer worden en verdwijnen, de vleugels
van de vogels in de lucht langer worden en
verdwijnen - wat het langst is in de wereld -

zonsondergang - hij keek door het raam en zag -
gespiegeld in het glas, zijn voorhoofd volmaakt,
een landkaart getekend door vallende sterren; hij zag
zijn handen volmaakt van zijn schouders hangen en
de afstand tussen beide langer worden - hij zag
zijn eenzaamheid volmaakt verdwijnen met de woede
van een geworpen steen - met andere woorden
hij doorleefde het leven volmaakt-
hoewel
hij bloemen nooit volmaakt had aangeraakt maar
wie kon een bloem nu wel volmaakt aanraken,

hoewel-

zonsondergang - de man die uit het raam kijkt
wiens foto zich ontwikkelt in het glas

wiens gezicht langer wordt en verdwijnt

[p. 85]

Op een ochtend

 

op een ochtend opende ik het raam

 

verschrikt fladderden de vogels op

 

verbaasd keek ik ze na

 

nog geen katapult hield ik in mijn handen

 

bij het kattenkwaad dat ik uithaalde als kind

 

want zo sterk ben ik niet

 

 

 

ik keek ze na en zag

 

de verdwenen onzalige zomer

 

de van bomen bezeten herfst met zijn onzedelijke wind

 

naakte bomen zijn voor vogels niet erotisch

 

bloemen verwelken kleuren verbleken er wordt herfst geschreven

 

 

 

want zo sterk ben ik niet

 

 

 

want zo sterk ben ik niet ook mei was vertrokken zonder beleven

 

was er de zomer iedereen als uit berouw hierom belogen

 

bladerende bladzijden van tijd van schuld en onophoudelijk

 

laat een door de seizoenen bezoedelde zigeuner zijn viool bloeden

 

want zo sterk ben ik niet

 

 

 

zo sterk ben ik immers niet