Bunker Hill. Jaargang 5 (nrs. 16-18)

[p. 74]

Mark Boog ∼

Ergens, een dezer dagen, is opgestaan in een misschien ver land
de stoomwalsbestuurder die op zoek is nu
naar de stoomwals in de hoek van deze kamer,

en al langer is de sloper wakker,
al hangt aan een zware, ijzeren ketting voor ons raam
de sloopkogel nog stil, te glanzen in de nazomerzon.

Uit alle windstreken trekken op de werklui,
als was hier een feest, een volkstelling, een jaarmarkt,
laten sporen van gedaan werk, van opgeknapte karweitjes na.

Die heilige stilte, met erin,
de stilte ontvouwend tot op haar grootst,
de dunne vogels, en dat magere licht, trillend van ouderdom.

[p. 75]

Buitenlucht

 

Mijn ademen van buitenlucht, hoewel ik binnenzit,

 

is wat mij bindt aan het omringende.

 

Mijn blikken vullen deze kamer met een meubilair

 

dat niet van deze wereld is,

 

 

 

maar van de echte. Het troost,

 

dat met lichtbeelden deze ruimte ruimte wordt,

 

betoverd wordt tot winters landschap,

 

zoals buiten zichtbaar.

 

 

 

De wortels van de buitenlucht:

 

de bronchiën in mijn borst.

 

Onlosmakelijk, alles, maar niets verloren.

 

Het uitzicht is onze bloeiwijze.

[p. 76]

Hier, nu

 

Hier, nu,

 

waar de gesprekken belangrijk zijn,

 

beproevingen van vriendschap, peilingen van diepten,

 

waar onze aanwezigheden tastbaar zijn als de glazen op tafel,

 

 

 

waar de tijd suist in de verzamelde werkende apparaten,

 

waar de blikken zich doelgericht door de lucht werken,

 

waar ons de zwaartekracht op onze relatieve jeugd wijst,

 

waar de handgebaren veelbetekenend en tegenwoordig zijn,

 

 

 

hier nu, zijn wij niet. Wij komen zo, zijn net weg,

 

hebben onze jassen al weer aan of bevinden ons nog buiten.

 

 

 

Onze soms bijna doelbewuste slordigheid

 

tast ook de ruimte en het tijdstip aan,

 

legt al een hand op jou zelfs, die gebeeldhouwd binnen zat.

[p. 77]

Je verplaatsingen

 

Laat je zakken uit deze dag tot in een hangmat

 

van stilte. Je verplaatsingen waren zo

 

doelmatig en vanzelfsprekend dat bijvoorbeeld mij

 

 

 

de tranen in de ogen sprongen, de woede in de

 

vuisten. Je mag rusten, zomaar drank aannemen.

 

 

 

Ik gun je eelt. Verdraag het woeden van de wereld

 

op je eigen achteloze wijze, verdraag mijn blikken

 

evenzo, beteken niets dan voor jezelf jezelf

 

en voor mij alles. Dat het zo moge zijn.

 

 

 

Maar je springt op, de dag net voor,

 

en verricht de altijd noodzakelijke handelingen

 

 

 

van berusting; die, als eenvoud onbereikbaar,

 

ik vergeten moet, omwille van de straffeloosheid.